background img
banner
banner

Το θέατρο που «δάκρυσε» για τους Μικρασιάτες του Αιγίου…

-Γράφει ο ΠΑΝ. ΒΑΓΙΑΣ – Φιλόλογος- Δημοσιογράφος-

Δεν συμβαίνει συχνά να παρακολουθείς μια παράσταση και όταν αυτή τελειώνει όλο το θέατρο να κλαίει συγκινημένο. Κι όταν συμβαίνει σε σημαδεύει για πάντα και δεν ξεχνάς ποτέ αυτό που είδες! Το σπάνιο λοιπόν συναίσθημα της αυθεντικής και ανόθευτης συγκίνησης είχαν την ευκαιρία να νιώσουν οι εκατοντάδες Αιγιώτες που βρέθηκαν στο υπαίθριο θέατρο για το έργο «Οι πατρίδες της καρδιάς μου»

Ανάμεσά τους βρέθηκα κι εγώ και χρειάστηκε να μείνω στη θέση μου δέκα λεπτά μετά το τέλος για να συνέλθω από τα έντονα συναισθήματα!

Λίγο πριν το μυαλό και η ψυχή μας είχε ταξιδέψει στις αλησμόνητες πατρίδες της Μικράς Ασίας, είχαμε βιώσει τον πόνο, την προσφυγιά και το θάνατο που ακολούθησε ενώ θαυμάσαμε τον ηρωισμό και τη δημιουργικότητα των Ελλήνων που ήρθαν και πλούτισαν το Αίγιο, τον τόπο μας.

Το συναρπαστικό κείμενο της Μαρίας Παναγιωτακοπούλου απέδωσαν άψογα όλοι οι ηθοποιοί με κορυφαία τη Λυδία Κονιόρδου, που ήταν πραγματικά συγκλονιστική.

Ο τρόπος αφήγησης, ο δυναμισμός της, το συναίσθημά της, ακόμα και το τραγούδι της, συνεπήραν το κοινό. Η πολύ έμπειρη ηθοποιός μας άφησε άφωνους καθώς μας πήρε από το χέρι και μας οδήγησε βαθιά στα μονοπάτια της υποκριτικής και της θεατρικής τέχνης. Κι όλα έμοιαζαν με παράσταση αρχαίας τραγωδίας, την οποία η Κονιόρδου υπηρετεί με πάθος εδώ και δεκαετίες.
Οι θεατές συμπάσχουν με τα βάσανα των ηρώων, βιώνουν κι εκείνοι την τραγική τους μοίρα αλλά στο τέλος έρχεται η κάθαρση της ψυχής και η λύτρωσή τους. Οι Μικρασιάτες τελικά τα κατάφεραν και στάθηκαν στα πόδια τους φτιάχνοντας μια νέα και δυνατή Ελλάδα, «και η δική τους ιστορία είναι πια η ιστορία όλων μας.

Είναι η δική μας ζωή. Που έγιναν πια και δικές μας αναμνήσεις…»

Τα λόγια της Κονιόρδου χαράζουν την ψυχή μας και το μήνυμα στο τέλος ήταν σαν γροθιά στο στομάχι, ισχυρό και πανανθρώπινο. «Όσο υπάρχουν προστάτες, τα όνειρα θα στοιβάζονται σε μπόγους και μπαούλα. Μα όσο υπάρχουν άνθρωποι θα ανθίζουν οι πατρίδες της καρδιάς».

Το μελωδικό κομμάτι της παράστασης επιμελήθηκε με ευαισθησία ο συνθέτης Σάκης Παπαδημητρίου που έπαιξε στη σκηνή μαζί με τον πιανίστα Τάκη Φαραζή, ενώ τραγούδησαν όμορφα η Έλενα- Λεώνη και η Δώρα Πετρίδη.

Ήταν ένα υπέροχο κλείσιμο σ’ ένα πολύπλευρο πολιτιστικό καλοκαίρι που είχε στο επίκεντρό του τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Ο Σάκης και η Μαρία για μια ακόμη φορά ετοίμασαν μια σπουδαία εκδήλωση, αποδεικνύοντας ότι η Αιγιάλεια δεν είναι ο φτωχός συγγενής της πρωτεύουσας.

Αντιθέτως, εδώ ο πολιτισμός ανθεί, δημιουργεί και πρωτοπορεί φανερώνοντας τις αστείρευτες δυνάμεις του τόπου μας που έχουν φτάσει πια σε επίπεδα αξιοζήλευτα.


Διαβάστε περισσότερα:
Κατηγορίες Άρθρου
ΑΠΟΨΗ

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ

Your email address will not be published. Required fields are marked *

protionline.gr