ΜΕ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ «ΔΕΜΕΝΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΚΟΜΑ»
Στο Συνεδριακό Κέντρο των Δελφών, το διήμερο 1-2 Οκτωβρίου, η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών ολοκλήρωσε την τελική φάση των 37ων Δελφικών Αγώνων Ποίησης. Ένα διήμερο συμμετοχής, με ιστορία χρόνων, καταφέρνοντας πάντα να ενώνει σκέψεις, ιδέες και συναισθήματα, σε μία κατάθεση ψυχής υπό το φως του Απόλλωνα.
Ο βραβευμένος Αιγιώτης ποιητής Γιώργος Κατσανάκης συμμετείχε με το ποίημα «δεμένα τα μάτια ακόμα» λαμβάνοντας τιμητική διάκριση και, όπως ο ίδιος αναφέρει, ΄΄ ήταν η δική μου μικρή συνεισφορά σε κάτι συλλογικά μεγάλο που γεννιέται κάθε φορά΄΄.
«δεμένα τα μάτια ακόμα»
Δεμένα τα μάτια ακόμα
εκεί στην άκρη της αβύσσου
κι όμως μέσα από το μαύρο
οι αισθήσεις κόκκινες
μια δίψα ανυπότακτη
ένα πάθος αστείρευτο
από την χαραυγή του ήλιου
μέχρι την δύση στο τίποτα
δεν σταμάτησε ποτέ το μυαλό
να θέλει να χορτάσει με αίμα
να θέλει να νικήσει
ακόμα και αυτή την ίδια την νίκη
βγήκε έξω στον δρόμο
μόνος γυμνός φοβισμένος
με της μάνας του το γάλα
πικρό κι αυτό μέσα στο χώμα
περπάτησε νύχτες τρομαγμένος
κρυμμένος από κραυγές και οράματα
μέσα σε λάσπες βουνά και λαγκάδια
ώσπου σηκώθηκε στα δύο Θεός
τόσο πολύ τον πότισε ο φόβος
όργωσε τα κύτταρα του
τον έκανε να μην σταματά να θέλει
να θέλει να υποτάξει τα πάντα
να φτιάξει έναν νέο κόσμο δικό του
έναν κόσμο που ο φόβος του
να γίνει ρομφαία της δύναμης
της εξουσίας σε όλους και όλα
μήπως καταστρέφοντας μπορέσει να μαλακώσει την ψυχή του
μήπως καταστρέφοντας μπορέσει
για λίγο να δει
την γαλήνη στο φως της ανθρώπινη μοίρας
Τρίτη θέση στο Διεθνές Φεστιβάλ Λογοτεχνίας
Επίσης, ο Αιγιώτης ποιητής, με το ποίημά του, «την εποχή των αστεριών», συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ Λογοτεχνίας Πανόραμα 2022, κι έλαβε την τρίτη θέση. Το φεστιβάλ, που κέρδισε το παγκόσμιο ρεκόρ, πραγματοποιήθηκε από 1-31 Ιανουαρίου, συγκεντρώνοντας συγγραφείς από 65 χώρες και 6 ηπείρους.
ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΣΤΡΙΩΝ
Την εποχή που τα αστέρια κατέβαιναν χαμηλά στην γη
και τα χείλη των ανέμων ψιθύριζαν
μαγεμένες ιστορίες
μια μαύρη σκέψη στην καρδιά
του ανθρώπου
έσπασε τον κύκλο της γαλήνιας σιωπής
Μια σκέψη ότι θα μπορούσε
να αναγκάσει τη φύση να λειτουργεί
για το συμφέρον του
Άρχισε να φτιάχνει αλυσίδες νομίζοντας ότι θα αιχμαλωτίσει τους πλανήτες
Προδόθηκε όμως από την χαρά
της αλαζονείας του
και τα αστέρια έφυγαν μακριά
στον ουρανό
Το κενό που δημιουργήθηκε από τότε έμελε να γίνει η έλλειψη
το κομμάτι που θα λείπει
από την καρδιά του
Αλλά και ταυτόχρονα αυτό που θα υπάρχει μπροστά στα μάτια της ψυχής
Στο χάραμα της μέρας στην
σιωπή των χρωμάτων
Η καρδιά ξεχειλίζει αγνή καλοσύνη έτοιμη να αγκαλιάσει την αγάπη όλου του κόσμου
Την ώρα του ηλιοβασιλέματος επίσης
Αγναντεύοντας το ταγκό
της νύχτας με την μέρα
Ο ήλιος ροδίζει στις άκρες των
ματιών μια ελπίδα
Όμως η απόσταση από το πρωί μέχρι το βράδυ, βυθισμένη στο συμφέρον
είναι το κενό της ζωής
Το τίμημα όταν η απληστία κυριαρχεί στην ανθρώπινη ύπαρξη
μια ζωή ρηχή χωρίς αξίες και ιδανικά
Όταν όμως κατορθώνουν να επικρατήσουν οι αξίες της αγάπης και του πολιτισμού
Το κενό είναι ο απέραντος χώρος άνθισης της ομορφιάς των συναισθημάτων
Καλοσύνης και προσφοράς
Ατενίζοντας ψηλά στον ουρανό το βλέμμα
φωτίζει βαθιά μέσα την καρδιά
του ανθρώπου
Είναι στο χέρι σου λοιπόν
να προσπαθήσεις
για το περιεχόμενο της ζωής σου
Και τότε ίσως μια μέρα τα αστέρια το δουν
και έρθουν πάλι για σένα στη γη
