Αυτά που διαδραματίζονται, στις μέρες μας, από τον ακατανόητο πόλεμο στην Ουκρανία, με εκατοντάδες θανάτους στρατιωτών, των εμπολέμων αντιμαχομένων παρατάξεων και τις ανελέητες θηριωδίες και των κάθε είδους και μορφής βιαιοτήτων εις βάρος αθώων πολιτών και εν ψυχρώ δολοφονιών, ακόμη και ομαδικών, συνοδευόμενα, αυτά τα αιματηρά γεγονότα, με βομβαρδισμούς, και ισοπέδωση, πόλεων και βασικών υποδομών, όπως αυτά καταγράφονται από τους ανταποκριτές, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που προκαλούν, στους επιζώντες ανθρώπους, πραγματική τραγωδία, που είναι αδύνατο να καταγραφεί το μέγεθός της σε λίγες γραμμές.
Τα τραγικά αυτά γεγονότα της Ουκρανίας, ανακάλεσαν στη μνήμη μου, τα τραγικά και φοβερά γεγονότα, που έζησα στην παιδική μου ηλικία των οκτώ ετών, όταν είδα τους Γερμανούς στρατιώτες με πλήρη στρατιωτική πολεμική εξάρτηση να περπατούν από δίπλα μου, πηγαίνοντας στο χωριό μου Δεχούνι και όταν άκουγα, από τους ηλικιωμένους, τότε, που συζητούσαν το έτος 1943 για την ομαδική δολοφονία των 1300 ενηλίκων ανδρών της πόλεως των Καλαβρύτων, και την ολοκληρωτική καταστροφή, των οικιών των Καλαβρύτων με φωτιά, από τους αδίστακτους Γερμανούς, στρατιώτες του Χίτλερ, οι οποίοι με εντελές του αιμοσταγούς Τένερ, που έσπερναν τον τρόμο, το φόβο και τον όλεθρο εις την επαρχία των Καλαβρύτων, με δολοφονίες πολιτών και πυρπολήσεις χωριών και ανάγκαζαν τους κατοίκους να διαμένουν στην ύπαιθρο και να καταφεύγουν στις βουνοκορφές, όπως έκαναν και οι γονείς μου τότε, για να γλιτώσουν, αλλά και επειδή οι κατακτητές Γερμανοί του ’40 ήθελαν, με κάθε τρόπο να εξαφανίσουν τα Καλάβρυτα. Για τις τότε θηριωδίες των Γερμανών κατακτητών, και για το Καλαβρυτινό ολοκαύτωμα λέγει ο ποιητής:
«Ήταν Δεκέμβρης δεκατρείς Δευτέρα ημέρα, ύφανε η νύχτα της ομίχλης πέπλα, και πριν φύγει, σκέπασε τα Καλάβρυτα με σάβανο θολό.
Ναι ήταν Δευτέρα 13-12-1943. Η τελευταία μέρα μιας πολιτείας. Το χάραμα εκείνης της ημέρας δεν ήταν αυγή. Ήταν κόλαση, χαλασμός, ξερίζωμα.»
Όμως γιατί;
Γιατί, οι κατακτητές, σ’ αυτήν την Ιερή πόλη, μήτρα της λευτεριάς, αντίκρουσαν για μία ακόμη φορά, με πρόσωπο την ιερή εικόνα του ’21. Βούιζαν στα αυτιά τους τα ηρωικά τραγούδια, οι ιαχές, οι παραδόσεις, οι θρύλοι. Ένιωθαν σαν κάτι να τους καίει μέσα τους. Ήθελαν να ησυχάσουν, να σβήσουν το ένδοξο παρελθόν, να σκοτώσουν τον εφιάλτη, να ταπεινώσουν την εθνική περηφάνεια. Έτσι μίσησαν τα Καλάβρυτα, τα Μοναστήρια και βρήκαν το νήμα να σπείρουν το χαλασμό.
Σύνθημά τους:
Καμμιά δόξα πιο ψηλά από τη δόξα του Φύρερ.
Όμως, το πνεύμα του ’21, αδελφώνεται με το πνεύμα της αντίστασης εναντίον των Γερμανών κατακτητών. Είναι αλήθεια ότι στην περιοχή των Καλαβρύτων παρουσιάστηκε το καταπληκτικό φαινόμενο της καθολικής έξαρσης του αντιστασιακού αγώνα. Εκεί άναψαν οι πρώτες φωτιές και στην περιοχή αυτή έχουμε την πρωτοπορία, έχουμε τους «Μπροστάριδες», τα «Κάστρα», τα «μετερίζια» της Εθνικής αντίστασης.
Αυτά όλα τα γνώριζαν οι Γερμανοί κατακτητές. Θέλανε να νεκρώσουν κάθε δύναμη αντίστασης. Αυτή λοιπόν την αντίσταση, ενάντια στον κατακτητή, για την απόκτηση της λευτεριάς μας, θέλησαν οι Γερμανοί να την ματαιώσουν. Έτσι κατέστρωσαν σχέδιο και πρόγραμμα να εξαφανίσουν τα ιστορικά και αντιστασιακά μέρη και να πνίξουν τα ελεύθερα αισθήματα των κατοίκων που ετοίμαζαν ένα καινούριο εικοσιένα. Εκτελεστής, του σχεδίου των κατακτητών, για την καταστροφή και τον αφανισμό της επαρχίας των Καλαβρύτων, με κύριο στόχο την πόλη και τους κατοίκους των Καλαβρύτων, ανέλαβε και εκτέλεσε ο τότε Γερμανός φρούραρχος της πόλεως Αιγίου, Τένερ, τον οποίο οι επιζώντες ίσως να τον θυμούνται διότι καταδυνάστευσε την πόλη του Αιγίου και τρομοκρατούσε τους κατοίκους. Αυτός λοιπόν ο αδίστακτος, ως πιστός εκτελεστής, των διαταγών του Φύρερ, κατευθύνθηκε, με μια Γερμανική φάλαγγα στρατού στα ηρωικά Καλάβρυτα. Σκοπός του, η καταστροφή όπου περάσει και να αφήσει πίσω του ερείπια, χαλάσματα, νεκρούς, ορφανά, χήρες, ξεσπιτωμένους. Προορισμός του: Η ολοκληρωτική καταστροφή. Δεν διστάζει στο διάβα του προς τα Καλάβρυτα να δολοφονήσει αθώους ανθρώπους και να κάψει τα νοικοκυριά τους. Τα πρώτα του θύματα, στην Κερπινή, τους Ρωγούς, την Ζαχλωρού, το γκρέμισμα των μοναχών της Ιεράς Μονής Μεγάλου Σπηλαίου από το βράχο, ύψους 100 περίπου μέτρων και τέλος η εν ψυχρώ, δόλια και άνανδρη δολοφονία των 1300 Καλαβρυτινών, κάθε ηλικίας, στη ράχη του Καππή. Εκεί εξολόθρευσε Ολόκληρο τον ανδρικό πληθυσμό της πόλης των Καλαβρύτων.
Και η κόλαση έχει συνέχεια με τις φλόγες που έχουν τυλίξει ολόκληρη την πόλη και τα γυναικόπαιδα που είναι κλεισμένα στο σχολείο της πόλης, έτοιμα και αυτά να λαμπαδιάσουν. Με τη σφαγή και την ολοκληρωτική καταστροφή των Καλαβρύτων στόχευε ο κατακτητής να γονατίσει τα Καλάβρυτα. Μα οι Καλαβρυτινοί πεθαίνουν υπερήφανα για να αναστηθούν και πάλι ως φοίνικες. Εκτελούνται, εκτελούντες άλλη μια φορά το καθήκον τους έναντι του έθνους. Μένουν μόνες τους, οι γυναίκες εκείνων και εκείνες εκτελούν το καθήκον τους, χαλυβδώνουν τις ψυχές τους, θάπτουν εκείνους, επιζούν, κρατούν εκ την ζωή τα παιδιά τους, γίνονται Ηρωίδες. Όμως το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων άφησε μια μεγάλη παρακαταθήκη, σαν συνέχεια εκείνης του ’21, του ’40 κλπ. ότι η λευτεριά αποκτάται με αίμα και διατηρείται με πολλές και μεγάλες θυσίες. Τα ζοφερά χρόνια εκείνα της κατοχής θα πρέπει να τα κρατάμε στη μνήμη μας, όχι προς θλίψιν αλλά να θυμόμαστε τους ήρωές μας που μας χάρισαν το ανεκτίμητο αγαθό της λευτεριάς μας.
Και είναι αλήθεια ότι από τότε ως σήμερα πέρασαν 79 χρόνια όμως και τώρα γύρω μας υπάρχουν σύννεφα που απειλούν την ελευθερία μας, τη θρησκεία μας, τα ιερά μας, τις παραδόσεις μας, την Πατρίδα μας. Ας ευχόμεθα η Πατρίδα μας να μη δοκιμάσει ποτέ εις το μέλλον εκείνες τις δύσκολες εποχές και να μη χρειασθεί να θυσιαστούν και άλλοι άνθρωποι, όπως οι συμπατριώτες μας Καλαβρυτινοί. Διότι, δυστυχώς και στις μέρες μας, μετά τον συνεχιζόμενο αιματηρό καταστροφικό πόλεμο στην Ουκρανία, με τις ανυπολόγιστες, πολλαπλές, επιζήμιες συνέπειες, όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά σε όλο τον κόσμο του πλανήτη. Οι δε οδυνηρές οικονομικές συνέπειες, οδηγούν, στα πρόθυρα, προπαρασκευαζομένων συγκρούσεων και επικίνδυνων γεωπολιτικών μετατοπίσεων, από την ελοχεύουσα εχθρότητα που εκδηλώνεται μεταξύ των υπερδυνάμεων, Η.Π.Α., Ρωσίας και Κίνας, καθώς και μεταξύ άλλων γειτονικών κρατών, διαπνεόμενες, από επικίνδυνες και εν πολλοίς, ανόητες αναθεωρητικές ιδεοληψίες. Έτσι, ο πόλεμος αυτός, έχει παγκόσμιο γεωπολιτικό επίπεδο και αντίκτυπο, που εγκυμονεί φοβερούς κινδύνους, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως.
Όμως, ας ελπίσουμε, με την προσευχή μας, στο Μεγαλοδύναμο Θεό, ότι θα φωτίσει, τους ιθύνοντες, ανά τον κόσμο, να κάνουν βήματα προς την ειρήνη και την ευημερία των λαών.
Δημήτρης Αλεβίζος, Συν/χος Δικηγόρος – τέως Πρόεδρος του Συλλόγου Καλαβρυτινών στο Αίγιο
