ΚΑΙ ΘΕΤΕΙ ΑΠΑΝΤΕΣ ΠΡΟ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ ΤΟΥΣ…
Αν για κάποιους το ζήτημα της Αίθουσας εκδηλώσεων του 1ου Γυμνασίου Αιγίου, ανασύρθηκε προσφάτως στη δημοσιότητα, για τη σχολική κοινότητα του ιστορικού σχολείου, η έλλειψή της αποτελεί καθημερινό βίωμα. Μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς, αναμένουν έστω και τώρα, οι υποσχέσεις να γίνουν πράξη και να δημιουργηθεί η νέα αίθουσα ώστε να ξαναλειτουργήσει αυτός ο χώρος έμπνευσης που μέχρι το 1997 κοσμούσε όχι μόνο το εν λόγω σχολείο, αλλά όλο το Αίγιο.
Είναι εμφανές πως η ανακοίνωση του 1ου Γυμνασίου επί του θέματος, είναι… από καρδιάς γραμμένη και το περιεχόμενό της θα πρέπει να αποτελέσει «γροθιά στο στομάχι» για πολλούς. Γι’ αυτούς που ευθύνονται για τα πισωγυρίσματα των κατά καιρούς χρηματοδοτήσεων αλλά και για εκείνους που μέσα από τους θεσμικούς τους ρόλους, δεν άσκησαν πιέσεις και δεν απαίτησαν να γίνει νέα αίθουσα.
Γιατί δεν… κρατήθηκε όρθια
΄΄Για τους τωρινούς μαθητές και τους καινούριους εκπαιδευτικούς είναι ένα περιφραγμένο “τίποτε” στη μέση του προαυλίου, κανείς δεν νοιάζεται και κανείς δεν ασχολείται. Κανείς; Οι παλιότεροι μαθητές, σημερινοί άντρες και γυναίκες του Αιγίου που πέρασαν από τις αίθουσες αυτού του σχολείου, σχεδόν έναν αιώνα από τότε που κτίστηκε θυμούνται την όμορφη αίθουσα θεάτρου και κινηματογράφου που υπήρχε σε αυτό το σημείο. Πραγματικό στολίδι, στέγασε θεατρικές παραστάσεις και γιορτές, χαρούμενες δραστηριότητες, τραγούδια και ηρωικά ποιήματα. Και τώρα δεν έμεινε τίποτα. Οι απόγονοι δεν κατάφεραν να την κρατήσουν όρθια΄΄, αναφέρεται στην ανακοίνωσή του σχολείου.
Επίσης, επισημαίνονται και τα εξής: ΄΄Τι δεν πήγε καλά; Πριν απαντήσουμε σε αυτό, να πούμε ότι είμαστε χαρούμενοι για τα δημοσιεύματα που διαβάσαμε στον τοπικό Τύπο ότι θα κτιστεί καινούρια αίθουσα στη θέση της παλιάς. Κρατάμε βέβαια μικρό καλάθι μετά τα πισωγυρίσματα του παρελθόντος. Η Αίθουσα κατασκευάστηκε το 1931 κομμάτι του σχολικού συγκροτήματος, λειτούργησε μέχρι το 1997 όταν ξεκίνησε στο σχολικό κτίριο η επισκευή των ζημιών που άφησε πίσω του ο εγκέλαδος το 1995, έγινε αποθήκη για το αρχείο των σχολείων, εξαιρέθηκε από το συνολικό έργο και τέλος γκρεμίστηκε το 2020. Ενδιάμεσα χρηματοδοτήθηκε από διάφορα Υπουργεία, τα χρήματα κάπου χάνονταν και δεν έφταναν στον προορισμό τους. Κάποια στιγμή δημοπρατήθηκε και ξεκίνησε η επισκευή… Αλλά στου δρόμου τα μισά αποχώρησε ο εργολάβος και το έργο παρέμεινε μισό και εκτεθειμένο στη βροχή , στον ήλιο και στη φθορά του χρόνου. Και ύστερα ήρθαν οι μπουλντόζες. Αυτά για την ιστορία΄΄.
Καταλήγει δε με τα ακόλουθα: ΄΄Τώρα; Τώρα ελπίζουμε κάτι να γίνει. Μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς περιμένουμε… Μήπως δεν αρκεί να περιμένουμε αλλά να απαιτήσουμε μια νέα αίθουσα εκδηλώσεων; Απευθυνόμαστε στους – κατά τον νόμο – υπεύθυνους για τα σχολικά κτίρια – Δήμο, Περιφέρεια, ΚΤΥΠ (κτιριακές υποδομές) – και ζητάμε τα αυτονόητα. Ένα σχολείο που να εμπνέει τα παιδιά μας΄΄.
