ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ Η… ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ Θ.Ε.Α.
Με ανεβασμένο τον… πήχη όλο και πιο ψηλά κινείται η Θεατρική Έκφραση Αιγίου. Αυτή τη θεατρική άνοιξη, φέρνει στη σκηνή του «Πολύκεντρου» το υπέροχο έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Χιου Λέοναρντ, με τίτλο «Ντα» και μας καλεί σε μία συγκινητική παράσταση με πολλά μηνύματα για την πατρική αγάπη, τις ανθρώπινες σχέσεις, την κοινωνία.
Το έργο θα ανέβει το τριήμερο 18, 19 και 20 Μαρτίου (9.00μ.μ.) και η προσμονή του κοινού είναι ανάλογα μεγάλη της ποιότητας που έχει προσδώσει η Θ.Ε.Α. στα θεατρικά της Αιγιάλειας και όχι μόνο! Το «Ντα» που έχει «σφραγιστεί» στην Ελλάδα από ερμηνείες μεγάλων ηθοποιών, όπως αυτή του Μάνου Κατράκη, είναι ένα έργο μπολιασμένο με αυτοβιογραφικά στοιχεία που διαδραματίζεται το 1968 στην Ιρλανδία με πολλές αναδρομές που ζωντανεύουν επί σκηνής. Είναι μία ιστορία πατρικής αγάπης και αυτογνωσίας.
Η ιστορία…
Ο Τσάρλυ ένας 40χρονος θεατρικός συγγραφέας γιος του κηπουρού Νικ Τάυναν, επιστρέφει πίσω στη γενέτειρά του με αφορμή την κηδεία του πατέρα του. Μετά την κηδεία στο πατρικό σπίτι, προσπαθώντας να ξεκαθαρίσει ορισμένα από τα πράγματά, ο πατέρας του ο Ντα (υποκοριστικό του Daddy- πατερούλης) ζωντανεύει αίφνης εμπρός του, κάνοντάς τον να θυμηθεί στιγμές από τη ζωή του. Οι αναμνήσεις σαν κουβάρι ξετυλίγονται αβίαστα και ο Τσάρλυ οδηγείται δεκαετίες πίσω.
Καλείται να παρατηρήσει την πατρική φιγούρα, να δει καλύτερα με την απόσταση του χρόνου τη σχέση του με τον πατέρα και τη μητέρα του, να θεωρήσει λάθη του παρελθόντος στον δρόμο προς την ενηλικίωσή του. Περισσότερο όμως αναμετριέται με την απώλεια και τη σκληρότητα της μοναξιάς τώρα που δεν έχει κανέναν δικό του.
Ο Ντα είναι ένας χαρακτήρας αυθεντικός, ακέραιος, εύθυμος, θορυβώδης, εργατικός, ολιγαρκής, αλαφροΐσκιωτος, «απολίθωμα άλλων καιρών», ο οποίος πρόθυμα θα γινόταν θυσία για εκείνους που αγαπά. Στον Τσάρλυ –που παρεμπιπτόντως είναι ένα υιοθετημένο παιδί- προσφέρει τα πάντα και χαμογελά για τούτο με βαθιά ευχαρίστηση.
Σίγουρα ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα περνούσε απαρατήρητος και ενδεχομένως να ήταν και λιγάκι ενοχλητικός για τους γύρω του. Ο Τσάρλυ διαμαρτύρεται έντονα, επειδή ο Ντα του «έχει περάσει λουρί απ΄ τον λαιμό και τον σέρνει», εν τέλει όμως τα βήματά του τον οδηγούν στο μονοπάτι του πατέρα, άλλοτε με θυμό… άλλοτε με αγανάκτηση και πίκρα… άλλοτε με συγκίνηση που έρχεται έπειτα από την αναγνώριση των πράξεων του πατέρα. Η συνειδητοποίηση της θυσίας του Ντα δημιουργεί στον Τσάρλυ ηχηρά ερωτηματικά, σε εμάς βέβαια ο συγγραφέας κλείνει το μάτι ψιθυρίζοντάς μας στο αυτί σαν μυστικό, πως ο κρουνός της πατρικής αγάπης δεν εξαντλείται ποτέ… ακόμη κι αν ο «Ντα μας» έχει φύγει για άλλους κόσμους.
Βαρβάρα Σεφέρη: «Όταν μία μεγάλη πρόκληση γίνεται πράξη, συγκινεί»
Με ενδιαφέρον αναμένεται το έργο μέσα από τη σκηνοθετική οπτική της Βαρβάρας Σεφέρη. Η ίδια αναφέρει στo protionline.gr: ΄΄Το έργο, έχει σύγχρονο χαρακτήρα και άποψη, παρ’ όλο που βασίζεται σε παλαιότερες εποχές και η αναφορά του, γίνεται σε άλλες συνθήκες και κουλτούρα. Εν τούτοις, θεωρώ ότι υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ ημών και της επαρχίας της Ιρλανδίας, που διαδραματίζεται η ιστορία. Η τελική επιλογή του, είχε να κάνει με την ανάγκη να επιλέξουμε και να ανεβάσουμε ένα έργο κοινωνικού χαρακτήρα.
Τη συγκεκριμένη ιστορία, την είχα δει σε παράσταση πριν από πάρα πολλά χρόνια από μία ερασιτεχνική ομάδα της περιοχής και από τότε, είχα πάντα στο μυαλό μου να γίνει αυτό το τόλμημα. Νομίζω ότι ο κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας, “κούμπωσε” πάρα πολύ καλά στον βετεράνο Σπύρο Γεωργίου, ο οποίος είναι ένας “υπηρέτης” του θεάτρου στην κυριολεξία και σαφώς πολύ σοβαρός καλλιτέχνης. Ένα άλλο μέλημά μας για την παράσταση, ήταν να αξιοποιήσουμε όσο περισσότερα άτομα μπορούσαμε, δηλαδή να μην είναι ολιγομελές το σχήμα, όπως ήταν στο περσινό έργο. Με αυτό τον τρόπο αξιοποιήσαμε και τα υπόλοιπα άτομα, προκειμένου να ενεργοποιηθεί η ομάδα ακόμα πιο πολύ. Τη διαδικασία του συντονισμού μεταξύ των ηθοποιών δεν μπορώ να τη χαρακτηρίσω εύκολη, στην προκειμένη περίπτωση, ενώ και η ηλιακή γκάμα των δέκα ηθοποιών μεταξύ τους, είναι τεράστια. Επιπλέον, αυτές οι δεκάδες χρονικές μεταβάσεις που έχει το έργο, αλλά και η πολυπλοκότητά του σε επίπεδο αναδρομών, δυσκόλευαν ακόμα πιο πολύ την προετοιμασία των πρώτο καιρό, κάτι που εξαλείφθηκε με τις πρόβες΄΄.
Αναφορικά με τη σκηνοθετική προσέγγιση, η σκηνοθέτης επισήμανε: ΄΄Από σκηνοθετικής άποψης, το έργο χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή ως προς τις ερμηνείες, αλλά μου αρέσουν πολύ οι προκλήσεις. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει η βιωματική εμπειρία που είχα με τον πατέρα μου, το να κατανοήσω και να εμπεδώσω αρκετά και τους ρόλους αλλά και τη βαθύτερη έννοια της ιστορίας. Όταν μία μεγάλη πρόκληση γίνεται πράξη, συγκινεί. Δηλαδή όταν βλέπεις ότι αυτό που έχεις σκεφτεί ως απόδοση, με κάποιον τρόπο μπορεί να… παρασύρει τους ηθοποιούς και να ενσαρκώνεται από όλους τους ανθρώπους της ομάδας σου, τότε αμέσως καταλαβαίνεις, ότι η επιλογή σου ήταν η σωστή και πως το τελικό σκηνοθετικό αποτέλεσμα, πραγματικά θα συγκινήσει και θα ξεχωρίσει.
Η ευρυγώνια “ματιά” του θεάτρου, είναι να μπορείς να πηγαίνεις λίγο πιο κάτω, να έχεις τη δυνατότητα να βλέπεις και λίγο πιο μακριά, από ό,τι οι υπόλοιποι΄΄.
Ξεπεράστηκαν οι δυσκολίες, «ήρθαν» και νέοι ηθοποιοί
Πώς ήταν όμως η προετοιμασία; Η κ. Σεφέρη, απαντά: ΄΄Η επιλογή του έργου, έγινε περί τα τέλη Σεπτεμβρίου και οι πρόβες, ξεκίνησαν περίπου δύο με τρεις εβδομάδες μετά, με χαλαρή διάθεση και τμηματικά. Η πιο μεγάλη δυσκολία ως ομάδα που έχουμε αντιμετωπίσει τα τελευταία χρόνια ήταν ο κορωνοϊός. Η αλήθεια είναι ότι μας χαρακτήρισε και σαν καλλιτέχνες και σαν ανθρώπους αυτή η ιδιαίτερη, άβολη κατάσταση και τουλάχιστον προσωπικά πήρα πολλά διδάγματα στο πώς να βλέπω τα πράγματα και να πώς να αντιλαμβάνομαι. Το πρώτο διάστημα κάναμε περίπου δύο πρόβες τη βδομάδα, ενώ μετά από λίγο καιρό αυξηθήκαν οι. Ταυτόχρονα, αυξήθηκαν και οι ερμηνευτικές “υποχρεώσεις” των ηθοποιών και εντατικοποιήσαμε την απόδοσής μας, το τελευταίο τρίμηνο. Το να συντονιστούν οι χαρακτήρες, αλλά και οι απόψεις, επάνω στη σκηνή ήταν το πιο δύσκολο εγχείρημα από όλα. Όμως το καλό πνεύμα και η ομαδικότητα, λειτούργησαν πάρα πολύ καλά και ειδικά από τα νέα πρόσωπα της ομάδας μας΄΄.
Ερωτηθείσα για τους νέους «ηθοποιούς», η σκηνοθέτης της παράστασης, σημειώνει: ΄΄Ο Δημήτρης Μουρτζούχος είναι ένα νέο παιδί, το οποίο πρώτη φορά ασχολείται με το θέατρο και έδωσε τον καλύτερό του εαυτό. Επίσης, η Γιώτα Βαλαώρα είναι ένα πρόσωπο που αναλαμβάνει πιο κεντρικό και κομβικό ρόλο, ενώ μαζί μας είναι και η Τασία Γκραικιώτη, η οποία αποδίδει έναν “βουβό” αλλά ιδιαίτερο ρόλο. Τέλος, μία καινούρια “φιγούρα” στην ομάδα μας, είναι ο Παναγιώτης Παπαχριστόπουλος, ο οποίος είναι ένας… “εραστής” της τέχνης του θεάτρου, που μπορεί να εξελιχθεί πολύ καλά. Όπως και να ‘χει, και τα παλαιά μέλη της ομάδας μας, οι έμπειροι ηθοποιοί αλλά και οι νεώτεροι, αλλά και εγώ από την σκηνοθετική ματιά και αντίληψη, αναζητούμε την ηθική ικανοποίηση της ίδιας της τέχνης. Το χειροκρότημα είναι ο απώτερος σκοπός κάθε καλλιτέχνη και αυτό που αποσκοπούμε, είναι να μπορέσουμε να κάνουμε μέσα σε δύο ώρες περίπου να περάσει όμορφα το κοινό, να φύγει με ωραίες αναμνήσεις και να θυμάται τις προσπάθειές μας και το έργο΄΄.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Σεφέρη, Σκηνικά: Γιώργος Σεφέρης, Σχεδιασμός Φωτισμών: Κώστας Αυλωνίτης, Ηχοληψία- Φωτισμοί: Σπύρος Ρηγόπουλος, Χειρισμός ήχου: Γεράσιμος Παπαχριστόπουλος, Ενδυματολογική επιμέλεια: Κωνσταντίνα Βαλλιανάτου, Φωτογράφιση: Νίκος Ζησιμόπουλος- Χρύσα Κουνινιώτη, Μουσικές επιλογές: Βαρβάρα Σεφέρη, Νίκος Ζησιμόπουλος, Σπύρος Σημάτης, Ομάδα Υποστήριξης: Υρώ Καραμανόγλου, Σοφία Βασιλείου, Αγγέλικα Αλεξανδροπούλου, Κάτια Φάκου, Ανδρέας Παλαιολόγος, Ευαγγελία Σεφέρη, Νίκος Σεφέρης
Σχεδιασμός αφίσας και προγράμματος: Σπύρος Σημάτης.
Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Τσάρλυ (σήμερα): Γιώργος Σεφέρης, Όλιβερ (σήμερα): Μιχάλης Γεωργίου, Ντα: Σπύρος Γεωργίου, Μητέρα (Μάγγυ): Κωνσταντίνα Βαλλιανάτου, Τσάρλυ (νέος): Κωνσταντίνος Τσιαγάς, Κύριος Ντραμ: Παναγιώτης Παπαχριστόπουλος, Μαίρη Ταίητ- (Κίτρινος Κίνδυνος): Εύα Παπαγιαννακοπούλου, Όλιβερ (νέος): Δημήτρης Μουρτζούχος, Κύρια: Τασία Γκραικιώτη, Κυρία Πρυν: Γιώτα Βαλαούρα.
