– Του Ηλία Ασπρούκου Περιβαλλοντολόγου –
Καλοκαίρι, η πόλη της καρδιάς μου είναι σταθμός και προορισμός για εμένα. Μπορεί να έφυγα στα 18 μου, όμως το Αίγιο παραμένει η δική μου πόλη, μοναδικής ομορφιάς που φέρω στην ψυχή μου. Από όποιες θέσεις και αν πέρασα, ο,τι και αν έκανα πάντα το βλέμμα μου ήταν στραμμένο στο δικό μου Αίγιο. Εκείνο των παιδικών μου χρόνων, γεμάτο ζωή, ευωδιές από αγιόκλημα και γιασεμί. Από φρεσκοκομμένο καφέ, από τη μυρωδιά του βιβλίου…
Τα καλοκαίρια τα Ψηλά Αλώνια έσφυζαν από ζωή, ο παγωτατζής είχε την τιμητική του, κορίτσια και αγόρια να παίζουμε και κάποια τυχερά να κάνουν βόλτες με τα ποδήλατα. Όλες οι ηλικίες μαζί να πλέκουν το όνειρο του αύριο. Οι γιαγιάδες να καμαρώνουν τα παιδιά τους και τα εγγόνιά τους, οι μαμάδες τα παιδιά τους. Όλοι μαζί να κάνουν όνειρα για το αύριο. Εκείνη η φράση ακόμα αντηχεί στ’ αυτιά μου “ξεπετάχτηκαν και αυτά σύντομα θα φύγουν”, έτσι και εμείς θα βγάζαμε σύντομα φτερά και θα φεύγαμε μακριά από το Αίγιο, όπως τα πουλιά μακριά από την φωλιά τους.
Μόνο που όπου και αν ταξίδεψα, το Αίγιο το πήρα μαζί μου, μια πόλη μοναδική, με πλούσια λαογραφικά και πολιτιστικά στοιχεία. Την πόλη εκείνη που άκμασε το εμπόριο (η σταφίδα μοναδικό προϊόν ταξίδευε ως την βόρεια Ευρώπη), που άναψε η σπίθα της επανάστασης, που εξέλεξε τον πρώτο προοδευτικό δήμαρχο από την Ιταλία, γεμάτη αρχοντικά και Διεθνείς διακρίσεις, άνθρωποι που την έκαναν γνωστή στα πέρατα της γης. Αυτή την πόλη αγκαλιάζει ο Κορινθιακός και χάνεται το μάτι του ταξιδιώτη από το μπαλκόνι των Υψηλών Αλωνίων στη Ρούμελη.
Το δικό μου Αίγιο διηγούμαι στα παιδιά και τα εγγόνια μου, τους αναφέρω τα πιο όμορφα κομμάτια του, τους μιλάω για τις υπέροχες παραλίες και την Παναγία Τρυπητή που βρίσκεται Φύλακας στο λιμάνι και προστατεύει την πόλη. Για τα ορεινά σημεία που σκεπάζουν το Αίγιο, για το γήπεδο του Παναιγιαλείου και τους ιστορικούς αγώνες που έχουν γίνει σε αυτό. “Όλα στο παρελθόν;” με ρωτάει η μικρή μου εγγονή που δεν αφήνει κουβέντα να πέσει κάτω…. “Όλο για το χθές μας μιλάς σήμερα τι κάνουμε;”.
Έτσι, μετά από έξι μήνες απουσίας επέστρεψα στο Αίγιο, τίποτα από όσα αναπολώ δεν υπάρχει… Μόνο το μπαλκόνι των Υψηλών Αλωνίων στέκεται στην θέση του να θυμίζει κάτι από το Αίγιο των ανέμελων χρόνων… Όλα τα άλλα θολά. Μία πλατεία γεμάτη λευκές πλάκες χωρίς πράσινο, μαγαζιά κλειστά, πρόσωπα σκυθρωπά.
Κατεβαίνω την Μητροπόλεως ψάχνω να βρω το ένα μαγαζί έκλεισε μου λένε, πάω λίγο πιο κάτω να βρω κάποιο άλλο και εκείνο έχει λουκέτο, φαρδιά πλατιά μία επιγραφή <<ενοικιάζεται>>. Τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά, λίγο πιο πέρα η ανάπλαση της Τρίγωνης πλατείας, ένας δρόμος με χρώμα και πάλι μπροστά μου η μιζέρια. Όπου κι αν πας βλέπεις σπίτια έτοιμα να πέσουν υποβασταζόμενα από ξύλινες ή μεταλλικές κατασκευές σαν φαντάσματα μέσα σε κεντρικούς δρόμους, να τα λιβανίζουν με τα χρόνια σαν ένα κακόγουστο θέαμα χωρίς καμία ιδιαιτερότητα ή ιστορική διαδρομή.
Άλλα ερειπωμένα κτίρια κλείνουν τους μισούς δρόμους, δημιουργώντας δυσλειτουργίας στην κυκλοφορία και την κίνηση των πεζών.
Η Δημοτική Αρχή γιατί δεν κατεδαφίζει ορισμένα κτίρια;
Δεν έχει άραγε τα μηχανήματα;
Ο φωτισμός του σπουδαιότερου δε κτιρίου στην πόλη θυμίζει πρόβατο άτσαλα κουρεμένο.
Όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων παλαιών και νέων έμειναν με ξενοίκιαστα σπίτια και τιμές ενοικίων εξευτελιστικές. Σε μεγάλες πόλεις σπίτια 12 τ.μ. κοστολογούνται 500€ ενώ στη γειτονική μας Πάτρα 30 τ.μ. σε κακή κατάσταση και υπόγεια θέση φτάνουν μέχρι 500€.
Στο Αίγιο οι ιδιοκτήτες ζητούν πολύ χαμηλά ενοίκια (200 έως 250 ευρώ) και οι ενοικιαστές τους απαντούν (βάλτο κατάπλασμα).
Κομμώτρια σε κεντρικό σημείο της πόλης, μου έλεγε θα το κλείσω κ Ηλία, φεύγοντας οι φοιτητές τα πάντα ερήμωσαν.
Βλέποντας δίπλα σε ένα ξενοδοχείο στην παραλία ένα κτίριο ερείπιο, χρόνια τώρα και είναι τόσο κακόγουστο που σου προκαλεί θυμηδία με απλωμένες κουρελούδες των Ρομά.
Αυτά και άλλα πολλά, ερήμωσαν την πόλη μας.
Ευθύνες για αυτά όλα έχουμε και εμείς οι πολίτες που ζούμε σε αυτή την πόλη, αφού η βουλευτής που πρωτοστάτησε ανοιχτά για να φύγουν οι σχολές από το Αίγιο βγήκε πρώτη σε ψήφους.
Γρηγορείτε φίλοι μου και αλλάξτε νοοτροπία γιατί θα μείνουμε πολύ πίσω σαν πόλη και θα πιάσουμε πάτο.
Το Αίγιο συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Είναι κοντά στην Πάτρα και την Αθήνα με τις υποδομές που έχουν γίνει θα έπρεπε να σφύζει από κόσμο και όχι να ψάχνει ο κόσμος να φύγει από εδώ.
Έχει χώρους στην παραλία μετά το γκρέμισμα ορισμένων ετοιμόρροπων αποθηκών με χρήματα που ενέκρινε ο τότε υπουργός Δημοσίων έργων όταν ήμουν Διευθυντής του γραφείου του, που παραμένουν αναξιοποίητοι.
Δεν έχει ξενοδοχείο σε μία έκταση δάσους και όχι σε γειτονιές…. Στο ΤΕΙ και ευρύτερα αυτού υπάρχουν χώροι που μπορούν κάλλιστα να αξιοποιηθούν αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι. Τι να πρωτογράψει κανείς για την τύχη αυτής της έρμης πόλης;
Υπάρχει ατμοπλοϊκή συγκοινωνία με τα Τριζόνια; Ναύπακτο; Ιτέα;
Πού πήγε το κινηματογραφοθέατρο Σοφία;
Πού πήγε η Γαλλική Ακαδημία;
Γιατί το μουσείο μας δεν έχει επισκεψιμότητα;
Γιατί διεκόπη η πτήση (Άραξος – Θεσσαλονίκη;)
Γιατί έχουμε τόσο λιγοστό πράσινο;
Επιτέλους βρίσκω κάποιους καλούς φίλους, χρόνια επιχειρηματίες με δάκρυα στα μάτια που μου διηγούνται πως το Αίγιο από πόλη κατάντησε χωριό. Μου λένε για την ελάχιστη έως μηδενική κίνηση που υπάρχει στα μαγαζιά τους, το γεγονός πως το κέντρο έχει γίνει απροσπέλαστο και αυτό επηρεάζει την πτώση του τζίρου, τις σχολές που έκλεισαν, τα σπίτια που ερήμωσαν…. Τον κόσμο που δεν μένει πια στο Αίγιο, τον πληθυσμό που γερνά, τους σκύλους και τις γάτες που περπατούν στους δρόμους από τις έντεκα το βράδυ και μετά. Μαύρο και γκρίζο συνθέτουν το σκηνικό της
Αυτά γίνονται μόνο στο Αίγιο ή είναι η εικόνα όλης της Ελλάδας; Ας πούμε στην Αθήνα έχει πάει κανείς να δει τι γίνεται; Σωστές οι διαπιστώσεις αλλά δεν αφορούν μόνο το Αίγιο, δυστυχώς η χώρα έχει ερημώσει και το φαινόμενο να βλέπεις κλειστά μαγαζιά κι ερειπωμένα σπίτια υπάρχει σε κάθε μέρος της Ελλάδας. Τώρα για το ποιός βγήκε πρώτος σε σταυρούς φαίνεται πως αυτοί που ψήφισαν είδαν πως τα πράγματα πηγαίνουν καλά κι είναι ευχαριστημένοι, αν όχι πήγε κανένας τους να διατυπώσει τα παράπονά του; Τελειώνοντας πιστεύω πως τείνουμε να εξοραίζουμε το παρελθόν χωρίς να σκεφτόμαστε πως έγιναν λάθη που μας έφτασαν στο τώρα.