Του ΓΙΑΝΝΗ Σ. ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ – Αυτοδιοικητικού στελέχους
Ήταν 21 Σεπτεμβρίου όταν τον είδα τελευταία φορά: κάτω από την Παναγία την Τρυπητή μας, η παρέα μου λέει: «να και ο Δήμαρχος». Ήμουν με πλάτη, γύρισα και τον χαιρέτησα κι ένας μου είπε: «δεν ήξερα ότι είσαι φίλος του Καλογερόπουλου!»
Φίλος όχι- απάντησα- αλλά έχουμε από παλιά αμοιβαία εκτίμηση. Από τότε που νομαρχιακός σύμβουλος εγώ, δήμαρχος Συμπολιτείας αυτός, με (μας) καλούσε σε συσκέψεις για θέματα του μικρού του, γειτονικού στο Αίγιο, δήμου. Όμως τον είδα πολύ συνοφρυωμένο, νόμισα ότι δεν θα του άρεσε το άρθρο μου στην «Π» για την Τρίγωνη Πλατεία. Που να ξέρω ότι ήταν άρρωστος, αλλά πάντως μας ευχήθηκε «καλή όρεξη»!
Έκτοτε δεν τον ξαναείδα. Η μοίρα δεν κοιτάζει δημάρχους και απλούς δημότες, και πάντα θυμάμαι το: «Βασιλεύς ή στρατιώτης…, άρα τις εστί;» Είναι γνωστό ότι ήμουν πάντα με τον Στ. Θεοδωρακόπουλο και πριν ένα χρόνο με τον Χρ. Γούτο. Όμως, θυμάμαι τώρα ότι δεν μου δυσκόλεψε πολύ τη ζωή όταν ήμουν στο Δημαρχείο με τον Στάθη, διότι μετρημένη και ήπια σχετικά ήταν η αντιπολίτευση που ασκούσε στον τότε δήμαρχο στα Μέσα Ενημέρωσης. Και γενικώς, δεν θέλω να γράψω πολλά, άλλωστε ειπώθηκαν και γράφτηκαν τόσα, αλλά επειδή 4- 5 συμπολίτες απόρησαν πως και «νεκρολόγησα» και που εν ενεργεία δήμαρχο της πόλης και της Αιγιάλειας όλης, τιμώ με αυτές τις λίγες σκέψεις και αναμνήσεις την μνήμη του. Και πράγματι ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα της Αυτοδιοικήσεως. Αλλά ο θάνατος είχε άλλα «σχέδια» δυστυχώς. Επιβεβαιώνοντας και το «ου συνοδεύει η δόξα…».
Συλλυπούμαι τη σύζυγό του και τα δυο παιδιά του, τα οποία πρώτη φορά τα είδα στην εξόδιο ακολουθία, ευχόμενος ο θεός να τους δίδει την εξ’ ύψους παρηγορία.
Καλό ταξίδι δήμαρχε,
Δημήτρη Καλογερόπουλε!
