-Γράφει Ο ΠΑΝ. ΒΑΓΙΑΣ Φιλόλογος- Δημοσιογράφος-
Υπάρχουν κάποιοι τόποι στην Ελλάδα που όχι μόνο σε συγκλονίζουν με το ιστορικό παρελθόν και τη μνήμη που κουβαλάνε αλλά σε μαγεύουν κιόλας, κερδίζοντας για πάντα μια περίοπτη θέση στη ζωή και την καρδιά σου.
Ένας τέτοιος τόπος, ηρωικός και αιώνιος, είναι και το Ζάλογγο, ο βράχος που δεσπόζει της ευρύτερης περιοχής του Σουλίου από την πλευρά της Πρέβεζας. Τόπος θυσίας αλλά και δόξας ταυτόχρονα, όπου πριν 200 χρόνια οι Σουλιώτισσες γυναίκες νίκησαν την τουρκική βαρβαρότητα και τον ύπουλο Αλή Πασά με μοναδικά τους όπλα την αγάπη για την ελευθερία, την πατρίδα, την αξιοπρέπεια και την έντιμη ζωή.
Στον ιερό αυτό τόπο βρέθηκα πριν λίγους μήνες μαζί με τον καλό φίλο και φωτογράφο Βασίλη Μανουηλίδη, με σκοπό να βιώσουμε τη ζωντανή ελληνική ιστορία αλλά και για να συναντήσουμε μια εκλεκτή Αιγιώτισσα που διακονεί πολλά χρόνια τώρα τη χριστιανική ορθόδοξη πίστη στο ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου κάτω ακριβώς από το βράχο του Ζαλλόγγου. Πρόκειται για την Αικατερίνη Μάντζιου, ηγουμένη πλέον της Μονής, κόρη του Αλέξανδρου και της Κλεονίκης, διακεκριμένων και πολύ αγαπητών εκπαιδευτικών της Αιγιάλειας. Η Αικατερίνη, με οικογενειακή καταγωγή από την Ήπειρο, έζησε και μεγάλωσε στο Αίγιο, πέρασε εδώ τα μαθητικά της χρόνια, σπούδασε Ιατρική αλλά την κέρδισε η μοναστική ζωή και αφιερώθηκε στο Χριστό. Σε πολύ μικρή ηλικία βρέθηκε με τους ευσεβείς γονείς της στο Μοναστήρι του Ζαλόγγου όπου μετά από αρκετά χρόνια έμελλε να μονάσει αλλά και πρόσφατα να λάβει την τιμητική θέση της Ηγουμένης.
Μας υποδέχθηκε με μεγάλη χαρά, μας ξενάγησε στο Καθολικό της Ιεράς Μονής, περιηγηθήκαμε στους χώρους του Μοναστηριού, είδαμε τα εργαστήρια των γυναικών μοναχών όπου ράβονται Αρχιερατικά άμφια και είχαμε στο Αρχονταρίκι μια πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία. Η Ηγουμένη Αικατερίνη είναι ένας άνθρωπος με απέραντη καλοσύνη, χαμόγελο και θετική διάθεση και μεταφέρει στην ψυχή σου τη βαθιά πίστη στο θεό και την ελπίδα για τον άνθρωπο.
Αφήσαμε πίσω μας την Ιερά Μονή του Αγίου Δημητρίου που κτίσθηκε γύρω στο 1700μ.Χ., ξέροντας ότι στα κελιά της φιλοξενήθηκε κάποτε για ένα μήνα περίπου και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι για να φτάσουμε στην κορυφή του βράχου, εκεί από όπου γκρεμίσθηκαν μερικές δεκάδες Σουλιώτισσες μαζί με τα παιδιά τους, για να γλιτώσουν από την εκδικητική μανία του Αλή. Ανεβήκαμε με μεγάλη προσμονή και εσωτερική δύναμη τα 410 σκαλιά, θαυμάζοντας παράλληλα το μοναδικό φυσικό τοπίο. Η αίσθηση ότι πατάμε στα ιερά και αιματοβαμμένα αυτά χώματα απογειώνει την ψυχή και μας ανατριχιάζει. Στην κορυφή γίνεσαι πια ένα σώμα και σμίγεις στο μεγάλο κύκλο του τεράστιου αγάλματος των γυναικών, που σε τραβούν μαζί τους σ’ έναν πρωτόγνωρο κύκλο χορού, ιστορικής μνήμης αλλά και περισυλλογής.
Περπατήσαμε μέχρι το μικρό και παλαιό μοναστηράκι του Ταξιάρχη που η ιστορία του ξεκινά δεκατρείς αιώνες πριν, κάηκε από τους Γερμανούς στην Κατοχή αλλά αποκαταστάθηκε και παραμένει όρθιο.
Κατηφορίσαμε προς το Μοναστήρι, αποχαιρετήσαμε την Ηγουμένη Αικατερίνη, πήραμε την ευλογία της και υποσχεθήκαμε να επιστρέψουμε σύντομα. Τόποι όπως το Ζάλογγο, το Μεσολόγγι, τα Δερβενάκια αλλά και αρχαίοι όπως η Σαλαμίνα, οι Θερμοπύλες και ο Μαραθώνας έγραψαν χρυσές σελίδες στην ελληνική ιστορία. Κι εμείς οι νεότεροι όταν βρεθούμε στα ίδια μονοπάτια βιώνουμε τη ζωντανή ιστορία και αισθανόμαστε αληθινά περήφανοι για την πατρίδα μας.
