ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ 8 ΚΑΙ 9 ΜΑΡΤΙΟΥ Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΔΩΜΑΤΙΟ»
Το εμβληματικό δοκίμιο της Virginia Woolf «A room of one’ s own», που… σμιλεύτηκε από τον Γιάννη Λασπιά και έγινε «Το δικό της δωμάτιο», έρχεται στο θεατρικό σανίδι του «Απόλλωνα», από τη Θεατρική Έκφραση Αιγίου, σε μία διόλου τυχαία ημερομηνία.
Το πρωτότυπο θεατρικό έργο, που αποτελεί ύμνο στους γυναικείους αγώνες για ισοτιμία και ισονομία ανά τους αιώνες, παρουσιάζεται το Σάββατο 8 Μαρτίου, Ημέρα της Γυναίκας, καθώς και την επομένη, Κυριακή 9 του μήνα. Σκοπός, σύμφωνα με τους ανθρώπους της Θ.Ε.Α., είναι να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή ευαισθητοποίηση του κοινωνικού συνόλου σε θέματα ισότητας των δύο φύλων. Το έργο θα παρουσιαστεί στο δημοτικό κινηματοθέατρο «Απόλλων», υπό την αιγίδα του Δήμου Αιγιαλείας (παραχώρηση αίθουσας) σε συνεργασία με την Ένωση Γυναικών Ελλάδας (Ε.Γ.Ε) Παράρτημα Αιγίου.
Στόχος, να προβληματίσει αφού είναι ακόμη επίκαιρο…
΄΄«Το δικό της δωμάτιο» του Γιάννη Λασπιά, το οποίο είναι βασισμένο στο δοκίμιο της Βιρτζίνια Γουλφ «A room of one’s own» είναι ένα κείμενο που παρουσιάζει τους αγώνες των γυναικών για ισοτιμία και ισονομία σε όλους τους τομείς. Η πρόταση που έγινε στη Βρετανίδα μυθιστοριογράφο, κριτικό και δοκιμιογράφο να μιλήσει στο κολλέγιο Newman του Κέιμπριτζ με θέμα «Γυναίκες και Πεζογραφία» (1928), αποτέλεσε ισχυρή πρόκληση για να εκφράσει τις πρωτοποριακές της αντιλήψεις για τη θέση της γυναίκας στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Πρόκειται για ένα «δυνατό» κείμενο το οποίο ξετυλίχτηκε εμπρός μας ως μια χορογραφία γυναικών και αποφασίσαμε να ακουστεί και να προβληματίσει, αφού δυστυχώς είναι ακόμη επίκαιρο΄΄, αναφέρεται εκ μέρους της Θεατρικής Ομάδας που στο συγκεκριμένο εγχείρημα δίνει… βήμα στο γυναικείο «δυναμικό» της.
Ταυτότητα παράστασης
Οι συντελεστές της παράστασης, είναι: Σκηνοθεσία: Αγγέλικα Αλεξανδροπούλου, Χορογραφία: Εύα Παπαγιαννακοπούλου-Σχολή Χορού Bella’s, Σκηνικά: Γιώργος Σεφέρης, Φωτισμοί-Ηχοληψία: Σπύρος Ρηγόπουλος- MELODYSOUNDANDLIGHTS, Φωτογραφίες: Νίκος Ζησιμόπουλος- Χρύσα Κουνινιώτη, Μουσικές Επιλογές: Αγγέλικα Αλεξανδροπούλου, Σχεδιασμός αφίσας-προγράμματος – βίντεο: Μαρία Αυλωνίτη, Χειρισμός Ήχου: Υρώ Καραμανόγλου.
Παίζουν: Γιώτα Βαλαούρα, Κωνσταντίνα Βαλλιανάτου, Μαρία Μητροπούλου, Αντωνία Παπαχριστοδουλοπούλου, Κωνσταντίνα Σωτηροπούλου, Κάτια Φάκου. Και τα παιδιά: Θέλια Ζούμπου- Αλεξανδροπούλου, Νεφέλη Σπανοπούλου. Στη φωνή του εκφωνητή- ανδρικές φωνές off: Γιάννης Μπάμπαλης.
Συμμετέχουν: Σοφία Βασιλείου, Υρώ Καραμανόγλου, Βαρβάρα Σεφέρη. Συμμετέχει το Τμήμα Σύγχρονου Χορού της Σχολής Χορού Bella΄s.
Αγγέλικα Αλεξανδροπούλου: “Τέτοια κείμενα που δύσκολα διαβάζονται, είναι ευκαιρία να τα «ακούσει» κάποιος υπό τη μορφή θεατρικής παράστασης”
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι την παράσταση σκηνοθετεί η ταλαντούχα ηθοποιός της Θ.Ε.Α., Αγγέλικα Αλεξανδροπούλου, που αναλαμβάνει αυτό τον «ρόλο» για πρώτη φορά. Η ίδια μιλά στο Protionline.gr για την παράσταση, αλλά και γι’ αυτό το «δυνατό» κείμενο που κλήθηκε να διαχειριστεί.
«Πώς έρχεται στο σήμερα ένα κείμενο που… μετρά εκατό και πλέον χρόνια ζωής; Τι το καθιστά διαχρονικό και επίκαιρο;», ήταν το πρώτο ερώτημα που της τέθηκε. Όπως είπε, ΄΄το κείμενο αναφέρεται στον αγώνα των γυναικών ανά τους αιώνες να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Θα ήθελα πάρα πολύ αυτή τη στιγμή να μην ήταν ένα διαχρονικό κείμενο και να μην αφορά καμία γυναίκα πάνω στη γη, όμως, δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Οι γυναίκες εξακολουθούν να βάλλονται από οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές ανισότητες. Μπορεί πλέον σε πολλές χώρες να έχουν εξασφαλίσει “το δικό τους δωμάτιο”, όμως αυτό δε γίνεται παντού. Ακόμα και στις χώρες που έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες, “συνεχίζουν να διεκδικούν μια ζωή χωρίς βία, φόβο και καταπίεση” οργανώνοντας κινήματα (metoo) και συμμετέχοντας σε διαδηλώσεις (κατά των γυναικοκτονιών, των βιασμών, υπέρ του δικαιώματος των αμβλώσεων κ.λπ.) όπως αναφέρει στον σημείωμά του και ο συγγραφέας του έργου Γιάννης Λασπιάς . Η προσπάθεια της Βιρτζίνιας Γουλφ -και τόσων άλλων σπουδαίων γυναικών- να επισημάνει τις ανισότητες αυτές, έφερε κάποιες σημαντικές αλλαγές στη ζωή των γυναικών, όμως όχι παντού και όχι στον βαθμό που χρειάζεται για να ζει η γυναίκα ισότιμα με τον άντρα και απελευθερωμένη από κάθε φόβο΄΄.
΄΄Ο συγγραφέας μοιράζει το κείμενο της Βιρτζίνιας Γουλφ σε ακόμα τρεις εμβληματικές γυναίκες, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ (γαλλίδα συγγραφέας και ακτιβίστρια), τη Σύλβια Πλαθ (αμερικανίδα ποιήτρια) και τη Τζούντιθ Σαίξπιρ (φανταστική αδερφή του Σαίξπιρ, επινόηση της ίδιας της Γουλφ). Εμείς, παρόλα αυτά, θέλοντας να αξιοποιήσουμε όλους τους ανθρώπους που ήθελαν να συμμετάσχουν, κάναμε την απαραίτητη διασκευή και εντέλει συμμετέχουν 13 ηθοποιοί (ανάμεσά τους και 2 παιδιά) και μια ομάδα 9 χορευτριών. Ο συντονισμός τόσων ανθρώπων αποτελεί πρόκληση από μόνος του. Πόσο μάλλον όταν πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να παρουσιάσουν με ενδιαφέροντα τρόπο ένα δοκίμιο΄΄, ήταν η απάντηση της σκηνοθέτη στο ερώτημα του Protionline.gr σχετικά με τη δυσκολία του εγχειρήματος.
Αναφορικά με το εάν οι γυναίκες σήμερα είναι ευτυχισμένες, δεδομένου ότι έχουν το… δικό τους δωμάτιο και τα δικά τους χρήματα, η κ. Αλεξανδροπούλου απάντησε: ΄΄Δεν αρκούν. Οι άνθρωποι χρειάζονται πολλά περισσότερα για να είναι ευτυχισμένοι και πολύ πιο δύσκολα αγαθά από τα χρήματα και τον χώρο τους. Η Βιρτζίνια Γουλφ ήθελε αρχικά να εξασφαλίσει στη γυναίκα τη βάση της πυραμίδας των αναγκών που είναι η επιβίωση. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι αυτό το έχουμε εξασφαλίσει (σε κάποιες χώρες), υπάρχουν πολλά ακόμα “σκαλοπάτια” όπως η ασφάλεια, η κοινωνικές ανάγκες και η εκτίμηση που πρέπει να ανέβει κάποιος για να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση και άρα στην ευτυχία. Σημασία έχει να έχουμε τον “χώρο”, τον “χρόνο” και τα “μέσα” για να προσπαθούμε΄΄.
Τέλος, ερωτηθείσα σχετικά με το σε ποιους απευθύνεται η παράσταση και ποια θα είναι τα συναισθήματα που θα μας γεννήσει, η σκηνοθέτης επισήμανε πως απευθύνεται σε όλους, τονίζοντας: ΄΄Νομίζω ότι κάποια τέτοια κείμενα που δύσκολα φτάνουν στα χέρια μας και αν φτάσουν, δύσκολα διαβάζονται, είναι ευκαιρία να τα “ακούσει” κάποιος υπό τη μορφή θεατρικής παράστασης. Είναι ευκαιρία για τους μικρότερους να καταλάβουν ότι τα δικαιώματα που έχουν σήμερα δεν ήταν αυτονόητα πάντα. Είναι ευκαιρία για τους μεγαλύτερους να προβληματιστούν και να σκεφτούν αν από τη μεριά τους ενεργούν με σεβασμό απέναντι σε αυτά τα δικαιώματα.
Πιστεύω πως θα γεννηθούν πολλά και ποικίλα συναισθήματα στους θεατές ανάλογα με την ηλικία και τα βιώματά τους. Όμως αυτό που δημιουργήθηκε σ’ εμένα διαβάζοντας το κείμενο για πρώτη φορά, ήταν η εξής απορία: Πότε και γιατί ξεκίνησε αυτή η αδικία που χρειάζεται ακόμα να παλεύουμε για να εκλείψει;΄΄.
