Του Ηλία Ασπρούκου Περιβαλλοντολόγου
Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. Και όσο ο παρονομαστής διογκώνεται προς το άπειρο τόσο το κλάσμα τείνε προς το μηδέν. Αυτοί είναι αριθμοί που ποτέ δεν λαθεύουν. Το φαινόμενο αυτό δεν γνωρίζει απλώς έξαρση, μάλλον μοιάζει για πανδημία. Όμως, πάντα το περιεχόμενο μετράει από το αμπαλάζ. Δεν μπορείς να κυνηγήσεις στόχους με υπεροψία, με έπαρση, το εγώ είμαι και άλλος δεν είναι συνήθως λειτουργούνε ανασταλτικά. Όταν κυνηγάς την ομαδικότητα δεν έχεις παρά να ζήσεις την γλυκιά γεύση της δικαίωσης. Μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό {αν μπορεί να μείνει μόνος του, είναι είτε θηρίο είτε Θεός}
Και τώρα θα επιχειρήσω να εφαρμόσω το παραπάνω κλάσμα στην περίπτωση του νέου Αμερικανού Προέδρου όπου η Παγκοσμιοποίηση πάει περίπατο.
Πρόσφατα διάβασα για την επανεκλογή Τράμπ, με δεύτερη θητεία. Αναφώνησα ενδόμυχα «Ε, όχι γιατί;» Ανάμεσα στα όχι και τα γιατί θυμήθηκα τους λόγους εκείνους που ένας Αμερικανός πολίτης ψήφισε τον Τράμπ. Καταρχάς δεν είναι κάτι ξένο ή κάποιος πολιτικά άγνωστος όλοι των ξέρανε και γνωρίζανε καλά την πρώτη του θητεία το 2015, γνώριζαν τα παρανοϊκά του ξεσπάσματα, τις ανοησίες του, τον τρόπο που διαχειριζόταν την πολιτική αλλά και την εσωστρέφεια. Επίσης εκείνο που μπορεί να πει κανείς για την πρώτη θητεία του Τράμπ είναι πως δεν άνοιξε ιδιαίτερα πολεμικά μέτωπα κάτι που ο διάδοχος του Μπάιντεν του έδωσε και κατάλαβε δύο ολόκληρα χρόνια και στην Ουκρανία ο πόλεμος για τα καλά κρατεί.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ο Τράμπ είναι μία πολιτικά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, από την μία βοήθησε τον Κλίντον το μακρινό 1996 για να επανεκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ, από την άλλη εξελέγη ο ίδιος πρόεδρος το 2015 με τους Ρεπουμπλικάνους. Σίγουρα η ζωή μοιάζει με ταινία. Το ζήτημα είναι αν θα μοιάζει η δική μας με δράμα ή με φαρσοκωμωδία. Η ουσία του όλου ζητήματος είναι πως όλες οι χώρες έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά τώρα πια, το ζήτημα μας δεν είναι τα ΛΟΑΤΚΙ ή αυτοπροσδιορισμός ορισμένων κόντρα στους κανόνες της φύσης. Το ζήτημα είναι η οικονομία, η ακρίβεια, η στέγαση, η ανεργία, τα χαμηλά ημερομίσθια, οι πόλεμοι που μαίνονται για τα καλά και κυρίως το μεταναστευτικό.
Δεν θέλω να γίνω οιωνός κακών ειδήσεων αλλά ξέρετε πόσο ανακουφισμένοι νιώθουν οι ηγέτες των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη, από τον Όρμπαν μέχρι τη ΛεΠεν καθώς αποκτούν τώρα πια, σημαντικά ερείσματα που δεν διέθεταν πριν. Το να έχεις έναν Αμερικανό Πρόεδρο ιδεολογικοπολιτικά δίπλα σου, σίγουρα σου δίνει έναν άλλο αέρα στην πολιτική σου εκστρατεία. Διακριτό πρόσωπο, ο Έλον Μάσκ,που ασκεί ουσιαστικά {bulling} στην Ευρώπη, καταστρέφοντας την αυτάρκεια και την αυταρέσκεια του συστήματος διοίκησής της. Βέβαια η Ευρωπαϊκή Ένωση όλο αυτό μοιάζει με σκοταδισμό καθώς τώρα πια οι σχέσεις της ΕΕ και των ΗΠΑ περνάνε σε άλλο στάδιο μάλλον ψυχρότητας θα το έλεγε κανείς.
Οι προσκλήσεις ηγετών για την ορκωμοσία από τον Πρόεδρο Τραμπ αντανακλούν τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την διεθνή πραγματικότητα, αλλά και την κατεύθυνση όπου σκοπεύει να κινήσει την ιστορία. Υπάρχουν εθνικά κράτη και πολιτικές ηγεσίες. Δεν υπάρχουν συνασπισμοί κρατών και ενιαίες δομές, όπως αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη βάση αυτή, συζητήσεις και οι συμφωνίες θα έχουν μια διμερή βαρύτητα και προτεραιότητα έναντι των γενικών υποχρεώσεων στις ομοσπονδίες κρατών πουεντάσσονται. Γιατί τα όποια πολιτικά ζητήματα έχουν και άλλες προεκτάσεις κυρίως οικονομικές, ήδη ο Τράμπ ανακοίνωσε πως θα βάλει υψηλούς δασμούς στα προϊόντα που προέρχονται από της ΕΕ και την Κίνα… Άραγε τι άλλο θα ζήσουμε ;
Όλα αυτά γιατί προκειμένου να κοιτάνε το δέντρο χάσανε το δάσος και το άφησαν να καεί. Η Βόρεια και κεντρική Ευρώπη είναι γεμάτη από τριτοκοσμικούς μετανάστες, η οικονομία τους είναι σε παρακμή και η ανεργία αυξάνεται. Όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό μιζέριας και απογοήτευσης που νομοτελειακά οδηγεί σε εσωστρέφεια και η εσωστρέφεια με την σειρά της εκκολάπτει το αβγό του φιδιού που δεν είναι άλλο από τον φασισμό.
Τέλος, εκείνο που πρέπει να βάλουμε ως προτεραιότητα είναι το κλίμα, γιατί όπως έλεγα πριν από πολλά χρόνια η φύση χωρίς τον άνθρωπο υπάρχει και θα υπάρχει, ο άνθρωπος χωρίς την φύση δεν μπορεί να σταθεί. Αν θέλουμε ένα βιώσιμο περιβάλλον οφείλουμε να στεκόμαστε με σεβασμό απέναντι στο δημιούργημα του Θεού.
Γι’ αυτό ήρθε η ώρα να μπουν στην άκρη οι όποιες πολιτικές αντιπαραθέσεις και να τεθούν ζητήματα ουσιαστικά από την οικονομία και την κλιματική αλλαγή έως την καταπολέμηση των θανατηφόρων ασθενειών. Και που ξέρεις ίσως ο κόσμος να γίνει λίγο καλύτερος!