Της Άννας Πολυδωροπούλου
Προέδρου της Δ.Κ. Ροδιάς Δήμου Αιγιαλείας
8 Μαρτίου. Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (ΠΗΓ) γιορτάζεται στις 8 Μαρτίου κάθε χρόνο. Πρόκειται για μια διεθνώς επίσημα αναγνωρισμένη γιορτή, η οποία καθιερώθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη στη μνήμη των γυναικών που έχασαν τη ζωή τους στην απεργία των μοδιστρών της Νέας Υόρκης το 1908. Εκείνη την εποχή, οι γυναίκες αγωνίζονταν για τα δικαιώματά τους και για μικρότερο ωράριο εργασίας, καλύτερες αμοιβές, δικαίωμα ψήφου και τέλος στην παιδική εργασία. Η πρώτη επίσημη Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909. Η ημερομηνία 8 Μαρτίου καθορίστηκε μόλις μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και έκτοτε αναγνωρίστηκε ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας το 1975.
Η γυναίκα στη σύγχρονη κοινωνία διαδραματίζει περισσότερους ρόλους σε σχέση με το παρελθόν. Σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη, νοικοκυρά, συμμετοχή στα κοινά από διάφορα πόστα κλπ.
Όμως, πραγματικά αναρωτιέμαι, τι ακριβώς γιορτάζουμε αυτή τη μέρα; Τι πραγματικά έχει αλλάξει από το 1908 μέχρι σήμερα για τις γυναίκες στον πλανήτη;
Σίγουρα έχουν γίνει βήματα προόδου. Σίγουρα, σε κάποιες χώρες, η θέση της γυναίκας στη κοινωνική, οικονομική, πολιτική ζωή έχει αναβαθμιστεί σημαντικά. Απέχει βέβαια ακόμα πάρα πολύ από το να γίνει ισότιμη με αυτή των ανδρών στις βαθμίδες εξουσίες και μισθολογικά και δεν ξέρω αν ποτέ συμβεί αυτό, τελικά. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι όπου ηγούνται γυναίκες, σε χώρους εργασίας, στην πολιτική, στην τοπική αυτοδιοίκηση, υπάρχει τάξη, σειρά και αποτέλεσμα. Γιατί είμαστε εργατικές, δίκαιες, τίμιες, αποτελεσματικές.
Υπάρχουν όμως γυναίκες, σε πολλές χώρες, που δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα. Ακόμα και για να ανασάνουν πρέπει να πάρουν άδεια από τον άνδρα. Γι’ αυτό ο αγώνας μας είναι διαρκής. Όσο υπάρχουν γυναίκες που κακοποιούνται από ανδρίκελα ή δολοφονούνται από ανδρίκελα μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν την μυϊκή δύναμη να αντισταθούν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, όσο υπάρχουν γυναίκες που βιάζονται μέσα στο γάμο τους, όσο υπάρχουν γυναίκες που δεν τους επιτρέπεται να φορούν ότι θέλουν, όσο υπάρχουν γυναίκες που δεν τους επιτρέπεται να μιλούν και να εκφράζουν άποψη, όσο υπάρχουν γυναίκες που ψηφίζουν ότι θέλουν οι άντρες τους, όσο υπάρχουν γυναίκες που δολοφονούνται γιατί είναι γυναίκες, όσο υπάρχουν γυναίκες που ελέγχονται με όποιο τρόπο από τους συντρόφους τους και όσο υπάρχουν γυναίκες που αντιμετωπίζονται ως σκεύος ηδονής και μόνο, ο αγώνας θα συνεχίζεται μια ζωή. Πάντα.
Για να αλλάξουν τα πράγματα αυτό που χρειάζεται πρωτίστως είναι οι γυναίκες να πιστέψουν περισσότερο στον εαυτό τους, στη δύναμη και τις ικανότητές τους. Χρειάζεται οι γυναίκες να εμπιστεύονται τις γυναίκες. Οι γυναίκες να ψηφίζουν γυναίκες. Δυστυχώς, στην Αιγιάλεια των 73 Κοινοτήτων μόνο 8 γυναίκες εξελέγησαν Πρόεδροι και σε ένα Δημοτικό Συμβούλιο 28 συμβούλων μόνο 6 γυναίκες. Απειροελάχιστο ποσοστό.
Το γεγονός ότι υπάρχει ποσόστωση για την συμμετοχή των γυναικών στα ψηφοδέλτια κομμάτων και αυτοδιοικητικών παρατάξεων δείχνει πως αντιμετωπιζόμαστε ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Άκρως ρατσιστικό μέτρο. Πρέπει να απαιτήσουμε την κατάργηση της ποσόστωσης. Δεν μας κάνουν καμία χάρη. Ούτε μπαίνουμε στα ψηφοδέλτια για να συμπληρώσουμε θέσεις. Ούτε μπαίνουμε υποχρεωτικά 40% ή σε οποιοδήποτε άλλο ποσοστό! Είμαστε ικανές. Θέλουμε και μπορούμε. Γι’ αυτό πρέπει ελεύθερα, όσες επιθυμούν, να εντάσσονται στα ψηφοδέλτια, όπως και οι άντρες. Δεν είμαστε ειδική κατηγορία που δεν μπορούμε να πολιτευτούμε λόγω αδυναμίας, για να χρειαζόμαστε ποσόστωση.
Ο αγώνας επομένως είναι διαρκής. Γιατί είναι πολλά τα μέτωπα.
Πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα των γυναικών στον πλανήτη. Όσο υπάρχει έστω και μία γυναίκα που δεν έχει δικαίωμα λόγου, άποψης, που κακοποιείται κλπ, δεν έχουμε δικαίωμα να σταματήσουμε τον αγώνα. Δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπούμε.
Πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την πλήρη εξίσωση με τους άνδρες στις θέσεις εξουσίας στην εργασία και σε όποιο άλλο τομέα δραστηριοποιούμαστε όπως επίσης και στις αμοιβές μας.
Πρέπει να αγωνιστούμε ώστε να είναι αυτονόητη η ελεύθερη, ισότιμη και οικειοθελής συμμετοχή στην πολιτική, στα ψηφοδέλτια, χωρίς ποσοστώσεις.
Πρέπει να αγωνιστούμε για την αναγνώριση της γυναικοκτονίας ως ιδιώνυμο έγκλημα.
Πρέπει να αγωνιστούμε για να χτυπήσουμε τη νοοτροπία που υπάρχει ότι αυτή για να έχει φτάσει ψηλά στην εργασία της ή σε όποια άλλη ενασχόληση, κάποιος άντρας είναι από πίσω, κάποιος την προώθησε κλπ, που ακούμε καθημερινά (δυστυχώς και από κάποιες γυναίκες). Υπάρχουν δυστυχώς και εκείνοι που δεν αντέχουν να βλέπουν ότι μια γυναίκα μπορεί. Και μπορεί και καλύτερα κάποιες φορές από έναν άντρα. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αποδεικνύουμε καθημερινώς την αξία μας μέσα από το αποτέλεσμα της δουλειάς μας και να κλείνουμε τα αυτιά σε τέτοιου είδους «ψιθύρους».
Πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για πάρα πολλά ακόμα και κυρίως για να πείσουμε τις γυναίκες να πιστέψουν στις ικανότητές τους, στην αξία τους, στον εαυτό τους. Και αυτό ίσως είναι το πιο δύσκολο. Να τις πείσουμε ότι :
Α) Μπορούμε ό,τι και οι άντρες.
Β) Δεν έχει το δικαίωμα κανένας άνθρωπος (άντρας ή γυναίκα) να μας ελέγχει, να μας μειώνει, να μας εκφοβίζει, να μας χτυπάει, να μας βιάζει, να μας σκοτώνει επειδή είμαστε γυναίκες. Δεν είμαστε κτήμα κανενός. Ανήκουμε στον εαυτό μας και μόνο.
Για να καταφέρουμε να πετύχουμε κάποια από αυτά επιβάλλεται να επιλέγουμε γυναίκες σε θέσεις εξουσίας και στα κέντρα λήψεως αποφάσεων διότι εκείνες μπορούν να διεκδικήσουν αποτελεσματικά τα παραπάνω. Να πείσουν και τους άνδρες ότι έτσι πρέπει να γίνει.
Επομένως, όσο υπάρχουν τόσες πολλές εκκρεμότητες και διαρκής αγώνας εγώ δεν μπορώ να πω χρόνια πολλά. Θα πω ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ και ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ.
