ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ, ΓΑΛΗΝΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΟΜΩΝΥΜΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΤΟ ΒΕΡΙΝΟ Δ.Ε. ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
Με ξεχωριστή λαμπρότητα, κατάνυξη και γαλήνη, εόρτασε το διήμερο που προηγήθηκε, η Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στο Βερίνο Αιγιαλείας, παρουσία πλήθους πιστών. Την Τετάρτη 7 Μαΐου εψάλη μέγας πανηγυρικός εσπερινός ενώ την Πέμπτη 8 Μαΐου, ανήμερα της εορτής, Θεία Λειτουργία, χοροστατούντος του Μητροπολίτη Φιλαδελφείας, Ιεράρχη του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, κ. Μελίτωνα.
Αμέσως μετά, η Γερόντισσα Ηγουμένη και οι μοναχές, περίπου τριάντα, υποδέχθηκαν τους καλεσμένους στο Αρχονταρίκι, κάνοντας ό,τι είναι δυνατόν για να μοιραστούν τη γαλήνια ατμόσφαιρα της μονής και να βιώσουν με κατάνυξη τη γιορτή.
Συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο δήμαρχος Αιγιαλείας Παναγιώτης Ανδριόπουλος, οι αντιδήμαρχοι Βασίλης Χριστόπουλος, Γιώργος Φραγκονικολόπουλος και Κώστας Βούλγαρης, ο επικεφαλής της παράταξης «Αιγιάλεια Προορισμός» Κώστας Σπηλιόπουλος με τον σύμβουλό του, Παρασκευά Σπυρόπουλο, ο εντεταλμένος σύμβουλος δημάρχου Παναγιώτης Αγγελόπουλος, πρόεδροι κοινοτήτων, οι κοινοτικοί σύμβουλοι Αιγίου Σωκράτης Μαυρίδης και Άγγελος Γαλιάτσος.
Η πορεία της Μονής στον χρόνο
Η Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, είναι κτισμένη στο ομώνυμο βουνό Αγιάννης, μια από τις παραφυάδες του Παναχαïκού, σε υψόμετρο 900 μέτρων. Το Μοναστήρι είναι γνωστό και σήμερα ως Άγιος Ιωάννης των Τσετσεβών, από τον Τσετσεβό, παρακείμενο εγκαταλελειμμένο οικισμό, και υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν Μονή ενοριακή και περιλαμβανόταν στα όρια της Μητροπόλεως Παλαιών Πατρών. Η χρονολογία ιδρύσεώς της παραμένει άγνωστη, γεγονός που οφείλεται και στο ότι δεν διασώθηκαν αρχειακές ή επιγραφικές μαρτυρίες στο χώρο της Μονής. Το πρωιμότερο κείμενο που αναφέρεται στο ανδρικό τότε Μοναστήρι είναι σιγίλιο του Πατριάρχου Διονυσίου Γ΄ (1662-1665) με χρονολογία 1665, στο οποίο ο Άγιος Ιωάννης αναφέρεται ως “ερημωμένο μονύδριο”. Από τα επόμενα σιγίλια των ετών 1749, 1775 και 1798 πληροφορούμαστε ότι το Μοναστήρι έχει πλέον συγκαταλεγεί στα Μετόχια της Μονής Ταξιαρχών Αιγιαλείας.
Στον θρησκευτικό και κοινωνικό τομέα, όμως, η Μονή, όπως κάθε Μονή της Τουρκοκρατίας, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την περιοχή της, χάρη στην Ορθόδοξη λατρευτική ζωή και στην προστασία, που μπορούσε να προσφέρει σε ώρες κινδύνου. Η μάχη του Αγιάννη των Τσετσεβών, η οποία έλαβε χώρα έξω από το Μοναστήρι την 17η Ιουλίου 1827, το αποδεικνύει. Για τη μάχη μάς δίνουν πληροφορίες οι επιστολές των οπλαρχηγών, που έλαβαν μέρος σε αυτή, οι οποίες απευθύνονται στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, αρχηγό των πελοποννησιακών στρατευμάτων. Μέσα στη Μονή είχαν συγκεντρωθεί για ασφάλεια οι απροσκύνητοι κάτοικοι της γύρω περιοχής, δηλαδή όσοι δεν είχαν δηλώσει υποταγή στον Ιμπραήμ και εξακολουθούσαν να στηρίζουν την Επανάσταση. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, μετά τη σύγκρουση των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων με τα τουρκικά και το τέλος της μάχης, ο Ταξιαρχίτης μετοχιάρης Μοναχός της Μονής του Αγίου Ιωάννου π. Ανανίας Αντωνιάδης, ζήτησε χάρη για τα γυναικόπαιδα, που έμεναν κλεισμένα στο Μοναστήρι, η οποία και δόθηκε. Τα οστά των ογδόντα Ελλήνων, που έπεσαν εκείνη την ημέρα, έχουν ταφεί στα θεμέλια του Ηρώου, που ανηγέρθη νότια της Μονής εις μνημόσυνο των πεσόντων, το 1927.
Μετά τη σύσταση του Νέου Ελληνικού Κράτους και την έκδοση των διαταγμάτων περί Μοναστηρίων από τους Βαυαρούς, η μικρή Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου δεν διαλύθηκε, όπως συνέβη με άλλα μικρά Μοναστήρια της χώρας, αλλά χαρακτηρίσθηκε ως διατηρητέα. Η Μονή Ταξιαρχών έστελνε ένα από τα μέλη της, κατά κανόνα Ιερομόναχο, ο οποίος ανελάμβανε τη φροντίδα του Μετοχίου για τέσσερα συνήθως χρόνια. Ο τελευταίος μετοχιάρης, ο ηλικιωμένος Μοναχός π. Βενιαμίν Μάργαρης, παρέμεινε στο Μοναστήρι δεκαεπτά χρόνια, διατηρώντας άσβηστο το καντήλι του Αγίου και περιμένοντας να στείλει ο Θεός ανθρώπους, που θα έδιναν ζωή στο Μοναστήρι.
Η μετατροπή σε Ιερά Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή
Το Μετόχι της Ι.Μ. Ταξιαρχών μετατρέπεται σε Ιερά Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή. Το έτος 1987 μια νέα περίοδος αρχίζει για το ιερό Μονύδριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Η πρόνοια του Θεού οδήγησε στην Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας τον αείμνηστο Γέροντα Αρχιμανδρίτη π. Ευσέβιο Γιαννακάκη (1910-1995) – άγιο Λειτουργό και χαρισματούχο Πνευματικό επί τριανταπέντε χρόνια στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών και Κτίτορα της Ιεράς Μονής Εισοδίων Θεοτόκου Μαρκοπούλου Ωρωπού – με μια ομάδα ευλαβών νεανίδων, πνευματικών του τέκνων, που επιθυμούσαν να μονάσουν.
Ο ιερός λόφος του Μαθητή της Αγάπης, με το υγιεινό κλίμα, το άριστο νερό των πηγών και το πανέμορφο φυσικό τοπίο με τον ανοικτό ορίζοντα, ενέπνευσε το Γέροντα, ο οποίος αποφασίζει να ανακαινισθεί το ερειπωμένο Μετόχι για να εγκατασταθεί εκεί η Αδελφότητα. Το Νοέμβριο του 1987 με την ευλογία και την αμέριστη συμπαράσταση του Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου το έως τότε Μετόχι της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών μετατράπηκε με προεδρικό διάταγμα (438/87), ΦΕΚ 209/ τ. Α΄/ 20-11-87 σε Ιερά Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή. Το ερειπωμένο μικρό κτίριο ανακαινίσθηκε και οι πρώτες δεκατέσσερις Αδελφές εγκαταστάθηκαν στα τέσσερα κελιά του, την περίοδο του Πάσχα του 1988.
Η επαναλειτουργία της Μονής έγινε δεκτή με πάνδημη χαρά από τους κατοίκους της περιοχής, που ευλαβούνται τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη και το Μοναστήρι Του. Τον θεωρούν προστάτη των οικογενειών και των αμπελιών τους και διηγούνται θαυμαστά γεγονότα της ζωντανής παρουσίας Του. Στη συνέχεια θεμελιώθηκε και ολοκληρώθηκε μέσα σε τέσσερα χρόνια ένα λιτό και επιβλητικό Μοναστηριακό συγκρότημα για τις ανάγκες και τις δραστηριότητες της Αδελφότητας. Οι τρεις νέες πτέρυγες αποτέλεσαν μαζί με την παλαιά ένα παραδοσιακό τετράπλευρο Μοναστήρι με το Καθολικό του Αγίου Ιωάννου στο κέντρο.
Δύο παρεκκλήσια, η Υπαπαντή του Κυρίου και το Γενέσιο της Θεοτόκου, επιστέφουν τις δύο γωνίες της προσόψεως, ενώ στο κέντρο υψώνεται μεγαλόπρεπο κωδωνοστάσιο. Στις νέες πτέρυγες στεγάζονται τα κελιά των Αδελφών, η βιβλιοθήκη της Μονής, το συνοδικό, η τράπεζα των προσκυνητών, το αρχονταρίκι, η τράπεζα των Μοναζουσών τα εργαστήρια (αγιογραφίας, εκκλησιαστικού κεντήματος, ιεροραπτικής, ξυλογλυπτικής κ. ά.)και τα ιατρεία. Με προσωπική εργασία του Γέροντος και των Αδελφών έγινε διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου με κήπους, πέτρινα πεζούλια και περιβόλια. Φυτεύτηκαν τρεις χιλιάδες και πλέον καλλωπιστικά και οπωροφόρα δένδρα στη γύρω περιοχή της Μονής καθώς και μεγάλος αμπελώνας.
