Γράφει ο ΠΑΝ. ΒΑΓΙΑΣ, Φιλόλογος- Δημοσιογράφος
Τα παρακάτω περιστατικά είναι αληθινά και καθημερινά στο Αίγιο:
1.Οδηγός (φυσικά χωρίς κράνος!) παρκάρει με την άνεσή του τη μοτοσυκλέτα μπροστά ακριβώς από τη ράμπα πεζοδρομίου σε κεντρικό δρόμο και φεύγει αδιάφορος! Λίγα δευτερόλεπτα μετά μια μητέρα αναγκάζεται να βγει μέσα στην κίνηση, κινδυνεύοντας, για να περάσει απέναντι.
2.Οδηγός ενός Ι.Χ. παρκάρει μπροστά στην είσοδο δημόσιας υπηρεσίας και εμποδίζει έτσι ασθενείς, ΑμΕΑ, ηλικιωμένους και όσους θέλουν να περάσουν!
3.Ηλικιωμένος με αγροτικό κατεβαίνει φουριόζος και αντίθετα στον μονόδρομο την οδό Αιγιαλέως! Οι οδηγοί που κινούνται κανονικά κάνουν στην άκρη όπως- όπως για να γλιτώσουν!
4.Νωρίς το πρωί στην Νικ. Σολιώτη νεαρός (μάλλον μαθητής) με μηχανάκι, κάνει σούζα ενώ ταυτόχρονα μιλάει στο κινητό! Έντρομοι οδηγοί και περαστικοί κάνουν το σταυρό τους μήπως τον φυλάξει ο Θεός!
Θα μπορούσα να καταγράψω δεκάδες αδιανόητα περιστατικά οδηγικής αυθαιρεσίας και… τρέλας που συμβαίνουν διαρκώς στην πόλη μας: κανένας σεβασμός στις διαβάσεις πεζών, οδήγηση χωρίς κράνος ή ζώνες, παραβίαση STOP και ερυθρού σηματοδότη, παρκάρισμα πάνω στα πεζοδρόμια, ‘ντελιβεράδες’ που οδηγούν σχεδόν πάντα αντίθετα, αγροτικά και ‘παπάκια’ που αποτελούν περιβαλλοντικές βόμβες με τα καυσαέριά τους και μια απίστευτη ηχορρύπανση λόγω κομμένων ή πειραγμένων εξατμίσεων. Το Αίγιο, δυστυχώς, έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε μια άναρχη κυκλοφοριακά πόλη. Η Αστυνομία απουσιάζει κι έτσι οι παραβάτες κάνουν ότι «γουστάρουν» στους δρόμους, αφού ξέρουν ότι θα μείνουν ατιμώρητοι! Φτάσαμε λοιπόν στο κατώτατο σημείο όπου οι παραβάτες να θεωρούνται κανονικότητα!
Αυτό όμως έχει ως συνέπεια την αύξηση της επικινδυνότητας. Παρασύρσεις πεζών, καθημερινά τροχαία, θάνατος οδηγών στον αστικό ιστό, μαθητές και πεζοί που παίζουν τη ζωή τους κορώνα- γράμματα! Την ίδια ώρα κανείς δεν ενδιαφέρεται γι αυτό το χάλι που μας ντροπιάζει και ως πόλη. Πηγαίνεις σε άλλες ελληνικές πόλεις και θαυμάζεις την κυκλοφοριακή αρμονία, τον απόλυτο σεβασμό σε πεζούς και διαβάσεις, την ευγένεια των οδηγών και τη συμμόρφωσή τους στους κανόνες του ΚΟΚ. Αντιθέτως εμείς κάνουμε βήματα προς τα πίσω, υποβαθμίζοντας την ποιότητα ζωής των κατοίκων και αυξάνοντας κατακόρυφα την επικινδυνότητα κυκλοφορίας. Άραγε τι είδους διαπαιδαγώγηση κάνουμε στα νέα παιδιά; Τα μαθαίνουμε με το δικό μας παράδειγμα πως θα παραβιάζουν νόμους και κανόνες, θα κορνάρουν, θα μαρσάρουν, θα τρέχουν και θα βρίζουν ως οδηγοί, χωρίς ντροπή και χωρίς τιμωρία! Κι όταν θα χαθεί πάλι κάποιος άνθρωπος στο δρόμο, τότε θα αναρωτιόμαστε τι έφταιξε ή θα κλαίμε αν είναι το παιδί μας ή ο πατέρας μας. Όμως θα είναι πολύ αργά…
