Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΑΓΙΑΣ – Φιλόλογος- Δημοσιογράφος
Ένα πράγμα που δεν συμβαίνει στην πατρίδα μας είναι ο απολογισμός έργου για όσους καταλαμβάνουν θέσεις διοίκησης είτε τοπικά είτε πανελλαδικά. Περνώντας λοιπόν ο καιρός σπάνια θυμάται κανείς ποια ήταν η προσφορά τους κι αν πέτυχαν τους στόχους τους. Αυτά σκεπτόμουν όταν ξεκίνησα να γράφω για τη Μαρία Τσουκαλά. Καταξιωμένη γιατρός και Πνευμονολόγος, με πολυετή και έντονη παρουσία στα αυτοδιοικητικά και ιδιαίτερα στο χώρο του πολιτισμού, όπου συμπλήρωσε (με διαλείμματα) σχεδόν δέκα χρόνια στην Προεδρία της ΔΗΚΕΠΑ.
Αν έπρεπε να βάλω δίπλα στο όνομά της κάποιες λέξεις ή φράσεις, αυτές θα ήταν: πάθος για τον πολιτισμό, αγάπη για τον άνθρωπο, ασταμάτητη δράση και η προκοπή του τόπου μας στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της. Η Μαρία (όπως την ξέρουμε και την αποκαλούμε οι περισσότεροι) έβαλε τη σφραγίδα της στα πολιτιστικά μας πράγματα, στολίζοντας τα με το μεράκι και τις καινοτόμες ιδέες της από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε. Συνέχισε το σημαντικό πολιτιστικό έργο που άφησαν πίσω τους οι προηγούμενοι Πρόεδροι της ΔΗΚΕΠΑ Κώστας Κλάγκος και Βάσω Ψυχράμη. Και το επέκτεινε φτιάχνοντας μια δυνατή ομάδα νέων παιδιών επιστημόνων που δούλεψαν με απίστευτη όρεξη και ατελείωτη προσπάθεια για το καλύτερο αποτέλεσμα. Τοπικοί Σύλλογοι, όμιλοι, φορείς και πολιτιστικές ομάδες είχαν σύμμαχο και βοηθό τους τη ΔΗΚΕΠΑ, πραγματοποιώντας απρόσκοπτα όλες τις εκδηλώσεις τους. Στέκομαι ιδιαίτερα στις μαθητικές δράσεις των σχολείων της Αιγιάλειας από όλες τις βαθμίδες. Η Μαρία τις αγκάλιασε και υπήρξε ο βασικός υποστηρικτής τους σε όλα τα επίπεδα και τις ανάγκες τους. Έδωσε όμως την ευκαιρία και στους ντόπιους καλλιτέχνες να εκφραστούν ενώ φιλοξενήθηκαν στον τόπο μας μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής και θεατρικής σκηνής.
Υπάρχουν όμως και σημαντικές πολιτιστικές δομές που η Μαρία Τσουκαλά ανέπτυξε και άφησε πίσω της ως κληρονομιά στον τόπο. Καταγράφω όσα θυμάμαι από αυτά: το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους «Θόδωρος Αγγελόπουλος», η ανάδειξη και προβολή των «Οινοξενίων», η αξιοποίηση του αρχαίου θεάτρου της Αιγείρας με εμβληματικές εκδηλώσεις κάθε καλοκαίρι, οι καλοκαιρινές δράσεις για παιδιά «Ίρις» και οι θεατρικές συναντήσεις στο θεατράκι «Γ. Παππάς». Δεν άφησε όμως παραπονεμένη την Περιφέρεια: έδωσε πνοή και χρήση στο Σχολαρχείο στην Τράπεζα και δημιούργησε τον καινοτόμο θεσμό «Εν Συρμώ» στο Διακοπτό.
Η μεγάλη της συνεισφορά είναι η δημιουργία δυο νέων μουσείων στο κέντρο του Αιγίου: αυτό των ψηφιακών εκθεμάτων αφιερωμένο στο 1821 και στη Συνέλευση της Βοστίτσας και οι «Ευφωνες Μνήμες» με τα δεκάδες παραδοσιακά όργανα από τη συλλογή του μουσικοσυνθέτη Σάκη Παπαδημητρίου. Και τα δυο σημαντικά Μουσεία στεγάζονται στο Αρχοντικό Παναγιωτόπουλου που πλέον είναι ανοιχτό καθημερινά, επισκέψιμο και προσβάσιμο για όλους. Αυτό της το επίτευγμα είναι η πιο μεγάλη της χαρά για ότι δημιούργησε αυτά τα χρόνια και μου το εκμυστηρεύτηκε σε μια τυχαία συνάντησή μας πριν λίγες μέρες.
«Ο πολιτισμός θέλει δράση και κυρίως όραμα» μου είπε χαρακτηριστικά. Και είδα ξανά στο πρόσωπό της αυτή τη δημιουργική χαρά και την ικανοποίηση που παρατηρούσα χρόνια τώρα κάθε φορά που η Μαρία προλόγιζε τις πολιτιστικές δράσεις στο Δήμο μας. Και τότε απολάμβανα τη θέρμη και τα λόγια της καθώς μου έφερναν στο νου τη λάμψη και την ευτυχία των μικρών παιδιών όταν ανακαλύπτουν νέα ωραία πράγματα και τα μοιράζονται με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Αυτό μας κληροδότησε η Μαρία. Την ανόθευτη αγάπη της για τις τέχνες και τον πολιτισμό, που ισοδυναμούν με την αγάπη για την ίδια τη ζωή.
