ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟ
Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΑΓΙΑΣ Φιλόλογος- Δημοσιογράφος
Αναμφίβολα ο Δημήτρης Καλογερόπουλος υπήρξε ένας «γκουρού» της αυτοδιοίκησης με πολύχρονη εμπειρία και προσφορά. Το αποτύπωμα όμως που αφήνει ως άνθρωπος αλλά και με τη συμπεριφορά του μετράει για εμένα πολύ περισσότερο.
Ο πρόωρος χαμός και η σύντομη ασθένειά του με άφησαν άφωνο, στεναχωρημένο και προβληματισμένο. Και γύρισα πίσω στο χρόνο να θυμηθώ στιγμές κοινές που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μου.
Τον πρωτογνώρισα ως Δήμαρχο Συμπολιτείας όταν είχε έρθει στο σχολείο μου, το 1ο Γυμνάσιο Αιγίου να ρωτήσει για το γιο του και μαθητή μου. Βρήκα την ευκαιρία να του ζητήσω κάποιες βελτιώσεις στις παιδικές χαρές. Με άκουσε με προσοχή και τις πραγματοποίησε μετά από λίγο καιρό. Τα χρόνια πέρασαν χωρίς επικοινωνία και τον ξανασυνάντησα ως Δήμαρχο Αιγιαλείας πια το 2019 στην παραλία του Αιγίου σε εκδήλωση για την ανακύκλωση… Μαζί με τη μαθητική μου ομάδα, τους «Πράσινους Φίλους» τον προσεγγίσαμε, μας έδωσε συνέντευξη και τον… απαγάγαμε από την εκδήλωση! Κι ενώ οι συνεργάτες του τον… αναζητούσαν, ο κ. Καλογερόπουλος απολάμβανε μια μεγάλη βόλτα στην παραλία με τους μαθητές, χαιρόταν τη συζήτηση μαζί τους και τους μιλούσε για τη ζωή, για τα φοιτητικά του χρόνια, για τα αγαπημένα του βιβλία, για την νεότητά του. Μετά από λίγους μήνες ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμά μας και ήρθε στο Γυμνάσιο μαζί με την κυρία Γιδά, για να κόψει τη βασιλόπιτα της ομάδας εντυπωσιάζοντας τους πάντες με την κίνησή του αυτή. Η αγάπη του για τα παιδιά και τη νεολαία ήταν εμφανής και ίσως τροφοδοτούσε και τη δική του διάθεση για ζωή και δημιουργία.
Στις δημοσιογραφικές μας συνεντεύξεις υπήρξε πάντα ανοιχτός σε κάθε είδους ερώτηση, χωρίς στεγανά και προσυμφωνίες. Ήξερε άλλωστε να χειρίζεται άψογα την ελληνική γλώσσα και δεν φοβόταν τις προκλήσεις. Με εντυπωσίασε όμως και στο γραφείο του όταν τον πέτυχα να χειρίζεται υποθέσεις του Δήμου. Επιδίωκε να λύνει άμεσα τα προβλήματα, να μοιράζει αρμοδιότητες και να κινείται γρήγορα και αποτελεσματικά. Ήξερε άλλωστε τη διοίκηση σαν την παλάμη του. Θυμάμαι όμως και άλλα στιγμιότυπα: τις έξυπνες κινήσεις του στις τελευταίες εκλογές όπου βγήκε για πρώτη φορά ξανά Δήμαρχος, τους σύντομους χαιρετισμούς του στις διάφορες εκδηλώσεις, την αγάπη του για τον πολιτισμό και τα βιβλία που παρουσιάζαμε αλλά και την ωραία έκπληξη να ανεβαίνει στη σκηνή στο Αρχαίο Θέατρο Αιγείρας για να τραγουδήσει Μίκη Θεοδωράκη μαζί με τον Μανώλη Μητσιά!
Ήταν σίγουρα ο Δημήτρης Καλογερόπουλος ένας άνθρωπος που αγάπησε τη ζωή και την οικογένεια. Μαζί με την εξαίρετη σύζυγό του Σοφία είχε δυο σπουδαία παιδιά επιστήμονες, τον Κώστα και την Σοφία που τα υπεραγαπούσε και καμάρωνε όταν μιλάγαμε γι αυτά. Θα ‘χα πολλά ακόμα να γράψω για τον άνθρωπο αλλά οι αναμνήσεις είναι πολλές και συχνά ο λόγος μοιάζει φτωχός. Κρατάω μια δυνατή στιγμή όταν πριν λίγους μήνες τον χάρηκα στον χορό του Ιατρικού Συλλόγου Αιγίου να σηκώνεται και να χορεύει το αγαπημένο του ζεϊμπέκικο του Γιάννη Πάριου με άψογη τεχνική και πάθος εφήβου. Τον χειροκρότησα θερμά τότε κι όταν του το θύμισα αργότερα χάρηκε ιδιαίτερα. Γι αυτό θα κλείσω με λίγους στίχους από το αγαπημένο του τραγούδι:
«Δώσε μου λιγάκι ουρανό
πάρε με μαζί στο πέταγμά σου
μάθε με κι εμένα να πετώ
να μην έχω ανάγκη τα φτερά σου…»
Καλό ταξίδι κύριε Δήμαρχε…
