Η ΑΙΓΙΩΤΙΣΣΑ ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΤΟΥ ΤΑΕΚΒΟΝΤΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Το Τάε Κβον Ντο είναι η πιο δημοφιλής κορεάτικη πολεμική τέχνη και από τις πιο διαδομένες και πλήρεις πολεμικές τέχνες παγκοσμίως και από το 2000 έγινε επίσημο ολυμπιακό άθλημα. Στην Ελλάδα ξεκίνησε το 1969, τον Δεκέμβριο του 1979 αναγνωρίσθηκε ως επίσημο άθλημα από την Πολιτεία (Γ.Γ.Α.) και η ανάπτυξη που ακολούθησε ήταν ραγδαία. Η χώρα μας έχει αναδείξει Ολυμπιονίκες και παγκόσμιους πρωταθλητές και σήμερα υπάρχουν επίσημα περισσότεροι από 90.000 αθλητές/τριες. Ανάμεσά τους και η Αιγιώτισσα Γλυκερία Παπακωνσταντίνου, από τα μεγάλα ταλέντα του αθλήματος που διαγράφει ήδη από τα 17 της χρόνια μία ξεχωριστή πορεία, με προοπτικές για ακόμη μεγαλύτερες διακρίσεις. Η Γλυκερία Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στο Αίγιο στις 25 Ιουλίου 2001. Γονείς της είναι ο Κώστας Παπακωνσταντίνου και η Ελένη Κωσταρίδη ενώ και ο αδελφός της, Σταμάτης, είναι επίσης αθλητής του TKD. Έχει ύψος 1.65 και αγωνίζεται στην κατηγορία των 49 κιλών. Είναι μαθήτρια στο 2ο Γενικό Λύκειο Αιγίου.
Γλυκερία σε ποιά ηλικία ξεκίνησες το ΤΑΕΚΒΟΝΤΟ και τι ήταν αυτό που σε έκανε να επιλέξεις το συγκεκριμένο άθλημα;
Η πρώτη μου επαφή με το ΤάεΚβοΝτο ήταν στην ηλικία των 10 χρονών, όταν πήγαινα Δ΄ Δημοτικού. Ξεκίνησα το άθλημα γιατί πήγαινε ο αδελφός μου και ήθελα να τον… εκνευρίσω, επειδή όταν παλαιότερα πήγαινα εγώ κολυμβητήριο, ξεκίνησε κι αυτός μετά από λίγο καιρό. Έτσι, μικρά που ήμασταν, έλεγα πως μού έχει ‘’κλέψει’’ ένα άθλημα και ήθελα να πάρω την ρεβάνς μου. Τώρα ήμασταν πάτσι. Όπως καταλαβαίνετε η επαφή μου με το άθλημα ήταν εντελώς τυχαία.
Ποιος ήταν ο πρώτος σύλλογος και ο προπονητής σου;
Ο σύλλογος από τον οποίο ξεκίνησα ήταν ο <<Α.Σ. Παυσανίας>>, στο Αίγιο και προπονητής μου ο δάσκαλος Κωνσταντίνος Ζαχόπουλος, τον οποίον θα ήθελα και να ευχαριστήσω δημόσια γιατί ουσιαστικά με έκανε να αγαπήσω και να ασχοληθώ με αυτό το άθλημα. Καθώς ο καιρός περνούσε, έβλεπα πως ήθελα και μπορούσα το κάτι παραπάνω, κάτι περισσότερο από αυτό που έκανα. Μου άρεσε ο ανταγωνισμός, η μάχη, οι αγώνες, οπότε αποφάσισα να ασχοληθώ με το αγωνιστικό ΤαεΚβοΝτο. Πήρα μεταγραφή στην σχολή του <<Α.Σ. Ανδρεία>>, στη Πάτρα, της οποίας αποτέλεσα ενεργή αθλήτρια για 3 χρόνια. Με την βοήθεια του προπονητή μου Γιώργου Ανδριανού, ο οποίος αποτέλεσε σημαντικό σταθμό στην αγωνιστική και προπονητική μου πορεία, κατάφερα να ξεκινήσω το αγωνιστικό μου όνειρο και την συμμετοχή μου σε αγωνιστικές διοργανώσεις. Μαζί με τον δάσκαλό μου παλέψαμε αρκετά, με σκοπό να φτάσουμε σε επίπεδο και εμπειρία τις αντίπαλες κοπέλες της κατηγορίας μου, οι οποίες έκαναν αγωνιστικό ΤαεΚβοΝτο από την αρχή της αθλητικής τους καριέρας. Τα αποτελέσματά μας ήταν εξαιρετικά και φέτος, πήρα μεταγραφή στην σχολή <<Δύναμη Πατρών>> όπου και θα παραμείνω για το υπόλοιπο των αγωνιστικών και αθλητικών μου υποχρεώσεων.
Ποιες είναι οι πιο σημαντικές διακρίσεις σου μέχρι τώρα;
Κάθε διάκριση είναι σημαντική είτε βρίσκομαι στο βάθρο είτε όχι. Στόχος μου είναι κάθε φορά, σε κάθε διοργάνωση, να είμαι καλύτερη από ότι ήμουν στην προηγούμενη. Στην πραγματικότητα, θεωρώ πως δεν χάνω ποτέ: ή κερδίζω ή μαθαίνω. Ακόμα και μια ήττα μπορεί να αποτελεί διάκριση για εμένα. Σημαντικές διακρίσεις, στις οποίες έχω βρεθεί στο βάθρο, είναι αρχικά οι 2 πρώτες θέσεις και τα χρυσά μετάλλια στις κατηγορίες Νεανίδων και Γυναικών στον ‘’3rd Hereya Trophy’’ , στην Σόφια της Βουλγαρίας τον Μάιο του 2017. Η 3η θέση και το αργυρό μετάλλιο στο διεθνές βαθμολογούμενο πρωτάθλημα ‘’ G1 Greece Open’’, στην Αθήνα τον Νοέμβριου του 2017 και η 3η θέση με την κατάκτηση αργυρού μεταλλίου στο ίδιο διεθνές βαθμολογούμενο πρωτάθλημα τον Οκτώβριο του 2018. Στην κορυφή των διακρίσεων μου, μέχρι ώρας, θα τοποθετούσα την 2η θέση μου στο Πανελλήνιο Σχολικό Πρωτάθλημα την χρονιά που μας πέρασε η οποία εκτός από την τιμή να κρεμάσω το ασημένιο μετάλλιο στον λαιμό μου, μού έδωσε και το πλεονέκτημα για τις Πανελλήνιες Σχολικές Εξετάσεις που πρόκειται να δώσω φέτος, καθώς κέρδισα ένα σημαντικό ποσοστό μορίων.
Ποιοί είναι οι άμεσοι και μακροπρόθεσμοι στόχοι σου;
Πάντοτε όνειρό μου αποτελούσε να βρεθώ στην Εθνική μας Ομάδα και να εκπροσωπήσω την χώρα μου, τον τόπο μου, το άθλημά μου και πάνω από όλα τον εαυτό μου σε Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Άρα θα παλέψω με ‘νύχια και με δόντια’ για να πετύχω τον στόχο μου, μια θέση στην Εθνική κάτι που πιστεύω και ευελπιστώ πως θα γίνει άμεσα. Μάλιστα οι επόμενοί μου στόχοι οι οποίοι θα μου διασφαλίσουν και μια θέση στην Εθνική Ομάδα είναι η συμμετοχή μου στο πανελλήνιο πρωτάθλημα U21,στον Βόλο τον Δεκέμβρη του 2018 και το G2 πρωτάθλημα ‘’President’s Cup’’, μία από τις σημαντικότερες διοργανώσεις που έχει φιλοξενήσει η Ελλάδα τα τελευταία 2 χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες με την συμμετοχή περισσότερων από 38 χωρών, το οποίο όμως δυστυχώς για την φετινή αγωνιστική χρονιά θα φιλοξενηθεί στην Τουρκία, αλλά φυσικά θα δώσουμε το παρόν. Όσο αναφορά τα μακροπρόθεσμά μου σχέδια, είναι πως θα ήθελα να περάσω στην Γυμναστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης και αφού αποφοιτήσω να ασχοληθώ με το άθλημά μου ανοίγοντας το δικό μου γυμναστήριο και τη δική μου σχολή ΤαεΚβοΝτο στο Αίγιο.
Τι πιστεύεις ότι ωθεί τόσους πολλούς αθλητές και ειδικότερα νέα παιδιά στο TKD; Επίσημα υπάρχουν περισσότεροι από 90.000 αθλητές με εν ενεργεία δελτίο!
Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας όλο και περισσότερα παιδιά επιλέγουν αυτό το άθλημα. Δεν θεωρώ καθόλου τυχαία αυτήν την επιλογή καθώς, βασική αρχή του ΤάεΚβοΝτο είναι η πειθαρχία και η αυτοσυγκέντρωση, οι οποίες βοηθούν το άτομο να αποδώσει σωματικά, γι’ αυτό και καλλιεργούνται συνεχώς στην προπόνηση από αυτούς που ασκούν την πολεμική τέχνη. Αν και το ΤάεΚβοΝτο το ξέρουμε ως ένα Άθλημα που δίνει έμφαση μόνο στα λακτίσματα, αν το ακολουθήσεις ως Πολεμική Τέχνη έχει απεριόριστα χτυπήματα με τα χέρια και πάρα πολλές τεχνικές αυτοάμυνας όπως ρίψεις και κλειδώματα. Άρα αποτελεί και ένα μέσο εκμάθησης αυτοάμυνας και αυτοπροστασίας. Οι αρχές του είναι οι εξής: Ευγένεια, Εντιμότητα, Επιμονή, Αυτοέλεγχος, Ακατάβλητο Πνεύμα. Άρα για ποιον λόγο να μην επιλέξει κάποιος το ΤαεΚβοΝτο;
Είναι ακριβός ο εξοπλισμός και γενικά το TKD ως άθλημα; Ποιος καλύπτει τα έξοδα για τους αγώνες;
Μπορώ να πω πως είναι ένα από τα ακριβότερα αθλήματα. Ο εξοπλισμός, ο οποίος αποτελεί και βασικό μέρος για έναν αθλητή αγωνιστικού επιπέδου, είναι αρκετά ακριβός ειδικά αν ο αθλητής αγωνίζεται και σε διοργανώσεις του εξωτερικού όπου εκεί χρειάζεται συγκεκριμένη μάρκα εξοπλισμού και αγωνιστικής στολής. Το σύστημα πόντων τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ηλεκτρονικό, οπότε κάθε αθλητής έχει και έξτρα έξοδα για τους ηλεκτρονικούς σένσορες. Τα χρηματικά ποσά, τα παράβολα συμμετοχής για κάθε διοργάνωση διαφέρουν ανάλογα τη σημαντικότητα της διοργάνωσης και το αν λαμβάνει χώρα στο εσωτερικό ή το εξωτερικό, αλλά όπως και να έχει δεν θα μπορούσαμε να πούμε σε καμία περίπτωση ότι η συμμετοχή είναι φτηνή. Τα έξοδα των αγώνων, τα πληρώνουν οι ίδιοι οι αθλητές, κάτι που επιβαρύνει και δυσκολεύει την πορεία αρκετών αθλητών και ιδιαίτερα στις μέρες μας. Άρα σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι μάλιστα αν πρόκειται για 2 αθλητές, στην προκειμένη εγώ και ο αδελφός μου.
Στο άθλημα βλέπουμε αθλητές κυρίως ψηλόλιγνους με μακριά άκρα. Παιδιά με αυτόν τον σωματότυπο που επιλέγουν το Tae Kwon Do έχουν πλεονέκτημα;
Σίγουρα οι ψηλότεροι αθλητές έχουν πλεονέκτημα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και ένας ‘’κοντός’’ αθλητής, που λέει ο λόγος, δεν μπορεί να κερδίσει έναν αγώνα ή να σταθεί απέναντι από έναν ψηλότερό του αθλητή. Άλλωστε δεν παίζει ρόλο μόνο το ύψος αλλά και η δύναμη, η ταχύτητα, η τεχνική, η στρατηγική, η εμπειρία και πάνω από όλα το πόσο καλά προπονητικά αλλά και ψυχικά-ψυχολογικά προετοιμασμένος είναι κάποιος.
Πως εξηγείς την σταθερότητα των ελλήνων αθλητών και την παράδοση που έχουν δημιουργήσει στο TKD. Μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα έχει βγάλει σπουδαίους αθλητές και ολυμπιονίκες, όπως ο Μουρούτσος, ο Νικολαϊδης και άλλοι.
Η μαχητικότητά της φυλής μας, φαίνεται από τα αρχαία χρόνια, καθώς όλοι ξέρουμε πως οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν το Παγκράτιο ως μια από τις βασικότερές τους ασχολίες. Άρα μπορούμε να πούμε πως το έχουμε στο αίμα μας, αλλά όχι μόνο. Η ανταγωνιστική κοινωνία και εποχή που ζούμε, κατά την άποψή μου, μας έχουν μάθει να παλεύουμε και να αγωνιζόμαστε για αυτό που θέλουμε είτε αυτό είναι θέση είτε αγαθό. Σίγουρα, το πιθανότερο είναι πως η ευτυχία και η ευημερία θα έρθουν στον υπομονετικό άνθρωπο. Είμαστε και υπομονετικοί αλλά και εργατικοί. Από την εμπειρία μου, τους αθλητές μεγάλους και μικρούς που έχω γνωρίσει βλέπω πως δουλεύουν, προπονούνται σκληρά και δεν τα παρατάνε στην πρώτη δυσκολία και στο πρώτο εμπόδιο ή την πρώτη ήττα. Άρα. ίσως και εμείς η νέα γένια να μην είμαστε τόσο ‘’τεμπέληδες’’ όσο λένε, είμαστε παραπάνω εργατικοί από όσο νομίζουν και τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο οι παλαιότεροι και άπειροι θεωρούν. Η θέληση, η προπόνηση, η επιμονή και υπομονή, ο αυτοέλεγχος και η εντιμότητα είναι τα χαρακτηριστικά παλιών και νέων, μεγάλων και μικρών αθλητών που έχουν καταφέρει να κρατήσουν ‘’ζωντανή’’ αυτή τη παράδοση του νικητή και σπουδαίου Έλληνα αθλητή και την συνέχιση κράτησης του αθλήματος στην κορυφή.
Πόσο σε βοηθούν και σε ενθαρρύνουν οι γονείς σου; Ήταν θετικοί όταν τους ζήτησες ότι θέλεις να ασχοληθείς με το άθλημα ή αντέδρασαν;
Οι γονείς μου από την πρώτη στιγμή που τους ζήτησα να ασχοληθώ με αυτό το άθλημα ήταν απολύτως θετικοί. Είναι δίπλα μου πάντα, δρώντας ως υποστηρικτές μου κατά την διάρκεια της προετοιμασίας μου για αγώνες ή όταν βρίσκομαι σε περίοδο διατροφής και ενδυνάμωσης, μάλιστα αρκετές φορές δεν τρώνε γλυκά ή φαγητά που ξέρουν πως μου αρέσουν μπροστά μου για να μην ζηλέψω ή έρχονται μαζί μου όταν πάω για τρέξιμο για να με ενθαρρύνουν και για να μην νοιώθω μόνη. Εννοείται πως είναι δίπλα μου και οικονομικά γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να έχω συμμετάσχει σε τόσες διοργανώσεις στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Όμως για εμένα το πιο σημαντικό είναι πως τα τελευταία 4 χρόνια ο μπαμπάς μου κάνει το δρομολόγιο Αίγιο- Πάτρα σχεδόν 5 φορές την εβδομάδα κάτι που ειλικρινά με συγκινεί γιατί δείχνει και την δική του θέληση και επιμονή να πετύχω τους στόχους μου και τα όνειρά μου, είναι κάτι που θεωρώ πως σπάνια μπορείς να βρεις. Οι γονείς μου είναι πάντα δίπλα και με υποστηρίζουν και στις νίκες και στις ήττες, βρίσκονται εκεί σε κάθε μου προσπάθεια και με ενθαρρύνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και ειλικρινά τους ευχαριστώ πολύ για αυτήν τους την στάση και για όλα αυτά που έχουν κάνει και συνεχίζουν να κάνουν.
Πόσο επικίνδυνο είναι σε σχέση με άλλες πολεμικές τέχνες και δυναμικά αθλήματα; Ή ο βαρύς προστατευτικός εξοπλισμός το καθιστά σχεδόν ακίνδυνο για τους αθλητές;
Σίγουρα το ότι έχουμε έναν τόσο ‘’βαρύ’’ εξοπλισμό μας προστατεύει από αρκετά και σοβαρά χτυπήματα και τραυματισμούς αλλά δεν παύουν σίγουρα να υπάρχουν. Μυϊκοί τραυματισμοί, θλάσεις, τενοντίτιδες, μικροτραυματισμοί, μικροκατάγματα σε δάχτυλα, κυρίως στα χέρια, σκισίματα και μελανιές είναι νομίζω εμπειρίες που όλοι οι αθλητές σίγουρα έχουν βιώσει, είτε από χτυπήματα, είτε την ώρα της προπόνησης ή της αποθεραπείας ή εξαιτίας υπερκόπωσης. Αλλά αυτές είναι άλλωστε και οι αναμνήσεις μας και με αυτές γράφουμε τη δική μας αγωνιστική ιστορία.
