ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΤΟΜΕΑΡΧΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΑΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ
Τελικά τα σκουπίδια της Αιγιάλειας βρήκαν τον δρόμο τους. Προς μία κατεύθυνση όμως, που δεν εμπνέει μονιμότητα ως λύση. Δυστυχώς, αυτής της μορφής οι κατευθύνσεις που επηρεάζουν κατοίκους και περιοχές, διαχρονικά δεν έχουν δομηθεί σε στέρεο έδαφος. Δομήθηκαν στην βάση προσωρινών λύσεων, αναβλητικότητας και ιδεολογικών αγκυλώσεων. Ειδικά όταν κάποια στιγμή φαίνεται πως η λύση με δυνατότητα υλοποίησης υπήρξε για όλη την Αχαΐα.
Την ίδια κατεύθυνση παίρνει και το πρόβλημα των τσουχτρών που αναμένεται να εμφανισθεί σύντομα σε όλη την έκταση. Η διαφορά όμως είναι πως σε αυτή την περίπτωση τον ρόλο του οδηγού – ως «απομηχανής θεού»- αναλαμβάνουν τα … θαλάσσια ρεύματα. Για τα σκουπίδια βλέπετε τέτοια προσμονή δεν υπάρχει, καθώς κανείς δεν μπορεί να φυσήξει για να εξαφανισθεί το πρόβλημα ενώ η αναβλητικότητα, η αδιαφορία πολλές φορές και η αδυναμία αντίδρασης είναι παθογένειες που δύσκολα εκτρέπονται από την γνώριμη πεπατημένη του κράτους και των φορέων τα τελευταία χρόνια.
Το ένα πρόβλημα απλά αναδεικνύει προσωρινή αδυναμία αντίληψης και διάθεσης «σχεδιασμού», καθώς κάποιοι διαχρονικά βολεύονται όταν τα … ρεύματα καθορίζουν τις τύχες μας. Το άλλο όμως πρόβλημα, ανασυνθέτει την διαχρονική παθογένεια και τις αγκυλώσεις ενός συστήματος που έχει μάθει να επιβιώνει μέσα στην σύγχυση και την αναβλητικότητα ενός κράτους χωρίς στόχευση και όραμα. Ενός κράτους παρασύρει πολλές φορές φορείς που θα μπορούσαν να δράσουν. Ενός κράτους που στερείται της λογικής να επιβάλλει την … λογική που θα αναδείκνυε λύσεις. Ενός κράτους που αποποιείται τις ευθύνες του όταν πρόκειται για σοβαρά θέματα όπως η διαχείριση των απορριμμάτων.
Η επιλογή της εύκολης λύσης των αφορισμών και καταγγελιών για την δημιουργία εντυπώσεων και πρόσκαιρων μικροκομματικών ωφελειών, υπήρξε αυτός ακριβώς ο δρόμος που τοποθέτησε την Αχαΐα μεταξύ των φτωχότερων περιοχών της χώρας. Τα προβλήματα ομάδων και ομαδαρχών διαχρονικά ταλάνιζαν τον τόπο ενώ θα έπρεπε λογικά να αναπτυχθεί ένα ουσιαστικό δυναμικό πλαίσιο διεκδικήσεων από την «κεντρική εξουσία». Το κράτος να υποχρεωθεί δηλαδή να αναγνωρίσει τα προβλήματα και να επιδιώξει λύσεις στα πλαίσια πάντα της ανεξαρτησίας των τοπικών φορέων.
Αντ αυτής της λύσης, η διαχρονική αδυναμία ανάδειξης κοινών θέσεων για σοβαρά τοπικά θέματα, έδινε και εξακολουθεί να δίνει το δικαίωμα στο κράτος να επιλέγει την βολική λύση της αποχής. Με την ευκαιρία του προβλήματος των σκουπιδιών, ίσως είναι καιρός να αλλάξουν νοοτροπίες και να αναδειχθούν συλλογικές συμμαχίες διεκδίκησης του καλού όλων.
