Του ΓΙΑΝΝΗ Σ. ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
Και ξαφνικά ένα πρωί ακούμε την είδηση: «Πλέον, τα κινητά στα σχολεία θα βρίσκονται μόνον στην τσάντα των μαθητών». Και αναρωτιέται κανείς: Αυτό δεν θα έπρεπε να ισχύει και πριν; Τυπικά, βεβαίως, ισχύει από το 2006. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ, αν και ήδη είναι μάλλον αργά, γιατί ο εθισμός των μαθητών στο κινητό- ποιο κινητό απλό, smart phone πια κλπ- είναι σε «προχωρημένη» ή μήπως και «αρρωστημένη» κατάσταση; Όπως βέβαια και σε μεγάλο τμήμα της όλης κοινωνίας.
Αλλά τα σχολεία είναι ο ευαίσθητος χώρος. Όπως οι εκκλησίες, κάποιοι χώροι των νοσοκομείων, τα ακροατήρια των δικαστηρίων, τα θέατρα κ.α.
Θυμάμαι τώρα σε μια θεατρική παράσταση στο Αίγιο πριν αρκετά χρόνια, ένας πολύ γνωστός ηθοποιός σταμάτησε να λέει τα λόγια του επί σκηνής, όταν δαιμονιωδώς χτυπούσε το κινητό θεατή: μετά την παύση και ενώ το κινητό συνέχιζε να δονεί την αίθουσα είπε: «περιμένω να τελειώσει ο αγενής κύριος ή κυρία… και τότε θα συνεχίσω». Μπράβο του, είπα μέσα μου.
Ένας άλλος, κουμπάρος σε βαφτίσια, απάντησε σε κινητό κανονικά μπροστά από την κολυμπήθρα, μάλλον για να πάρει το… μήνυμα της «εξάρτησης» και το νεοφώτιστο, ο βαφτισιμιός του! «Πάντα… άξιος», είπα πάλι μέσα μου.
Επανέρχομαι στα σχολεία. Δεν είναι μόνον τα βίντεο με ενδοσχολικά περιστατικά βίας που τραβούν οι ίδιοι οι μαθητές ή οι φίλοι τους, αλλά και η γενικότερη άσκοπη και επιβλαβής- όχι μόνον εις βάρος του μαθήματος δηλαδή- χρήση του κινητού μέσα στην τάξη. Επιβλαβής και για το ήθος των μαθητών, αφού έτσι επιδεικνύουν ασέβεια προς τον διδάσκοντα εκείνη την ώρα!
Ο οποίος τώρα ίσως κληθεί να βγάλει τα «κάστανα από τη φωτιά». Αλλά κι αυτό εντάσσεται στον παιδευτικό του ρόλο στην σύγχρονη ηλεκτρονική εποχή της μεγάλης, ανεξέλεγκτης τεχνολογικής προόδου… Κι όμως, έλεγχος πρέπει ν’ ασκηθεί εδώ. Δεν γίνεται διαφορετικά, αφού σίγουρα κάποια παιδιά σίγουρα δεν θα συμμορφωθούν δυστυχώς! Και σαν ν’ ακούω από τώρα την κραυγή «μαμά, βοήθεια, έρχονται να μου πάρουν το κινητό!»
