Απέναντί μου βλέπω μια ελληνική σημαία, είναι 21η Μαρτίου, επέτειος της απελευθέρωσης του Αιγίου. Τεράστια, κυματίζεται από το πρωινό μαϊστράκι στην ταράτσα του γείτονα. Την έχει μόνιμα, όπως κι εγώ, και όχι μόνον ενόψει 25ης Μαρτίου…
Βγαίνω στο μπαλκόνι να δω πως… είναι και η δική μου σημαία. Το νυχτερινό αεράκι- που έπεσε μετά- την είχε διπλάσει και… τριπλιάσει.
Κοιτάζω ανατολικά προς τη θάλασσα, ο πρωινός ήλιος λαμπρός κι αμέσως σκέφτομαι πόσοι και πόσοι σκοτώθηκαν με το βλέμμα στην ένδοξη ελληνική σημαία μας το 1821 και μετά. Και η σημαία μου; Με δέος για όσα συμβολίζει και σιγά- σιγά, σχεδόν τρυφερά την ξεδιπλιάζω, την τεντώνω όσο μπορώ και την αφήνω να κυματίζει πάλι περήφανη! Κάθομαι για λίγο και την χαζεύω! Είναι η πιο όμορφη σημαία του κόσμου. Τα χρώματά της υπέροχα.
Με τις ρίγες της τις οριζόντιες και το σταυρό στην άκρη. Άσπρο και μπλε, μπλε και άσπρο, τέλειος συνδυασμός, ουρανός και θάλασσα, όλα πάνω της… αποπνέουν Ελλάδα! Σίγουρα, ξαναλέω στον εαυτό μου, είναι η πιο όμορφη σημαία του κόσμου! Και η πιο ένδοξη, «φωνάζει» μια φωνή από μέσα μου.
Ξανακοιτάζω τη σημαία, την ογκώδη του παραπάνω σπιτιού, η δική μου μοιάζει μικρή μπροστά της, αλλά τα ίδια ιδεώδη συμβολίζει, τα ίδια μηνύματα εκπέμπει. Ελλάδα και Ορθοδοξία. Καθώς γυρίζω, βλέπω να στρίβει στην Κλεομένους Οικονόμου ένα παιδάκι που το πήγαινε στο σχολείο η μαμά του. Την κράταγε σφιχτά με το αριστερό του χέρι.
Και στο άλλο του χεράκι κράταγε, πιο σφιχτά, μια μικρούλα ελληνική σημαία, όλο καμάρι! Μόλις την είχαν αγοράσει, για την 25η! κοίταξα και τις τρεις σημαίες ταυτόχρονα. Και δεν ξέρω γιατί, τα μάτια μου άρχισαν να… υγραίνονται! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
