-Της ποιήτριας, φιλολόγου Πόλας Βακιρλή- Γιαννακοπούλου-
Ο Σεφέρης στο ποίημα “Τελευταίος σταθμός¨” έγραφε:
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·
Στάζει τη μέρα στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος
Γραμμένο κι αυτό στη δίνη ενός θλιβερού μεγάλου πολέμου, του β Παγκόσμιου κι ενώ ο ποιητής βρισκόταν ως διπλωματικός ακόλουθος στο Κάιρο με την εξόριστη τότε Ελληνική κυβέρνηση και ζούσε από εκεί τις δραματικές εξελίξεις της πατρίδας.
Φρίκη ατελείωτη, ανηλεής και αποκρουστική είναι στις μέρες μας η σειρά των στρατιωτικών οχημάτων στους δρόμους του Μπέργκαμο που κουβαλάνε τους νεκρούς και ο πένθιμος ήχος της καμπάνας που ακούγεται συνέχεια,μετατρέποντας την αλλοτινή ευτυχία των κατοίκων σε εφιάλτη.
Φρίκη ατελείωτη είναι οι κραυγές αγωνίας των νοσοκόμων και των γιατρών που τρέχουν νυχθημερόν να σώσουν ανθρώπους. Φρίκη είναι το δίλημμα των γιατρών ακόμα για το ποιους θα βάλουν στις ΜΕΘ και ποιους θα αφήσουν να πεθάνουν. Φρίκη είναι ακόμα το να πεθαίνουν αβοήθητοι κάποιοι άνθρωποι στο σπίτι τους και ακόμα μεγαλύτερη φρίκη να είναι μόνοι.
Φρίκη είναι να νιώθει κανείς ότι τον αγγίζει ο θάνατος και να μην μπορεί να δει για τελευταία φορά τα αγαπημένα του πρόσωπα ή να μην μπορούν να του πουν το τελευταίο αντίο επειδή νοσηλεύονται ή έχουν κι οι ίδιοι ραντεβού με το θάνατο.
Ατελείωτα είναι τα φρικτά γεγονότα των ημερών μας που συμπιέζονται αμείλικτα στο χρόνο και στις στιγμές σαν σε Συμπληγάδες που ανοιγοκλείνουν απειλητικά πάνω απ’ τα κορμιά μας. Την ευμάρεια των προηγούμενων εβδομάδων διαδέχεται αστραπιαία ο φόβος και η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια και η απειλή του θανάτου. Η καθημερινή ρουτίνα με τις ίδιες κινήσεις, με την πλήξη και τη μονοτονία της, με τους εξαντλητικούς ρυθμούς και τις απαιτήσεις της ανατράπηκε σε ένα ακαριαίο χρονικό φάσμα. Η υπερβολική ταχύτητα των κινήσεων καταργήθηκε μπροστά στον δυνητικό θάνατο που μας απειλεί με την επιδημία του αιώνα. Οι κινήσεις των ανθρώπων στις πόλεις αραιώνουν, σχεδόν καταργούνται σε ένα σκηνικό τρόμου. Η ερήμωση είναι φανερή και η ερημιά στις ψυχές ορατή απειλή.
Ένα αλλόκοτο πράγματι σκηνικό στήθηκε μπροστά μας και στη σκηνή καλούμαστε να δείξουμε εμείς τώρα αν θα αντέξουμε. Μέρα με τη μέρα η σκηνή γίνεται πιο ευάλωτη, πιο επιρρεπής στο σεισμό που συντάραξε συθέμελα την ανθρωπότητα. Πολλές φορές το ανθρώπινο είδος απειλήθηκε με αφανισμό και πολλές φορές βγήκε ο άνθρωπος πιο σοφός και πιο ¨ΑΝΘΡΩΠΟΣ” από τη συμφορά.
Είχαμε ξεχάσει πως η ευτυχία δεν είναι αποκλειστικότητα στις ζωές μας αλλά εναλλάσσεται και με τη δυστυχία κι αυτό συνιστά την τραγικότητα του ανθρώπινου γένους.
Οι μεγάλοι τραγικοί ποιητές της αρχαιότητας, μέσα από τη διαπραγμάτευση των μύθων τους προσπάθησαν να λυτρώσουν την ψυχή των θεατών, υπογραμμίζοντας αυτή ακριβώς την τραγική αντίφαση της ζωής: την ευτυχία και τη δυστυχία.
Αν αναλογιστούμε λοιπόν τη διττή αυτή έκφανση της ανθρώπινης μοίρας, θα αναθεωρήσουμε πολλές απόψεις και στάσεις μας για την ίδια τη ζωή. Παράλληλα θα” δοκιμάζουμε” με μεγαλύτερη στωικότητα τη φρίκη για να την ξεπεράσουμε ευκολότερα. Η ανθρώπινη ψυχή διαθέτει τεράστια αποθέματα αντοχής και προσαρμοστικότητας και σε τέτοιες στιγμές οφείλουμε όλοι να τα αξιοποιήσουμε για την επιβίωσή μας.
