ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΓΙΩΤΗ ΠΟΙΗΤΗ ΘΑΝΑΣΗ ΤΡΙΨΑ
Με αφορμή την χθεσινή (3 Δεκεμβρίου) Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, ο διακεκριμένος Αιγιώτης ποιητής Θανάσης Τρίψας κοινοποίησε ένα από τα καλύτερα ίσως δημιουργήματά του, το οποίο δεν θα μπορούσε να μην βραβευτεί. Πρόκειται για έναν… ύμνο στους ανθρώπους που δίνουν τον δικό τους καθημερινό αγώνα για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που η ζωή και η μοίρα έφεραν στο διάβα τους…
Ο ίδιος ο ποιητής επισημαίνει: ΄΄Παγκόσμια ημέρα σήμερα ατόμων με αναπηρία. Ατόμων που η μοίρα αποτύπωσε το σκληρό πρόσωπό της στη ζωή τους. Ποίημα γραμμένο και αφιερωμένο σε κάποιους γνωστούς αλλά και άγνωστους φίλους που ζουν με την ελπίδα και την προσμονή του θαύματος΄΄.
Το ποίημα βραβεύτηκε στο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό ΣΙΚΙΕΛΙΑΝΑ 2019, φέρει τον τίτλο «Ακροβάτης ονείρου» και είναι το ακόλουθο:
Ακροβάτης ονείρου
Τριγμοί ζωής αναίτιοι που
‘χουν αιχμή το δάκρυ,
σφυροκοπούν, λεηλατούν
άνθη από ψυχές
κι εγώ τριγμός π’ ακροβατώ στων στεναγμών την άκρη,
ζω μ’ ένα κύμα αγκαλιά που
προσπερνώ μ’ ευχές.
Ευχές που δίνει αετός στον
γιο του με το βλέμμα,
την κάθε του λαβωματιά
να τη βαφτίζει ψέμα.
Λείπουνε στις φτερούγες μου
τα πιο λαμπρά φτερά μου,
μοίρας γραφτό το όρισε
να τ’ αποχωριστώ,
όμως, αρμέγω δύναμη
από τα όνειρά μου,
στον ουρανό που άλλαξα, μέσα του
να πετώ.
Για να πετώ στα χαμηλά, που λίγοι φτερουγίζουν,
κείνοι που ‘χουν τη δύναμη
τον πόνο ν’ αντικρίζουν.
Κι αν είν’ το πέρασμα στενό, που
στη χαρά με βγάζει
και το κορμί τ’ αμίλητο
να φτάσει δεν μπορεί,
πίνω της Παναγιάς νερό, ελπίδα π’ αγκαλιάζει
και από προσευχή πιστού
θαύμα που καρτερεί.
Που καρτερεί, όπως κι εγώ,
τη μέρα να χαράξει
και στον παλιό του
ουρανό πάλι για να πετάξει.
Σε μιας ελπίδας την τροχιά
μένω αγκιστρωμένος,
μ’ ένα φορτίο ξάγρυπνο μπροστά
να προχωρώ,
μέχρι να πάψω της ζωής
να είμ’ ο δικασμένος
κι ας είν’ το βάρος του σκληρό σαν κείνο τον Σταυρό.
Ένα σταυρό που η στιγμή
τον έφερε σ’ εμένα,
να ‘ν’ τα φεγγάρια λιγοστά
που βλέπω φωτισμένα.
Κι ενός ονείρου θεατής έμεινα,
κι ακροβάτης,
μέχρι να δω το σώμα μου
ξανά να περπατεί,
στης ευτυχίας το στρατί πάλι
να ‘ν’ ο διαβάτης
και η ζωή π’ ακροβατώ στον
χρόνο να θαφτεί.
Για να θαφτεί το δάκρυ μου,
χαρές που μου σκορπίζει
κι η θλίψη μου σαν το κλαδί
να βλέπω να λυγίζει.
