ΔΙΠΛΑ ΛΥΠΗΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΧΟΡΕΥΤΙΚΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΑΙΓΙΟΥ
Ο χορός, οι παραδόσεις, τα ήθη κι έθιμα όταν μοιράζονται ενώνουν τους λαούς, πολλώ δε μάλλον εάν αυτοί έχουν τόσα πολλά κοινά σημεία, όπως η Ελλάδα και η πολύπαθη πλέον Ουκρανία. Οι μνήμες ανθρώπων του Χορευτικού Ομίλου Αιγίου, ταξιδεύWουν νοσταλγικά στο μακρινό 1991 όταν αιγιώτικη αποστολή είχε αποθεωθεί στο μακρινό Κίεβο κι όλα απείχαν τόσο από τη σημερινή βομβαρδισμένη πρωτεύουσα…
Πώς λοιπόν να μην είναι διπλά λυπημένοι οι άνθρωποι του Χορευτικού Ομίλου Αιγίου παρακολουθώντας τα σημεία που είχαν επισκεφθεί τότε να καταστρέφονται και τους ανθρώπους που τους είχαν «αγκαλιάσει» να χάνονται ή να ξενιτεύονται μέσα στη δίνη του πολέμου. Είναι άλλωστε τόσο έντονο το ελληνικό στοιχείο σε πόλεις και χωριά της Ουκρανίας που το ενδιαφέρον των ντόπιων δεν θα μπορούσε να μην μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη των ανθρώπων του Χορευτικού, παρά το γεγονός ότι στην πολυετή διαδρομή του έχει επισκεφθεί τόσες και τόσες χώρες στον πλανήτη.
Η ελληνική επιρροή στην Ουκρανία είναι πολύ μεγάλη, ενώ οι Έλληνες κρατούν την παράδοση διοργανώνοντας τοπικά φεστιβάλ και παρουσιάζοντας παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς και τραγούδια. Κι αυτό μόλις πριν λίγους μήνες πριν τα σύννεφα του πολέμου καλύψουν τον ουρανό τους…
Ο Χρήστος Κιλιάς, θυμάται…
Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής και στυλοβάτης του Χορευτικού Ομίλου Αιγίου Χρήστος Κιλιάς, ερωτηθείς από τo protionline.gr, θυμάται: ΄΄Η επίσκεψή μας στην Ουκρανία ήταν πριν από πολλά χρόνια και συγκεκριμένα το 1991 – ‘92, όταν εκείνη την εποχή μας είχε καλέσει το Εθνικό Πανεπιστήμιο “Τάρας Σεβτσένκο” στην πρωτεύουσα της χώρας. Θυμάμαι ήταν η αλλαγή του χρόνου και είχαμε ανταποκριθεί αρκετά άτομα από τον Χορευτικό Σύλλογό μας, στην όμορφη πρόσκληση που μας είχε γίνει από τους καθηγητές και τους υπεύθυνους του Πανεπιστημίου. Ήταν για εμάς άλλη μία αξέχαστη εμπειρία, ένα ταξίδι πολύ ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Θυμάμαι πολύ έντονα τις θρησκευτικές και πολιτιστικές “γέφυρες” που μας συνέδεεαν και το πόσα κοινά έχουν οι δύο λαοί, οι Έλληνες και οι Ουκρανοί. Ήταν μια μοναδική ευκαιρία να δούμε το Κίεβο, μια πόλη πολύ ωραία και σαφώς, επιβλητική΄΄.
Και προσθέτει: ΄΄Δεν είμαστε αδελφοποιημένοι με τους Ουκρανούς δυστυχώς, αλλά παρ’ όλα αυτά μας συνδέει μια μεγάλη φιλία και μια κοινή κουλτούρα. Ο Χορευτικός Όμιλος Αιγίου έχει αδελφοποιηθεί με άλλες πόλεις διαφόρων χωρών, εξίσου “ιστορικές” και σημαντικές, όπως για παράδειγμα την Κερύνεια της Κύπρου ή το Σαράγεβο, την εποχή μάλιστα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Η πρόσκληση τότε, είχε προκύψει από μια… ακύρωση ενός χορευτικού συγκροτήματος άλλης χώρας και ουσιαστικά από… σπόντα, βρεθήκαμε στην όμορφη χώρα της Βόρειας Ευρώπης. Συνολικά, οι χορευτές και οι υπεύθυνοι του Χ.Ο. Αιγιου είχαν φιλοξενηθεί για μία εβδομάδα, αποκομίζοντας υπέροχες εντυπώσεις και πλούσιο υλικό… εμπειριών. Έχουμε θορυβηθεί από όσα συμβαίνουν σήμερα και ευχόμαστε να σταματήσει ο πόλεμος το συντομότερο΄΄.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Κιλιά, στο Κίεβο υπάρχει ένα υπερυψωμένο μνημείο που παριστάνει την Ελληνο-ουκρανική φιλιά, το οποίο μάλιστα επισκέφθηκαν το 1992. Επίσης, στο Εθνικό Πανεπιστήμιο “Σεβτσένκο” εκτίθεται πλακέτα με αναφορά στην επίσκεψη του «πρεσβευτή της Ελλάδας» Χορευτικού Ομίλου Αιγίου, την Πρωτοχρονιά 1992.
Διατηρούν ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές
Τα όσα συνδέουν τους Έλληνες με τους Ουκρανούς ήταν άγνωστα για τους περισσότερους ώσπου να ξεσπάσει ο πόλεμος. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Έλληνες της Μαριούπολης μιλούν την δεύτερη μεγάλη ελληνική διάλεκτο της Μαύρης Θάλασσας: Τα Μαριουπολίτικα. Επίσης, στον ελληνικό πολιτισμό των Ελλήνων της Αζοφικής έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας υπολείμματα του αρχαίου πολιτισμού που κάποτε άνθιζε στη μακρινή τους πατρίδα. Τα χορωδιακά τους τραγούδια θυμίζουν περιγραφές των χορών της XVIII ραψωδίας της ομηρικής Ιλιάδας. Χαρακτηριστικό των μύθων τους είναι η βυζαντινή χροιά. Στην Ουκρανία υπάρχουν 25 ελληνικά χωριά, κάτοικοι των οποίων διατηρούν στα σπίτια τους παραδοσιακές ελληνικές φορεσιές.
