Γράφει ο Παν. Βάγιας, Φιλόλογος- Δημοσιογράφος
Κάθε φορά που ανεβαίνω τα 150 σκαλοπάτια της Παναγίας Τρυπητής νιώθω ότι αφήνω πίσω μου την καθημερινότητα και πως εισέρχομαι σ’ ένα περιβάλλον μοναδικό και ιερό.
Πήγα λοιπόν ένα μεσημέρι για να διαπιστώσω με την ησυχία μου όλες τις αλλαγές που έγιναν με τα έργα στον Ιερό Ναό. Είχαν περάσει τρεις μήνες από το Σάββατο του Λαζάρου, όταν η Αγία Εικόνα της Παναγίας επέστρεψε στο σπίτι της μετά από εργασίες τριών και πλέον χρόνων. Ανέβηκα ακούραστα τα σκαλιά και ευχαριστήθηκα το θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον με τα πανύψηλα δέντρα και τους ωραίους κήπους. Άναψα το κεράκι μου και ανυπομονώντας για το αποτέλεσμα των εργασιών μπήκα στο Ναό. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη και ευχάριστη. Ο Ιερός Ναός έλαμπε και φεγγοβολούσε σαν καινούριος! Οι τοίχοι, το ταβάνι, το πάτωμα, οι ιερές εικόνες, όλα δημιουργούσαν ένα νέο περιβάλλον αντάξιο της μακραίωνης ιστορίας της Παναγίας Τρυπητής. Έχει κανείς αντίρρηση ότι ένα μνημείο 500 ετών χρειάζεται οπωσδήποτε υποστηρικτικά έργα για να συνεχίσει να υπάρχει; Οι άνθρωποι της Εφορίας Αρχαιοτήτων Αχαΐας έκαναν καλή δουλειά και μας παρέδωσαν τη νέα εκκλησία, στολίδι και για τους επόμενους αιώνες.
Προσκύνησα συγκινημένος τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και αμέσως μετά συνάντησα τον κ. Κώστα Πανούτσο, έναν άνθρωπο που έχει ταυτίσει τη ζωή του όσο κανείς με το ιερό προσκύνημα. Έφτασε στην Τρυπητή στα δεκατρία του, εξήντα χρόνια πριν το 1963 και από τότε δεν έλλειψε ποτέ από κοντά της. Διακώνισε τον Ιερό Ναό, φρόντιζε τους κήπους, μιλούσε με τους επισκέπτες, πρόσφερε τα πάντα μέσα από την ψυχή του και την αγάπη του για την Παναγία. Ακόμα και τώρα που είναι συνταξιούχος ο κ. Κώστας είναι εκεί για να αφιερώσει τις υπηρεσίες του.
«Ένιωσα σαν να ξανάρχισε η ζωή μου που ξανάνοιξε η εκκλησία μας» μου λέει με συγκίνηση. «Είναι ευλογημένος ο κόσμος της Αιγιάλειας που η Παναγία τους ακούει και τους προστατεύει. Να την υμνούν, να την ευχαριστούν και να την δοξολογούν». Με ξενάγησε στον ανακαινισμένο και έκανε με ευλάβεια το σταυρό του μπροστά στην Ιερή εικόνα. «Εξήντα χρόνια δίπλα της» σκέφτηκα αποχαιρετώντας αυτόν τον καλοσυνάτο και ξεχωριστό άνθρωπο.
Λίγο πριν φύγω έμεινα να παρατηρώ τους προσκυνητές. Νέοι άνθρωποι που έσπευδαν να ασπαστούν την εικόνα, να παρακαλέσουν, να ευχαριστήσουν ή ακόμα και να συνομιλήσουν με την Παναγία μας. Κατέβηκα τα σκαλιά ανάλαφρος και ανακουφισμένος. Είχα πάρει μαζί μου τη μεγάλη ευλογία και τη δύναμη της ελπίδας που μας χαρίζει απλόχερα η Παναγία Τρυπητή. Ένιωθα βαθιά μέσα στην ψυχή μου τη Χάρη της. Η Τρυπητή ήταν εκεί στο θρόνο της. Όπως παλιά, όπως πάντα.
