ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΩΤΙΣΣΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΠΡΑΙΟΥ
Ένα έργο γεμάτο ανατροπές και ποικίλα συναισθήματα, μία θεατρική δημιουργία που ξεχωρίζει και για την πλοκή της αλλά και για την κοινωνικοαισθηματική της δράση και δεινότητα, είναι το θεατρικό έργο “Όταν σφυρίζουν οι φάλαινες’’ της Κατερίνας Κυπραίου. Μία παράσταση που ήδη έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της στην Αττική και αυτές τις μέρες, θα ταξιδέψει για να παρουσιαστεί και στην επαρχία, σε επιλεγμένες ημερομηνίες και σκηνές, σε πολλά σημεία της χώρας.
Οι δέκα συνολικά παραστάσεις στην πρωτεύουσα και στον θεατρικό χώρο του Studio Μαυρομιχάλη, αποδείχθηκαν τελικά… λίγες, αφού το έργο της Αιγιώτισσας Κατερίνας Κυπραίου έτυχε μεγάλης αποδοχής και ανταπόκρισης από το ευρύ κοινό, με την θεατρική ομάδας “Black Speep” στην οποία ανήκει να έχει μία εξαιρετική απόδοση, την οποία το θεατρόφιλο κοινό όχι μόνο απόλαυσε και χειροκρότησε, αλλά ακολουθεί και επικροτεί σε κάθε εμφάνιση. Η συγγραφική “πένα” της Αιγιώτισσας καλλιτέχνιδας ενεργοποιήθηκε για πρώτη φορά και αποδεικνύει ότι παρ’ όλο το νεαρό της ηλικίας της, είναι μια καλλιτέχνις που όχι μόνο θα απασχολήσει εκτενώς την σύγχρονη Τέχνη που εκπροσωπεί, αλλά επιπλέον θα χαρίσει συγκινήσεις και με το συγγραφικό της κομμάτι.
Η ιστορία του έργου “Όταν Σφυρίζουν Οι Φάλαινες”
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα απόλυτα απολυταρχικό καθεστώς, όχι απόλυτα ίδιο με αυτό που ζούμε μα όχι και απόλυτα διαφορετικό, έξι γυναίκες το σκάνε με μια πρόχειρη σχεδία. Και εκεί που «Δεν φαίνεται η πόλη» και εκεί που νομίζουν πως… γλίτωσαν, η θέλησή τους θα δοκιμαστεί αντιμετωπίζοντας τον χειρότερο εχθρό τους: Την ίδια τη φύση. Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά και είναι γραμμένο σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, όπου τα όρια της κωμωδίας με την τραγωδία είναι ισχνά. Η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα από τη φιλία έξι γυναικών, οι οποίες με αστείες συζητήσεις και εσωτερικές αναζητήσεις, ξεδιπλώνουν τους χαρακτήρες τους. Είναι εμπνευσμένο από τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου που θέτει διαχρονικά ερωτήματα, όπως το ποια είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής χωρίς ελευθερία, το πόσες θυσίες είναι διατεθειμένη να κάνει η ανθρώπινη ύπαρξη για να την ζήσει δίχως χαλινάρι, αλλά και το ποια είναι τα όρια της ανθρώπινης αντοχής απέναντι στα στοιχεία της φύσης. Το βαθύτερο νόημα της παράστασης είναι η ελπίδα που γίνεται η πιο δυνατή έννοια στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η πλοκή δε, αναδεικνύει την ύπαρξη της ελπίδας, η οποία μπορεί να αλλάξει την τροχιά της γης και να την οδηγήσει στην απόλυτη μετουσίωση της ανθρώπινης φύσης.
Συντελεστές της παράστασης που θα… έρθει και στην Αιγιάλεια
Η σκηνοθεσία και τα κείμενα του έργου, είναι της ανερχόμενης Αιγιώτισσας ηθοποιού Κατερίνας Κυπραίου, ενώ την δραματουργική επιμέλεια και την εν γένει επιμέλεια της παράστασης, έχει ο Γιώργος Αδαμαντιάδης. Παίζουν οι ηθοποιοί Έλενα Βούτση, Ελάνθη Κουμαριώτη, Κατερίνα Κυπραίου, Φραντσέσκα Καπορίμο, Χρύσα Νταή και Αιμιλία Σπαχάι. Η παραγωγή είναι της ομάδας “Blacksheep” και την γενική οργάνωση και την πλήρη υποστήριξη της παραγωγής έχει ο Εταιρικός Θίασος “Δήλος”. Η παράσταση, αφού ολοκλήρωσε τις δέκα προγραμματισμένες εμφανίσεις του Οκτωβρίου στην πρωτεύουσα, ξεκινά μία σειρά εμφανίσεων σε όλη την χώρα και σε επιλεγμένους χώρους θεατρικών παραστάσεων.
Σημείωμα της θεατρικής ομάδας “Black Sheep”
«Συναντηθήκαμε αρχικά στη Δραματική Σχολή «Δήλος» της ηθοποιού Δήμητρας Χατούπη, όπου φοιτήσαμε την ίδια χρονική περίοδο και στο ίδιο τμήμα. Εκεί γνωριστήκαμε, επικοινωνήσαμε και πειραματιστήκαμε. Περάσαμε μαζί τρία χρόνια γεμάτα παιχνίδι και ξενύχτι, απογοητεύσεις και αγκαλιές, καραντίνες και καβγάδες, αλλά και καθημερινή δουλεια. Επανενωθήκαμε ως ομάδα, έπειτα από την αποφοίτησή μας, με πρωτοβουλία της Κατερίνας Κυπραίου που μας κάλεσε – ως «κουκούτσι» της ομάδας – σε ένα challenge ενός νέου πειραματικού Project εμπνευσμένου από τις Ικέτιδες του Ευριπίδη. Ο αρχικός στόχος να γραφτεί μια ιστορία έξι σύγχρονων γυναικών μέσα από ένα «εργαστήριο» έρευνας και αυτοσχεδιασμού. “Μπλέξαμε” φανταστικές και πραγματικές ιστορίες καταπίεσης διαφόρων γυναικών και καταλήξαμε να ψάχνουμε όλο και βαθύτερα μέσα μας, την προσωπική καταπίεση της καθεμιάς μας. Η σεναριογράφος Κατερίνα Κυπραίου, υπήρξε το “τρίτο μάτι” που εστίασε ακριβώς σε αυτό που μας αφορά και τότε ήταν που άρχισε να γράφεται το νέο έργο, με τα πρόσωπα της ιστορίας να είναι έξι νέες κοπέλες που δραπετεύουν από όσα τις καταπιέζουν και αναζητούν καινούρια δεδομένα και την ποιότητα της ζωής τους».
«Το Αίγιο ήταν, είναι και θα είναι το μέρος που περνάω ποιοτικό χρόνο»
Το Protionline.gr φιλοξενεί την ηθοποιό και σεναριογράφο και συνομιλεί μαζί της για το θέατρο, την Αιγιάλεια, τους συνεργάτες της και την καλλιτεχνική της ομάδα, ενώ εκείνη απαντά με μεγάλη χαρά και ευγένεια, σε μία μίνι συνέντευξη που θα συζητηθεί από πολλούς, φίλους της Τέχνης του Θεάτρου.
“Τι σημαίνει για εσάς το Αίγιο;” ρωτήσαμε την κ. Κυπραίου, με την καλλιτέχνιδα να απαντά “ολόκληρο βιβλίο χρειάζομαι για να πω το Αίγιο. Επιγραμματικά τα βασικά που με συνδέουν με αυτό είναι, οι αναμνήσεις και τα παιδικά χρόνια – τα πιο ξέγνοιαστα. Οι μυρωδιές, τα μπάνια, τα παγωτά, το γλυκό περγαμόντο, το ψωμί με ζάχαρη. Το σπίτι της γιαγιάς και του παππού στο Παγοποιείο. Οι καλοκαιρινές φιλίες και οι πρώτοι έρωτες. Το Αίγιο ήταν, είναι και θα είναι το μέρος που με κάνει να ηρεμώ, να νιώθω ασφάλεια και να περνάω ποιοτικό χρόνο, με τα πολύ δικά μου άτομα. Στο Αίγιο εξάλλου ήταν η γιαγιά Κατίνα, με την οποία είχαμε πάντα μια σχέση ιδιαίτερη!”.
«Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο. Πώς αντιλαμβάνεται το στόρι του, ένας άνθρωπος που “γέννησε” αυτό το τόλμημα;», τη ρωτήσαμε ακόμη. “Το ‘’Όταν σφυρίζουν οι φάλαινες’’ είναι ένα ταξίδι που από την πρώτη στιγμή ξαφνιάζει, θετικά! Ξεκινήσαμε γεμάτες ενθουσιασμό έχοντας όμως πάντα στο μυαλό πώς είμαστε μια νέα ομάδα και υπάρχει η πιθανότητα να μην έχει ιδιαίτερη απήχηση, αυτή μας η προσπάθεια. Το ξεκίνημα των παραστάσεων όμως ήταν δυναμικό και η πορεία μας προοδευτικά εξελισσόμενη. Σε κάθε παράσταση, όταν ετοιμάζαμε τα καθίσματα, ξαφνιαζόμασταν ευχάριστα. Μας γέμιζε ελπίδα πως η ιστορία μεταφέρεται και κάποιοι έχουν περιέργεια να την ακούσουν. Η δουλειά που έκανε στην επικοινωνία, η υπεύθυνη επικοινωνίας της παράστασης μας Μαρίκα Αρβανιτοπούλου, αλλά και το “από στόμα σε στόμα”, μας έφερε μέχρι και την τελευταία παράσταση, αντιμέτωπες με το πιο όμορφο και ελπιδοφόρο θέαμα, ένα θέατρο γεμάτο ανθρώπους διαθέσιμους να ακούσουν μία νέα ιστορία”.
Τόλμη, ενθουσιασμός, αναζήτηση, έρευνα, δημιουργία, πίστη…
Ένα ακόμη ερώτημα που θέσαμε στην καλλιτέχνιδα είναι σε ποιους δρόμους θα βαδίσει στο εξής η πορεία της παράστασης για να απαντήσει τα εξής: «Η ολοκλήρωση των παραστάσεων την Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2023 δεν είναι το τέλος αλλά το ξεκίνημα. Η παράσταση μας θα ταξιδέψει μέχρι το Διεθνές Φεστιβάλ Κέρκυρας όπου και θα παρουσιαστεί στις 19 Νοεμβρίου. Γι’ αυτή την πρόσκληση θέλω θερμά να ευχαριστήσω την Καλλιτεχνική Διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας Βαρβάρα Δούκα».
Πώς όμως βίωσε η ίδια τη συγκεκριμένη δημιουργία; «Ήταν μια διαδρομή που πέρασε από πολλά μονοπάτια. Τόλμη, ενθουσιασμός, αναζήτηση, έρευνα, δημιουργία, πίστη, απόγνωση, προσπάθεια, αγώνας, πειθαρχία, υπέρβαση ορίων, διαδικασίες, επιμόρφωση. Με βοήθησε πολύ σε κάθε πρόβα ή στο σπίτι όσο δούλευα, το ότι είχα πάντα στο μυαλό μου τη φράση ‘’τι μας αφορά’’. Από αλλού ξεκίνησε η διαδικασία της έρευνας και αλλού οδηγήθηκε. Ήταν καθοριστικής σημασίας για εμένα να βρούμε ως ομάδα, το τι πραγματικά μας αφορά. Η διαδικασία των προβών ξεκίνησε ως εργαστήριο, δοκιμάσαμε, ξανά συστηθήκαμε και προχωρήσαμε. Βεβαίως και υπήρξαν στιγμές που όλο αυτό το εγχείρημα μας κατάπινε, εκεί όμως ερχόταν το πάθος και η πίστη. Οταν γεννήθηκε η ιδέα για τη συγγραφή και άρχισα να χτίζω πάνω σ αυτό και να γράφω και να δημιουργείται ένας κόσμος αρχίσαμε όλες να βρίσκουμε την κοινή μας ανάσα. Εχει πολύ ενδιαφέρον να παρατηρείς τους συμπαίκτες σου μαθαίνεις πολλά, θεωρώ πως ως ηθοποιός κέρδισα πολλά εφόδια από όλη τη διαδικασία», σημείωσε.
«Πόσο σημαντικό είναι το “δέσιμο” μεταξύ των πρωταγωνιστών;» ήταν το επόμενο ερώτημα. Όπως ανέφερε, «στις παραστάσεις λειτουργούσαμε ως σώμα. Η μία για την άλλη. Και αυτό το στοιχείο ήταν από τα πρώτα σχόλια που ακούγαμε. Εχει ενδιαφέρον πόσο μας συγκινεί τους ανθρώπους το ‘’μαζί’’. Επίσης, από αυτά που δεν θα ξεχάσω είναι η αντίδραση του κοινού σε μια φράση στη στιγμή μιας αφήγησης η φράση ήταν : ‘’Η ζωή είναι ένας αγώνας” έλεγε η μάνα μου. Και εγώ της έλεγα όχι, είναι και απόλαυση. Και τώρα σκέφτομαι στους πόσους αγώνες… έρχεται η απόλαυση’’. Κάθε φορά , σε κάθε παράσταση το κοινό εκεί γελούσε συνωμοτικά. Λες και είχαν σκεφτεί το ίδιο όλοι. Λες και συναντιόμασταν σε ένα κοινό τραπέζι με τσίπουρα και μοιραζόμασταν αυτή τη σκέψη. Εισπράξαμε πολύ δύναμη από το κοινό, μια απίστευτη συγκίνηση και μια ανάγκη να μη σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, να πιστεύουμε, να ελπίζουμε. Να αγωνιζόμαστε για όσα πραγματικά ποθούμε. Για αυτό που ο καθένας, ορίζει ως ελευθερία».
Τελικά… ποια είναι η Κατερίνα Κυπραίου;
«Παράξενο πολύ να πρέπει να πεις μερικά πράγματα για σένα. Είμαι η Κατερίνα, είμαι ηθοποιός. Από μικρή ηλικία κρατάω ημερολόγιο και ως παιδί πίστευα πραγματικά πως όλα μου τα παιχνίδια μιλάνε μεταξύ τους, νιώθουν και ζωντανεύουν κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον να κάνω βόλτες στο κέντρο της Αθήνας με ακουστικά, να παρατηρώ τους ανθρώπους και να φαντάζομαι τις ιστορίες τους. Αν και είμαι 30 χρονών, δυσκολεύομαι ακόμα να συνδυάσω την καλλιτεχνική μου κλίση, με την πρωινή δουλειά χωρίς όλο αυτό να δημιουργεί ένα… σύμπλεγμα. Είναι εντάξει να είσαι καλλιτέχνης, ενώ παράλληλα δουλεύεις σε μια μη καλλιτεχνική δουλειά τα πρωινά. Τι… όχι; Έχω μεγάλο δέσιμο με την οικογένειά μου και η αδερφή μου είναι το μεγαλύτερο μου στήριγμα. Θέλω πολύ να μοιάσω στην ανιψιά μου, είναι η καλύτερη μου φίλη και θαυμάζω πόσο πολύ πιστεύει στα σενάρια που παίζουμε και από τη μια στιγμή στην άλλη κατοικεί στον κόσμο που πλάθει. Οι φίλοι είναι αδύνατον να μην υπάρχουν στη ζωή μου. Πιστεύουν σε μένα πριν από μένα. Για το τέλος, κράτησα τον έρωτα. Ίσως εκεί κρύβεται η απόλυτη δύναμη και αδυναμία. Η έμπνευση. Εκεί βρίσκω την πίστη, την ελπίδα και την δύναμη να μην σταματώ ποτέ», καταλήγει η Κατερίνα Κυπραίου.
