«Πάντα θα υπάρχει μια αμηχανία στη σκέψη όταν καλείται να εκφραστεί για το Πολυτεχνείο. Ίσως όμως τελικά να είναι αυτή που μας φυλάει μια τελευταία δυνατότητα κάθε φορά να παραμένουμε άνθρωποι». Τα παραπάνω αναφέρει προλογίζοντας το ποίημά του «17 Νοέμβρη», ο Αιγιώτης ποιητής Γιώργος Κατσανάκης.
17 ΝΟΕΜΒΡΗ
Δυο χνάρια όλα κι όλα κι αυτά ξεχασμένα να μοιάζουν παράταιρα
Δίπλα στην γερμένη κεφαλή τρεις λέξεις στριφογυρίζουνε μόνες
αταίριαστες σε αυτήν εδώ την παραζάλη
Τι κι αν δεν ήξερες τελικά το πώς και γιατί
βλέπεις το μίσος να φουντώνει στο αίμα όλο και περισσότερο
Κάποτε σε αντίκρυζα στητή και όμορφη κάτω από ένα απλό κλαδί ελιάς
ζητώντας ψωμί παιδεία ελευθερία
Τώρα ποιος να γυρίσει να σε κοιτάξει
έτσι που σου πήραν τις λέξεις μέσα από το στόμα
με ένα χέρι να στέκει μπροστά ξεραμένο
εκλιπαρώντας λίγη νιότη αγνή κι ένα χάδι
Ανάψανε πάλι τα μαύρα της νύχτας κεριά
θάβοντας το φως της ημέρας βαθιά στο σκοτάδι
Πρόθυμοι εκδικητές του ανθρώπινου κάλους
Βαλθήκαν να πυροβολούνε και πάλι βιβλία βωμούς και αγάλματα
Ακούμπησε λίγο στην άκρη του δρόμου ένα λουλούδι
είδε κι αυτό το άρωμα του στον τοίχο να φλέγεται
Δεν είναι μόνο το αίμα που χάθηκε, δεν είναι το δάκρυ της μάνας που ποτέ δεν στερεύει
Είναι που τα στόματα θα πρέπει για χρόνια να σκύβουν βαθιά το κεφάλι
Όσο κι αν μέσα σου καίγεσαι θα πρέπει να γελάς γλυκά, κυνικά, αδιάφορα
Να εκφωνείς λόγους στημένους κι αδρά πληρωμένους
Μέχρι που κι εσύ τελικά να ξεχάσεις ποιος είσαι
Τι κι αν υπήρξες φρουρός αξιών, νοημάτων
Τι κι αν με χέρια γυμνά και τα στήθη μπροστά τους πολέμησες
Δεν νικιέται του όχλου το μίσος πριν στο αίμα γερά να χορτάσει
Πριν οι μηχανές να λιώσουν κι αυτές, την δική τους την άμορφημάζα
Και τότε ποιος ξέρει
Ίσως ένα τελευταίο δάκρυ να σου δροσίσει για λίγο τα χείλη
Μια λέξη στην αρχή να ριζώσει μονάχη,εκεί στην άκρη του βράχου
Στα μανιασμένα κύματα, να νιώσει πως είναι για λίγο ελεύθερη
Όπως ήσουν κάποτε κι εσύ. Θυμάσαι;
