-Γράφει ο Σπυρίδων Παναγιώτου Ντότας-
Αίγιον και όχι Αίγιο σε πείσμα της φτώχειας της καθομιλουμένης γλώσσας… Επειδή όλη η ιστορία της πόλης είναι η θέληση για ύπαρξη, η θέληση για αντίσταση στη λήθη…
Από ψηλά τα χρωματιστά σπίτια του μοιάζουν με χάντρες που έχουν ριχτεί απλόχερα πάνω σε μία μικρή γωνιά γης, γαντζωμένη επί χιλιετηρίδες στη θάλπη του ήλιου, σε πείσμα των κυμάτων που «αΐσσουσιν ή ασσουσιν» (κινούνται ορμητικά) μαστιγώνοντας αλύπητα τον αιγιαλό…
«Γαία ευλογημένη από τους θεούς», τραγουδούσε ο Έλληνας, τότε, στα χρόνια τα αρχαία, τίποτα δεν έχει αλλάξει στο διάβα των αιώνων, «γη ευλογημένη από τον Θεό», αγάλλεται ο Έλληνας στον 21ο αιώνα.
Η ανθρώπινη φύση ευλογεί την τύχη της να είναι κομμάτι της φύσης που περιβάλλει την πόλη. Βουνά, πεδιάδες, θάλασσα, ουρανός, όλα τα στοιχεία έχουν βαλθεί να χορεύουν αρμονικά στους ξένοιαστους, απαλούς ρυθμούς που συνθέτουν αβίαστα μια μελωδία της ευτυχίας.
Αυτά δεν είναι τα λόγια κάποιου ρομαντικού περιηγητή περασμένων καιρών αλλά τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που συνηθίζει να βλέπει πέρα και μακριά από την επιφάνεια της καθημερινότητας, να συγκρίνει, να φιλοσοφεί.
Το Αίγιον, λοιπόν, με τις αναρίθμητες ομορφιές, οι οποίες θα μπορούσαν κάλλιστα να αντιστοιχισθούν με αναρίθμητα κίνητρα για δυνατότητες ανάπτυξης, ζει σήμερα στη γκρίζα πραγματικότητα των πεζών, χωρίς καμία φαντασία, χωρίς ένα τόσο δα πνεύμα οράματος, πολιτικών επιλογών των εκάστοτε αυτοδιοικητικών αρχών της τελευταίας τουλάχιστον τριακονταετίας.
Επιεική πρέπει να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου μιλώντας για πολιτικές επιλογές.
Αδιαφορία, απραξία, προσωπικές ή συλλογικές επιδιώξεις προς ίδιον όφελος, προβολή του «εγώ είμαι ο παράγοντας (π.χ. Δήμαρχος, δημοτικός σύμβουλος κ.α.) και άλλος δεν είναι» μαζί με πολλά άλλα «δαιμόνια» θρέφουν αυτό το άτακτο, θολό συνονθύλευμα απαξίωσης προς την πόλη, την ίδια στιγμή όπου το «μαργαριτάρι του Κορινθιακού» μαραζώνει και σβήνει ως αποτέλεσμα της ασέβειας των προυχόντων του που έχουν μάθει να λατρεύουν τη χρυσή αγελάδα «για πάρτη τους», όπως θα έλεγε και ίσως λέει ο λαός!
Τα παραπάνω κακά από το Κουτί της Πανδώρας έρχονται να ντύσουν με οργή το γεγονός ότι οι ιθύνοντες, έχοντας τον πλούτο του άγιου αυτού τόπου μπροστά στα μάτια τους, μια δρασκελιά από τα χέρια τους, κάνουν το παν για να υποβιβάσουν το Αίγιον… Γνωρίζουν πολύ καλά το έγκλημα που συντελείται και όμως προτιμούν να εφαρμόζουν απαρέγκλιτα το «ο σιωπων δοκει συνανειν» όπως η Πάτρα ενδεχομένως υπαγορεύει;
Τί να απαριθμήσει κανείς αν ανοίξει το σεντούκι του θησαυρού της πόλης;
Τους νέους επιστήμονες στον αγροτικό και σε άλλους τομείς, πολλοί από τους οποίους θα μπορούσαν να έχουν παραμείνει εκτός Αιγίου και να έχουν διαπρέψει στα πεδία τους σε μακρινά μέρη εντός και εκτός Ελλάδας, αλλά προτίμησαν να επενδύσουν στην περιοχή καταγωγής τους;
Την πολύτιμη γνώση και εμπειρία του παρελθόντος, όπως καθρεφτίζονται στα σπασμένα παράθυρα των ερειπωμένων αποθηκών σταφίδας στο παλιό λιμάνι, αφήνοντας ελπίδα για αναγέννηση του προσοδοφόρου εξαγωγικού εμπορίου καθώς το έδαφος παραμένει γόνιμο και αναμένει; Μάλλον η θέληση έχει πεθάνει κύριοι δημοτικοί άρχοντες…
Τις καλλιέργειες που δύνανται να ευδοκιμήσουν και να θρέψουν όχι μόνο το Αίγιον αλλά και τον κόσμο ολόκληρο; Την κτηνοτροφία, την αμπελουργία;
Απέναντι στα δώρα που προσφέρει αφειδώς η ζωντανή πλάση της Αιγιαλείας, η κάθε, ανά τετραετία ή πενταετία, εφήμερη «άρχουσα τάξη» των υψηλών ορόφων της Ανδρέου Λόντου 34 αντιπαραθέτει συνήθως άρνηση, την κακή διάθεσή της που εκφράζεται πολύ συχνά με την αυτοκαταστροφική τάση να μειώνει την αξία ή καλύτερα τις πολλές αξίες της πόλης.
Τα πλήγματα αναρίθμητα, από την εκρίζωση τμημάτων σχολών Ανώτατων Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, θυσία στην αδηφάγο Πάτρα που δεν αφήνει τις ευκαιρίες να πέσουν, με συνέπεια αιμορραγία κοινωνική και οικονομική από την απομάκρυνση των φοιτητών, μέχρι τις αέναες και χωρίς αποτέλεσμα συζητήσεις για ίδρυση Γεωργικής Σχολής Οίνου και Αμπέλου… Αμπελοφιλοσοφίες μονάχα;
Το πρόβλημα της αποκομιδής των σκουπιδιών έχει καταντήσει μπαλάκι μεταξύ γραφειοκρατικής Σκύλλας και μολυσματικής Χάρυβδης με αποτέλεσμα το Αίγιον να μεταμορφώνεται κατά διαστήματα σε έναν απέραντο Χώρο Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων. Απογοητεύομαι όταν μετρώ χωρίς τέλος αποφραγμένα φρεάτια και μια δυσάρεστα «εκπληκτική» ποικιλία από χαρτιά, μπουκάλια, κουτιά, σακούλες και πολλά άλλα αντικείμενα να παρελαύνουν κατά μήκος των δρόμων της πόλης ή να σωρεύονται στις γωνίες τους.
Ένα υπερσύγχρονο λιμάνι που δε συνδέθηκε ποτέ με την Εθνική Οδό Αθηνών-Πατρών παραμένει να ασφυκτιά στην απομόνωσή του, σχεδόν έρημο, σε αντίθεση με εκείνες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, του ‘40, του ‘50, του ‘60, όταν ο παλαιός λιμένας έσφυζε από ζωή και δραστηριότητα, παρά τα πενιχρά μέσα, επειδή υπήρχε η φλόγα της δημιουργίας. Αναπόληση αλλά και βαθιά μελαγχολία…
Με την εικόνα της εγκατάλειψης να με συνοδεύει κατεβαίνω τη μεγάλη σκάλα, εκείνη που συνδέει την άνω με την κάτω πόλη…Παρηγοριά μου το σμίξιμο της θάλασσας με τον ουρανό μιας και την απεραντοσύνη τους μπορώ να τη χωρέσω στη ματιά μου…
Τα βήματά μου με φέρνουν στην πόλη της παραλίας με την απέραντη ακτογραμμή, αυτή που ακολουθεί ο Απόλλωνας με το άρμα του, ταξιδεύοντας στον ουρανό από την ανατολή στη δύση. Μονολογώντας, ζηλεύω τον θεό του φωτός επειδή, από εκεί ψηλά, βλέπει την ομορφιά μόνο και όχι την κατάντια, τα ερειπωμένα κουφάρια των παλαιών κτιρίων που με δυσκολία στέκονται στα θεμέλιά τους.
Νοιώθω παράπονο καθώς ονειρεύομαι, ανόητα ίσως για τα ελληνικά δεδομένα, πόσο μάλλον για τα δεδομένα της στενομυαλιάς και της ανυπαρξίας των – σήμερα είναι και αύριο δεν είναι – «περισπούδαστων» παραμυθατζήδων της κάθε δημοτικής αρχής, την κατασκευή και βιώσιμη εδραίωση της «Ριβιέρας του Κορινθιακού» με σεβασμό στο περιβάλλον του αιγιαλού και όχι με τυχάρπαστες δήθεν επενδύσεις που συμβάλλουν στη δήθεν ανάπτυξη όταν χωρίς κανέναν προγραμματισμό και σχεδιασμό βάζουν σε μεγάλο κίνδυνο το φυσικό κάλλος της παραλίας , η οποία, συν τοις άλλοις, περικλείεται σε περιοχή προστασίας NATURA. Οι σκέψεις μου δε σταματούν όμως εκεί…περνούν στην ανάμνηση…
Παιδιά αξιωματικού του Ελληνικού Στρατού, ο αδελφός μου και εγώ, δεν είχαμε ποτέ μόνιμη φωλιά, καθώς ανά δύο χρόνια έπρεπε να μετακινούμαστε από στεριά σε νησί και από νησί σε στεριά. Ωστόσο, οι διηγήσεις της μητέρας μου, που κατάγεται από το Αίγιον, για τα παιδικά χρόνια της εκεί, είχαν δημιουργήσει στα μάτια μας μια παραμυθένια εικόνα, κάνοντάς μας να νοιώθουμε ότι και εμείς έχουμε κάπου ρίζες και ένα μέρος όπου να μη νοιώθουμε ξένοι. Διάψευση τραυματική παρά το γεγονός ότι κατορθώσαμε να δεθούμε με τον τόπο.
Δεκαετίες ολόκληρες πέρασαν και εντούτοις τα συναισθήματά μας παραμένουν αναλλοίωτα, ζωντανά ακόμα και σήμερα που το θλιβερό σάβανο της παρακμής και της ερήμωσης τυλίγει σφιχτά την πάλαι ποτέ κορωνίδα της Αιγιαλείας.
Πολιτική και δημοτική ηγεσία από θεωρία πρώτοι, από πράξη public relations (δημόσιες σχέσεις), φωτογραφίες, δηλώσεις και συνεντεύξεις σε ιστότοπους και εφημερίδες για το καλό του Αιγίου, άδειες παρόλες και κούφιες υποσχέσεις που, όπως τα ξερά φύλλα των δένδρων, παρασύρονται από τις δυνατές ριπές του μαΐστρου και χάνονται στον ορίζοντα.
Αλλά, όπως έλεγαν και οι Ρωμαίοι, dum spiro, spero, (όσο αναπνέω, ελπίζω…).
