ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΤΣΑΝΑΚΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ
«Καλάβρυτα 13/12/1943. Λόφος του Καππή. Εκτέλεση – θηριωδία των Ναζί. Ποιος πόνος να είναι μεγαλύτερος άραγε; Των εκτελεσθέντων που σε μια στιγμή έχασαν την ίδια τους τη ζωή αντικρύζοντας τον θάνατο ή των μανάδων που έζησαν μια ζωή κουβαλώντας το φορτίο του θανάτου των ανθρώπων τους; Καμία απάντηση».
Με τα παραπάνω προλογίζει το ποίημά του «Καλάβρυτα 13 Δεκέμβρη», ο Αιγιώτης ποιητής Γιώργος Κατσανάκης και συγκινεί βαθύτατα. Με τη σημερινή επέτειο συμπληρώνονται 80 χρόνια από την θηριωδία των Ναζί στα Καλάβρυτα.
Καλάβρυτα 13 Δεκέμβρη
Στέκει στον δρόμο της σκυφτή χωμένη στον καημό της
Έχει στην πλάτη της ριχτή μια φορεσιά απ΄ τον γιο της
Νύχτωσε πια στις δεκατρείς Δεκέμβρη το σκοτάδι
Δεν βλέπεις όσο κι αν θωρείς για φως μέσα στον Άδη
Εκεί στο βάθος στέκουνε για λίγο και κοιτάνε
Μ΄ ένα τους χέρι γνέφουνε ψυχές που περπατάνε
Είναι βαρύ το τίμημα της μοίρας των Ελλήνων
Να ζούνε με την θύμηση στην μνήμη όλων εκείνων
Κάτω απ΄ τον λόφο του Καππή η γη δεν ησυχάζει
Χόρτασε κι άλλο δεν μπορεί το πένθος να φωλιάζει
Θέλει να βγει έξω στο φως το μίσος να ξεπλύνει
Να νικηθεί ο φασισμός να ξημερώσει ειρήνη
Γιορτή το πένθος να γενεί στους τόπους της θυσίας
Κι η ρίζα που απέμεινε δέντρο Δημοκρατίας
