-Του ΓΙΑΝΝΗ Σ. ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ-
Παρασκευή μεσημέρι σε παραλιακό κατάστημα: την επόμενη της βράβευσης από τον Δήμο Αιγιάλειας, εισέρχεται ο Παναγιώτης Γιαννάκης, κατά σύμπτωση κάθομαι στο απέναντι τραπέζι.
Σηκώνομαι για να τον χαιρετήσω και πριν ο Δήμαρχος και ο… Πέτρος προλάβουν να κάνουν τις συστάσεις, του λέω: «Γιαννάκης… κι εγώ!» Χαμογελά για το λογοπαίγνιο, κι εγώ συμπληρώνω: «Στο Αίγιο οι 7 στους 10 με φωνάζουν έτσι, το θεωρώ δείγμα συμπαθείας». «Κι εγώ.. γι’ αυτό το κράτησα», απαντά με χιούμορ ο Παναγιώτης Γιαννάκης, εννοώντας το επώνυμό του! Χαμογέλασα και κατάλαβα ότι ο μέγας μπασκετμπολίστας είναι και ευφυής. Κάθεται και με καλεί να βγάλουμε μια φωτογραφία.
Εκπλήσσομαι, γιατί κανονικά εγώ θα έπρεπε να του το ζητήσω! Ευτυχώς που καθόμασταν, γιατί θα φαινόμουν πολύ κοντός.
Σηκώνομαι να γυρίσω στο τραπέζι μου και όρθιος του εξιστορώ από πού παρακολούθησα τον τελικό του 1987: «Ήμουν στον Άραξο μαζί με άλλους τρεις σμηνίτες- πήγαινα 1 χρόνο σε φυλάκιο σκοπιάς το Σαββατοκύριακο. Στα περίφημα «Καύσιμα», στην πιο… λούφα- ομολογώ- «σκοπιά». Ξαπλωμένοι στα ράντζα οι 3 και ο σκοπός της ώρας του τελικού, σε καρέκλα δίπλα στην πόρτα του υπερυψωμένου φυλακίου να παρακολουθεί εάν έρχεται η εποχούμενη περίπολος από μακριά, υποτίθεται ότι «φύλαγε» γιατί κι αυτός μόνον το «Ελλάδα- Σοβιετική Ένωση» έβλεπε! Τι παιχνίδι Θεέ μου, όλη η Ελλάδα στις τηλεοράσεις, με κομμένη την ανάσα να αγωνιά και να προσεύχεται για τη νίκη και την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού τροπαίου μέσα στην Αθήνα. Ο αρχηγός Γιαννάκης λέει: «Εμείς, τότε κόντρα στη μέγιστη Σοβιετική Ένωση είμαστε μια μικρότερη κατά πολύ ομάδα, φαινόμαστε… κοντοί μπροστά στα λιοντάρια από τις… Στέπες κλπ.»
Συνεχίζοντας την αφήγηση, εξιστορώ ότι τα ράντζα μόλις οι βολές του Καμπούρη που δεν ήταν καθόλου καμπούρης αλλά ευθυτενής και με ευθύ χέρι προς το καλάθι- μπήκαν και το 101- 101 έγινε 103- 101 σχεδόν αναποδογυρίστηκαν, τα μαξιλάρια πετάχτηκαν στον… αέρα και το όπλο του «σκοπού» ξέφυγε κι αυτό! Ίσα- ίσα πρόλαβε να τα μαζέψει, γιατί- ω του θαύματος- μετά από λίγο έφθασε η περίπολος. Ο υπαξιωματικός θα πρέπει να ήταν ένας από τους λίγους ανθρώπους στην Ελλάδα που δεν έβλεπε μπάσκετ.
Ρώτησε τον σκοπό για το τελικό σκορ και μόλις του είπαμε ότι τελικά τον πήραμε τον τελικό, πανηγύρισε κι αυτός έξαλλα μαζί μας, οι τρεις σμηνίτες με τις πυτζάμες κι αυτός και ο οδηγός με τις στολές!!!
Ο κύριος Γιαννάκης γέλασε και χάρηκε μ’ αυτήν την ιδιότυπη παρακολούθηση του τελικού του «Ευρωπαϊκού» του 1987… Ναι, ήμασταν πια πρωταθλητές Ευρώπης, απίστευτο κι όμως αληθινό.
Αφού έφαγαν, στο τέλος τον ρώτησα αν του άρεσε το Αίγιο. «Πολύ, είστε και δίπλα στη θάλασσα κλπ» απάντησε. «Ε, τότε να ξανάρθετε, αφού τώρα έγινες, κατά τον Βασίλη Σκουντή, και Παν(αιγιώτης)». Έξυπνο το λογοπαίγνιο του δημοσιογράφου την προηγούμενη μέρα στο «Πολιτιστικό». Φεύγοντας του ευχήθηκα να είναι πάντα ηγέτης, αρχηγός όπως τότε που η Εθνική Μπάσκετ δόξασε την Ελλάδα και έδωσε χαρά μεγάλη, αυτοπεποίθηση και περηφάνια εθνική στους Πανέλληνες!…
Εις το επανειδήν κόουτς….
