Ο «Άγριος Σπόρος»... μπόλιασε στις ψυχές μας

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ Θ.Ε.Α. ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!

«Γόνιμη σπορά» για το θέατρο η παράσταση «Άγριος Σπόρος» της Θεατρικής Έκφρασης Αιγίου σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Σεφέρη, που ανεβαίνει το Σαββατοκύριακο 16-17 Απριλίου, στο «Πολύκεντρο» και δεν πρέπει να χάσει κανείς. Μία παράσταση «σταθμός» στην ιστορία της Θ.Ε.Α. και τα τοπικά θεατρικά δρώμενα, πολυδουλεμένη, καλοφτιαγμένη και άκρως ρεαλιστική. Αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο το κείμενο («γροθιά στο στομάχι» της ελληνικής κοινωνίας) του Γιάννη Τσίρου, «κερνώντας» απλόχερα τον θεατή με σκέψεις και συναισθήματα από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό.

Ακροβατώντας μεταξύ κωμωδίας και δράματος, ο Τσίρος σκιαγραφεί μια αρχετυπική μορφή του σύγχρονου κατοίκου της επαρχίας για να σχολιάσει τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση. Πρόκειται, στην ουσία, για μία σύγχρονη αιχμηρή ανατομία του Έλληνα που παλεύει να σταθεί όρθιος απέναντι στο «δέος» των ξένων που υπερισχύουν. Ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει για το κείμενο: ΄΄Τοποθετώ συνειδητά τα πρόσωπα του έργου μου σε ένα οριακό μεταίχμιο ελληνικής παρακμής. Σε ένα επαρχιακό τοπίο όπου η αγωνία της επιβίωσης προηγείται από την εφαρμογή των οικονομικών διατάξεων και η ανυποταξία στους νόμους γίνεται καθημερινή άσκηση επιβίωσης. Σε αυτό το τοπίο οι κατηγορούμενοι δεν κατανοούν ποτέ με ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους κατηγορούνται. Η απολογία τους είναι πάντα αδύναμη, γιατί το κατηγορητήριο βασίζεται πάντα σε μισές αλήθειες. Αλλά όταν η μισή αλήθεια συμπληρώνεται από προκατάληψη είναι αρκετή για καταδίκη΄΄.

Ο Σταύρος (Γιώργος Σεφέρης) είναι ιδιοκτήτης καντίνας στην περιοχή Αμμούδι, που λειτουργεί χωρίς άδεια, ενώ παράλληλα διατηρεί ένα χοιροστάσιο. Μάλιστα σφάζει ο ίδιος τα γουρούνια. Παλεύει να επιβιώσει έχοντας την βοήθεια της κόρης του Χαρούλας (Αγγέλικα Αλεξανδροπούλου), βάζοντάς τα καθημερινά με το «θηρίο» της φορολογίας.

Τα πράγματα θα δυσκολέψουν πολύ, όταν θα καταφτάσει ένα επιτελείο Γερμανών ερευνητών για να διαλευκάνουν την υπόθεση της εξαφάνισης ενός νεαρού Γερμανού τουρίστα, που πέρασε τις τελευταίες του μέρες στην παραλία, συνάπτοντας μάλιστα σχέσεις με τους ιδιοκτήτες της καντίνας. Οι υποψίες κατευθύνονται αμέσως στο πρόσωπο του Σταύρου, καθώς είναι άξεστος και οργίλος και δεν είναι καθόλου συμπαθής τόσο σε ορισμένους ντόπιους, όσο όμως και στους τουρίστες που παραθερίζουν χρόνια στην περιοχή, γιατί με την καντίνα και τους τρόπους του, τους «χαλά» τη θέα του φυσικού τοπίου. Τις καταθέσεις θα τις πάρει ο Τάκης (Γιώργος Παπαδόπουλος), ένας νεαρός αστυνομικός που σχετίζεται φιλικά με το Σταύρο και τη Χαρούλα.

Άψογη σκηνική αποτύπωση, καθηλωτικές ερμηνείες

Μέσα από την παράσταση της Θ.Ε.Α., ο θεατής έχει την ευκαιρία να παρατηρήσει κάθε λεπτομέρεια, να «βουτήξει» στο προσωπικό δράμα των ηρώων. Παρακολουθώντας την πρεμιέρα το περασμένο Σάββατο στο γεμάτο κόσμο «Πολύκεντρο», μεταφερθήκαμε στην παραλία. Παρακολουθήσαμε τους ξένους μέσα από τα κιάλια των πρωταγωνιστών, είδαμε τη φυσαρμόνικα hohner χωμένη στην άμμο, ξεδιψάσαμε με μια μπίρα, ακούσαμε τα κύματα…

Κι αυτό δεν είναι παρά αποτέλεσμα της άψογης σκηνικής αποτύπωσης αλλά και της κατάθεσης των υποδειγματικά δουλεμένων ερμηνειών των τριών ηρώων. Σχεδόν ανατριχιαστική η αναπαράσταση της σφαγής του γουρουνιού από τον Σταύρο στην αρχή του έργου. Η ερμηνεία του Γιώργου Σεφέρη είναι επιβλητική, καθηλωτική, μεστή, «ζωγραφίζει» στο πρόσωπό του την απόγνωση, το πείσμα, την τρυφερότητα. Ιδιαιτέρως εκφραστική η Αγγέλικα Αλεξανδροπούλου ως Χαρούλα, μας έκανε να ταυτιστούμε μαζί της και να μοιραστούμε την αγωνία της. Για τους γονείς της, τα όνειρά της και το πώς κατανοούσε τις σκέψεις του Γερμανού φίλου της.

Ήταν σαν να ήταν στην πραγματικότητα η κόρη του Σταύρου, που τον αγαπούσε και τον νοιαζόταν αληθινά, κάθε στιγμή. Ο «αστυνομικός» Γιώργος Παπαδόπουλος, πέρα από το κείμενο, είχε υιοθετήσει την κινησιολογία, την εκφραστικότητα, ακόμη και τις εκφράσεις του αστυνομικού.

Από τα πρώτα λεπτά της παράστασης, όλες οι άλλες σκέψεις μας είχαν εξαφανιστεί. Δεν υπήρχε τίποτε πέρα από τη σκηνή και το συναίσθημα, το οποίο κορυφώνεται στον αποκαλυπτικό ρεαλισμό της διαπίστωσης: «Αντέχουμε. Μια ακρογιαλιά είναι όλη η χώρα. Παντού φυτρώνουμε». Ο σκοπός επετεύχθη και με το παραπάνω. Ο σπόρος φύτρωσε. Άλλωστε, αυτός είναι ο ορισμός της τέχνης… Κάθαρση κι ανάταση ψυχής. Δηλαδή… θέατρο.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Σεφέρη, Σκηνικά: Γιώργος Σεφέρης, Φωτισμοί: Κώστας Αυλωνίτης- Σπύρος Ρηγόπουλος, Μουσικές Επιλογές: Βαρβάρα Σεφέρη- Νίκος Ζησιμόπουλος, Βοηθός Σκηνοθέτη: Σοφία Βασιλείου, Χειρισμός ήχου: Εύη Χρόνη, Φωτογράφιση: Νίκος Ζησιμόπουλος – Χρύσα Κουνινιώτη, Σχεδιασμός αφίσας-προγράμματος-εντύπων: Σπύρος Σημάτης. Ομάδα υποστήριξης: Κάτια Φάκου, Βιβή Κλώτσα, Γιώτα Βαλαούρα, Κωνσταντίνα Βαλλιανάτου, Ανδρέας Παλαιολόγου, Ευαγγελία Σεφέρη, Εύα Παπαγιαννακοπούλου, Υρώ Καραμανόγλου, Νίκος Σεφέρης, Μιχάλης Γεωργίου, Σπύρος Γεωργίου. Μουσικός αυτοσχεδιασμός στο κλαρινέτο: Γεράσιμος Παπαχριστόπουλος. Πρωταγωνιστούν: Σταύρος: Γιώργος Σεφέρης, Χαρούλα: Αγγέλικα Αλεξανδροπούλου, Τάκης: Γιώργος Παπαδόπουλος.