ΤΙΜΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ «ΠΑΝΟΡΑΜΑ»
Με μια γιορτή λογοτεχνικής δεινότητας και δημιουργικότητας, ολοκληρώθηκε το Panorama International Literature Festival (PILF) 2024, αφήνοντας τη σφραγίδα της έμπνευσης και της εκτίμησης για την εξαιρετική συνεισφορά των εκλεκτών συμμετεχόντων στον κόσμο της λογοτεχνίας. Αναγνωρίζοντας τα πιο λαμπερά αστέρια στο λογοτεχνικό στερέωμα, το PILF 2024 τίμησε τους διακριθέντες λογοτέχνες σε διάφορες κατηγορίες με σημαντικά βραβεία. Ανάμεσα σε αυτούς και ένας Αιγιώτης, ο ποιητής Γιώργος Κατσανάκης!
Ο Πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού PreethNambiar, η Γενική Γραμματέας Ειρήνη Ντούρα-Καββαδία και η διευθύντρια Ελέγχου Johanna Devadayavou συγχάρηκαν θερμά όλους τους εκλεκτούς συμμετέχοντες λογοτέχνες από 87 χώρες της υφηλίου και φυσικά τους διακριθέντες, ευχόμενοι τα βέλτιστα και στα περαιτέρω πονήματά τους.
Ένας αστερισμός λογοτεχνικών προσωπικοτήτων τιμήθηκε με τα Διεθνή Βραβεία Λογοτεχνίας Πανόραμα, αναγνωρίζοντας το εξαιρετικό ταλέντο τους και τη βαθιά τους επίδραση στη λογοτεχνία. Μεταξύ των τιμώμενων βραβευθέντων ήταν οι Stefano Caranti (Ιταλία), Γιώργος Κατσανάκης (Ελλάδα), Dr. Milon Franz (Ινδία), Ray Whitaker (ΗΠΑ), Mario Alejandro Guiñez González (Χιλή), Nebojša Lapčević (Σερβία), Alicia Susana), Carmela Nuñez (ΗΠΑ), Bilkis Moola (Νότια Αφρική) και Jesús Núñez León (Βενεζουέλα).
Τα Βραβεία Panorama International Literature Festival 2024 χρησιμεύουν ως φάρος αναγνώρισης για τα εξαιρετικά ταλέντα που διαμορφώνουν τη λογοτεχνική σκηνή, προάγοντας τις πανανθρώπινες αξίες μέσα από την πένα τους, όπως είναι η ισοτιμία, η αλληλεγγύη, ο ανθρωπισμός, ο αλτρουισμός, η παγκόσμια ειρήνη. Το Φεστιβάλ Πανόραμα το 2022 διακρίθηκε με το Παγκόσμιο Ρεκόρ ως το μακροβιότερο πολύγλωσσο Φεστιβάλ Λογοτεχνίας στον κόσμο, εκτεινόμενο σε πάνω από 80 χώρες στον κόσμο και με διάρκεια 30 (από φέτος μάλιστα 50) ημερών!
Το ποίημα με το οποίο συμμετείχε και βραβεύτηκε ο Αιγιώτης ποιητής, είναι το ακόλουθο:
ΣΠΙΘΑ ΕΛΠΙΔΑΣ
Δεν υπήρχαν χρώματα και φως Δεν υπήρχε ήλιος και φεγγάρι
Μόνο σκυμμένα πλάσματα Κοιτούσαν χαμηλά στο βάθος στο σκοτάδι
Είχαν αποδεχτεί την μοίρα τους
Θεωρούσαν ότι αυτό ήταν που τους έπρεπε
Προχωρούσαν στα τυφλά κάνοντας ατελείωτους κύκλους
Νομίζοντας πως εκπληρώνουν κάποιο σκοπό
Μέχρι εκεί μπορούσαν να σκεφτούν
Μέχρι εκεί μπορούσαν να δουν
Κι ας μην ήξεραν ποιος τους το έδειξε
Κι ας μην ήξεραν ποιος τους το δίδαξε
Δεν υπήρχε ημέρα και νύχτα
Δεν υπήρχε χειμώνας και καλοκαίρι
Μόνο υποταγμένη σκέψη να μην σκέφτεται
Μόνο σκυμμένα κεφάλια να μην βλέπουν
Μια αέναη αρμονία της σιγής
Μια καρδιά προγραμματισμένη χωρίς ούτε κρύο ούτε ζέστη
Έτσι κυλούσε ο χρόνος στις μηχανές του μέλλοντος
Έτσι το χάος είχε επιβάλει τον φόβο του
Ένα απόκοσμο περιβάλλον με μηχανές που δεν ξέρουν για ποιόν να δουλεύουν
Με το ανθρώπινο είδος κρυμμένο στις κατακόμβες
Να μην έχει μάτια να δει πέρα από το σκοτάδι
Ένα απόλυτο σκοτάδι τρόμου της ύπαρξης
Μια περιπλάνηση συμπαντική στο κενό
Με μια μόνο χαραμάδα ζωής την σπίθα της ελπίδας
Μια ελπίδα απροσδιόριστη αδιαμόρφωτη
Μια φωτιά που θα βρει την δύναμη
Να σταθεί απέναντι στον φόβο
Μια λάμψη ένα άστραμμα μια φλόγα
Κι αν τυφλώθηκαν ακόμα περισσότερο τα μάτια στο απότομο φως
Πρόλαβε και μπήκε βαθιά μέσα στα κύτταρα
Έδωσε μια κίνηση μια ζεστασιά έναν πόθο ένα πάθος
Κάποιος να βγει μπροστά να σηκώσει το ανάστημα του
Στην αρχή δειλά δειλά ένας ένας κατόπιν περισσότεροι
Μέχρι που να γίνει ένα κίνημα ζωής
Μια καινούρια αρμονία του κόσμου Επάνω στην κόψη του ξυραφιού
Μια εναλλαγή στο φως και στο σκοτάδι στο κρύο και στην ζέστη
Μια ατελείωτη πάλη του καλού και του κακού
Στην μοίρα του ανθρώπινου κόσμου
Να μάχεται ανάμεσα στο σκοτάδι του φόβου του
Και το τυφλωτικό φως του μίσους των εξουσιών
Όσο εύκολη φαίνεται η αρμονία της φύσης των πραγμάτων
Άλλο τόσο δύσκολη είναι η περιφρούρηση της από τον άνθρωπο
Με την σπίθα στην καρδιά να μάχεται διαρκώς τον ίδιο του τον εαυτό
Μια μάχη που πολλές φορές να μοιάζει άνιση
Η δύναμη της συμφοράς του πολέμου κάνει τους εξουσιαστές
Να φαντασιώνονται τους σκακιστές με πιόνια τους ανθρώπους
Και το σκοτάδι τους κάθε είδους βασιλείς να παριστάνουν τους επίγειους Θεούς
Κι αν έτσι όμως ήταν το αύριο στα γρανάζια της ζωής
Κι αν έτσι θα είναι το χθες στις αναμνήσεις της φυγής
Στο τέλος της ημέρας μην φοβάσαι το φόβο
Ζήσε επάνω στο παρόν στην ελπίδα του τώρα
Να νιώσεις πως είσαι εκεί στο άναμμα της σπίθας της ζωής
Αυτή την φλόγα είναι που πρέπει να κρατάς ζεστή μέσα στην καρδιά
Κάθε φορά που πρέπει να αποφασίσεις
Που πρέπει να παλέψεις τον ίδιο σου τον εαυτό
Και το φως της ζωής θα φανεί σαν φάρος
Μέσα από την ομίχλη του χειμώνα στην γαλήνη της θάλασσας
Εκεί που μάχεται η ανθρώπινη ύπαρξη
Υπερασπιζόμενη τα ιδανικά της ζωής τις αξίες και τις αρχές του πολιτισμού
Την άσβεστη φλόγα της δημιουργίας του κόσμου
Να καίει μέσα την καρδιά φωτίζοντας τα μάτια της ψυχής
