Η κ. Μελπωμένη Ρογκάλα
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου πριν από πενήντα χρόνια, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης ποιητών και λογοτεχνών και σύμβολο για τη Δημοκρατία. Η «δική μας» Μέλπω Ρογκάλα (Σεργουλιώτισσα), πρόεδρος του Λαογραφικού Μουσείου Λόγγου, μοιράστηκε με το Protionline.gr και τους αναγνώστες του, το παρακάτω ποίημα.
Σε γνώρισα το δειλινό
που ο ήλιος έγερνε στο Λυκαβηττό.
Σε γνώρισα το δειλινό
που πληγωμένος ήμουν μοναχός
κάτω στο χώμα το υγρό.
Βροντούσε ακόμη η βουή
του τανξ η δυνατή
κάτω στο χώμα το βαρύ.
Είχες πλεξούδες τα μαλλιά.
και σχολική ποδιά,
δυο χείλη βυσσινιά,
μάτια σαν άστρα φωτεινά
που φώτιζαν τη σκοτεινιά.
Μου ‘δωσες το χέρι σου
αγκάλιασες τον πόνο
που ‘χε το κορμί μου.
Δυο λόγια μου ‘πες
θαρρετά που βρόντηξαν
σαν αστραπή στην συννεφιά.
Πως θα‘ρθει η χαραύγη
μαζί και η λευτεριά.
και χάθηκες μες τη νυχτιά
αλλού να δώσεις γιατριά
και ελπίδες στα αμούστακα
παιδιά που πολεμούσαν μοναχά,
με εχθρό τον αδελφό.
Πώς να το φωνάξεις;
Που να το πεις;
Πώς έρχεται το τανξ;
Με στρατιώτη φίλο και αδερφό;
Να περάσει πάνω απ’το σχολειό;
Χωρίς πόνο για το αίμα
που θα βάψει το μαρμάρινο σκαλί.
Μα κραυγή θε’να γενεί
μες τον κόσμο δυνατή,
να πονέσουν οι σκληροί
που τη χώρα ρίξαν στη ντροπή
και με βόλια εθερίσαν
του σχολείου τα λουλούδια.
Κι είναι όλα τριαντάφυλλα
και κρίνα.
Της 17 Νοέμβρη μήνα
