background img
banner
banner

Οι… σταθμοί στους δρόμους της ποίησης έχουν «κορυφές» για τον Γιώργο Κατσανάκη

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΣΕ ΕΚΔΟΣΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ!

Αφού βάδισε για λίγο στις «σιωπές των αμέριμνων δρόμων», κατάφερε – για άλλη μία φορά- με την ποίησή του να… μιλήσει στην ψυχή μας. Ο Αιγιώτης ποιητής Γιώργος Κατσανάκης δεν έχει ανάγκη από συστάσεις, αφού σε κάθε ποίημά του συστήνεται και μία άγνωστη όσο και ενδιαφέρουσα πτυχή του. Με το «let me talk to you» μπαίνει σε έκδοση παγκόσμιας εμβέλειας κάνοντας τη σπάνια γραφή του, γνωστή ανά τον κόσμο!

Ο ίδιος ο ποιητής θα αναφέρει στο protionline.gr: ΄΄Έχουμε μάθει να παρομοιάζουμε ό,τι καλό μας συμβαίνει μέσα στην πορεία του χρόνου, ως ένα ταξίδι σαν από αυτά που μας γεμίζουν την καρδιά με χρώματα. Ίσως έτσι να ασκούμε την ψυχή να φροντίζει λίγο παραπάνω τα όνειρα. Τα μονοπάτια της ποίησης λοιπόν τέλη Σεπτέμβρη αυτή την φορά πέρασαν από τους Δελφούς συμμετέχοντας στην τελική φάση των Δελφικών Αγώνων Ποίησης της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών με το ποίημα «στις σιωπές των αμέριμνων δρόμων». Λίγο αργότερα, αρχές Νοέμβρη η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών σε συνεργασία με τo Writers Capital International Foundation παρουσίασε την Διεθνή αγγλόφωνη Ανθολογία «FOR YOU, MY LOVE». Μια πρωτοβουλία της Γενικής Γραμματέας του W.C.F. Intrnational Ειρήνη Ντούρα-Καββαδία, με την βοήθεια του προέδρου Preeth Nambiar, που ανθολόγησε και επιμελήθηκε την έκδοση, με την συμμετοχή 55 ποιητών από όλο τον κόσμο, από τον οίκο Indus Scrolls Ινδίας για μια παγκόσμια κυκλοφορία. Σε αυτό το κάλεσμα αγάπης η συμμετοχή ήταν με το ποίημα “let me talk to you”».

Στις σιωπές των
αμέριμνων δρόμων
Στις σιωπές των αμέριμνων δρόμων
Η νοσταλγία στέκει σαν δροσιά
Στα φύλλα των δέντρων
Κρατώντας τα κλειδιά της ζωής
Στις ρίζες των αναμνήσεων
Προσδοκώντας να ποτίσει ξανά
Τα χρώματα της λήθης
Εκεί στο βάθος
Των χλωμών πια συναισθημάτων
Να θροΐσουν ποιος ξέρει
Οι σκιές απ’ τα βάθη του χρόνου
Ένα άγγιγμα στην πλάτη
Ένα βλέμμα στο πλήθος του πουθενά
Ένα άξαφνο άνθισμα στην μέση του δρόμου
Ένα φως στο ποτάμι του χρόνου
Και να, η στιγμή στην καρδιά φυλαγμένη
Έτοιμη πάντα να παραδοθεί
Γυμνή στου παρόντος τα μάτια
Με μια κρυφή κίνηση στα χείλη
Να προδίδει την χροιά της χαράς
Στις σκιές των αμέριμνων δρόμων
Θα έχω πάντα μια σκέψη για σένα
Κι αν σταγόνα δροσιάς θα φυσήξει
Θα ‘σαι εσύ που θα ζεις και για μένα

Άσε με να σου μιλώ
Έλα εδώ και άσε με να σου ψιθυρίσω κάτι πίσω απ΄ τ΄ αυτί σου
Να νιώσω λίγο απ΄ τ΄ άρωμα σου
Να τρέξει λίγο η ανάσα μου και να φυσήξει
Στον άσπρο σου λαιμό σαν ανεπαίσθητο χάδι
Σε βλέπω σε ένα νούφαρο
της λίμνης ξαπλωμένη
Να έρχονται τα αστέρια για στολίδια
στα μαλλιά σου
Να ταξιδεύει τ΄ άρωμα από ένα κέδρο μακρινό
Να σε βρει μέσα την νύχτα και να
σε τυλίξει σαν πέπλο
Μες το διάφανο σκοτάδι να φοράς
Τα χρώματα της αυγής ένα ένα
Να περπατάς αργά και να λικνίζεσαι
Πάνω στην κρυσταλλένια επιφάνεια
του νερού
Ένας αχνός από τα χαμάμ της ανατολής
να σε ιδρώνει
Αναστατώνοντας τις άκρες του κορμιού σου
Μια σταγόνα ηδονής να κυλά
Χαμηλά πίσω στην μέση σου
Να βυθίζεις τα χέρια σου βαθιά μέσα στο δάσος των μαλλιών σου
Και να τα σηκώνεις εκστατικά ψηλά
στον αέρα
Να προσπαθείς να φτάσεις το φεγγάρι
Με την γραμμή του κορμιού σου να σπαρταρά κάτω από το διάφανο πέπλο
Άσε με να ψιθυρίσω κάτι πίσω
από το αφτί σου
Άσε με να δω αυτά τα δυο μάτια
Να ροδίσουν στην άκρη ενός ηλιοβασιλέματος
Να μιλήσω τα λόγια που φύλαγα για
χρόνια κρυμμένα
Δυο σκόρπιες λέξεις σκαλισμένες με το χάδι του έρωτα
Να χορεύουν ανακατεύοντας τα γράμματα και τις συλλαβές
Σχηματίζοντας πάντα την ίδια
λέξη αγάπη μου
Έψαξα μέσα σε τόσα βιβλία και τόσα
ξενύχτια στα φώτα της πόλης
Για να μπορέσω να βρω αυτό το ρίγος από το φτερούγισμα της καρδιάς
Αυτή την λαχτάρα της αγωνίας αν θα ΄ ρθεις
Παρακαλούσα τις πυγολαμπίδες να κεντήσουν την φράση
Που θα φωτίσει το στενάκι στην παλιά πόλη
Να ακούσω τον ήχο από τα τακούνια σου
στο πλακόστρωτο
Να περπατάς με εκείνο το πράσινο φόρεμα… θυμάσαι;
Ένα ποτήρι με το άρωμα μιας εποχής
Πάνω στο μαρμάρινο τραπέζι της βεράντας
Ένα φωτεινό φαναράκι αφημένο στην άκρη μιας θάλασσας
Που θέλει να το πάρει κοντά της
Να το κοιτάμε ως την γραμμή του ορίζοντα
Με την φλόγα να χορεύει στον ρυθμό της καρδιάς
Άσε με να σου ψιθυρίσω κάτι πίσω απ΄ τ΄ αυτί
Άσε με να μπω μέσα στο όνειρο
Άσε με να σε κοιτάζω έτσι, την ώρα που κοιμάσαι
Το ξέρω είναι αργά αλλά νιώθω ότι ακούς τα λόγια της σκέψης μου
Έχεις ξυπνήσει αλλά δεν ανοίγεις
τα μάτια σου
Ίσως να θέλεις να μπω σ΄ αυτό το όνειρο
Να ταξιδέψουμε μαζί στα φώτα της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται
Στις λεωφόρους με τα μεγάλα φανάρια
Στα λοφάκια με τις ήσυχες πλατείες
Με την ηχώ της νύχτα κάτω από τα χαμηλά παράθυρα
Με το γιασεμί να ξεφυσά την χρυσόσκονη των πρώτων σκιρτημάτων
Μια στροφή ακόμα και φτάσαμε
Στην πόρτα της αυλής με τον μεταλλικό θόρυβο
Να προδίδει τις πρωινές ώρες της επιστροφής από το ξενύχτι
Ζηλεύοντας άραγε την ενοχή της νυχτερινής διασκέδασης
Τα χαμηλόφωνα γέλια του ερωτισμού με τα μάτια νυσταγμένα
Να μην θέλουν να αφεθούν στην γλυκιά ηδονή της χαράς του ύπνου
Μια κουβερτούλα να σε σκεπάσει στον καναπέ
Κι ένα φιλί με τα μάτια κλειστά
Άσε με να σου ψιθυρίσω κάτι πίσω απ΄ τ΄ αυτί
Άσε με να σε ζήσω στο δικό μου το όνειρο


Κατηγορίες Άρθρου
ΠΡΟΣΩΠΑ

Σχετικα αρθρα


ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ

Your email address will not be published. Required fields are marked *

protionline.gr