-Γράφει ο ΠΑΝ. ΒΑΓΙΑΣ Φιλόλογος – Δημοσιογράφος-
Η ατμόσφαιρα στον κινηματογράφο «Απόλλων» το βράδυ της Τετάρτης 18 Μαΐου ήταν γεμάτη συγκίνηση και έντονα συναισθήματα. Η εκδήλωση είχε τίτλο «Αφιέρωμα στα 100 χρόνια ξεριζωμού από τη Μικρά Ασία». Εκατό μαθητές έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, μπροστά σε ένα κοινό που δε σταμάτησε να τους χειροκροτά με ενθουσιασμό. Τραγούδια, μελωδίες και κείμενα σ’ έναν υπέροχο συνδυασμό που με μαεστρία έδεσε και διηύθυνε η γνωστή καθηγήτρια Μουσικής Μαρία Παπαγεωργίου. Μετά από δυο χρόνια καραντίνας και πανδημίας η μεγάλη σχολική ορχήστρα και χορωδία ήρθε να γλυκάνει τις καρδιές των Αιγιωτών αλλά και να φανερώσει περίτρανα τί θα πει καλό δημόσιο σχολείο. Η πρώτη μεγάλη εκδήλωση των σχολείων μετά από τη δίχρονη απουσία, ήταν κάτι παραπάνω από πετυχημένη. Κι όπως μου είπε ένας γνωστός Αιγιώτης Ακαδημαϊκός «Σ’ ευχαριστώ που με κάλεσες σ’ αυτή τη σπουδαία εκδήλωση που δεν έπρεπε με τίποτε να τη χάσω!»
Ο λόγος λοιπόν για το σημερινό δημόσιο σχολείο που αναμφίβολα είναι καλύτερο από αυτό των δικών μου μαθητικών χρόνων. Μια γενιά μετά όμως είναι το σχολείο που αξίζουν τα παιδιά μας ή μήπως οι φωτεινές εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα μιας διάχυτης μετριότητας; Εκδηλώσεις, όπως αυτή που απολαύσαμε, αποκαλύπτουν την ένδεια που είχε κυριεύσει τον εκπαιδευτικό κόσμο. Σε πολλές περιπτώσεις τα δημόσια σχολεία μένουν εγκλωβισμένα σε μια στείρα δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, διοικούνται συχνά από διευθυντές που δεν αξιολογούνται για το πραγματικό τους έργο ενώ πονηροί και οκνηροί συνδικαλιστές εκμεταλλεύονται ακόμα την… εξουσία τους αποτελώντας τροχοπέδη για καθετί που θα μπορούσε να βελτιώσει τα πράγματα. Το σχολείο παραμένει δυστυχώς δέσμιο μιζέριας, ωραρίου, τυπικότητας και εσωστρέφειας, ενώ… αόρατοι σχολικοί σύμβουλοι και διοικητικοί υπάλληλοι είναι τα βασικά γρανάζια της γραφειοκρατίας και της στασιμότητας.
Σ’ αυτό το αντιδραστικό σκηνικό ένας εκπαιδευτικός που θέλει πραγματικά να προσφέρει πρέπει να κάνει τη δική του επανάσταση. Αυτό κάνει εδώ και πολλά χρόνια η Μαρία Παπαγεωργίου. Η αίθουσά της στο υπόγειο του 1ου Γυμνασίου Αιγίου αποτελεί μια κυψέλη δημιουργίας, έκφρασης, μουσικής και αγωγής ψυχής. Αν βρεθεί κανείς εκεί στις ατελείωτες πρόβες δε μπορεί παρά να συγκλονιστεί από την προσπάθειά της αλλά και από τη δίψα των μαθητών να συνεργαστούν, να τραγουδήσουν, να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, να δείξουν αυτό που μπορούν και αξίζουν. Κι όταν βρέθηκαν μετά από κοπιαστικές πρόβες, ώρες και προετοιμασία μπροστά σε ένα μεγάλο κοινό, δίκαια εισέπραξαν τον ενθουσιασμό και το θαυμασμό τους. Είναι τα ίδια παιδιά που πρωτεύουν σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, που διακρίνονται σε αθλητικές διοργανώσεις, που είναι ενεργοί πολίτες σε τοπικά, κοινωνικά ή περιβαλλοντικά θέματα, που αρπάζουν τις ευκαιρίες όταν φωτισμένοι εκπαιδευτικοί τους την προσφέρουν.
Από τον «Απόλλωνα» απουσίαζαν πολλοί εκπαιδευτικοί του Γυμνασίου που μάλλον δεν ενδιαφέρονται για την εξέλιξη και τη δράση των μαθητών τους. Η απουσία τους σχολιάστηκε αρνητικά, αλλά τί σημασία έχει; Μαζί με το κοινό ο Μητροπολίτης μας, ο Δήμαρχος Καλαβρύτων και ο Αντιδήμαρχος Αιγίου, επαίνεσαν αυτούς τους υπέροχους μαθητές που υπάρχουν σε όλα τα σχολεία της Αιγιάλειας. Η Μαρία Παπαγεωργίου κατάφερε να ενώσει σε διπλές εκδηλώσεις δύο Δήμους και τρία σχολεία: το 1ο Γυμνάσιο, το 2ο ΓΕΛ Αιγίου και το Γυμνάσιο Καλαβρύτων. Έσπασε τα δεσμά της μετριότητας και της αναβλητικότητας κι έκανε 100 παιδιά (20 μουσικούς και 80 μέλη χορωδίας!) χαρούμενα κι ευτυχισμένα. «Αυτά δε συμβαίνουν ούτε σε μουσικά σχολεία» σχολίαζαν με νόημα συνάδελφοί της από την Πάτρα. Αυτό όμως κάνει η Μαρία όλα τα χρόνια της εκπαιδευτικής της διαδρομής με την αμέριστη βοήθεια του συζύγου της και σπουδαίου καθηγητή Μουσικής Παναγιώτη Σπηλιόπουλου. Κι αυτό θα κάνει δουλεύοντας σκληρά και μεθοδικά και στο μέλλον. Γιατί μοναδικό της κίνητροείναι η δημιουργία και η αγάπη προς τους μαθητές της. Δίκαια λοιπόν οι 10 μαθητές- συνεργάτες της της ανταπέδωσαν την αγάπη επευφημώντας την και ρωτώντας με αγωνία όταν έσβησαν τα φώτα της σκηνής: «πότε θα είναι η επόμενή μας εκδήλωση, κυρία;»
