ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ «ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ» ΤΟΥ ΘΥΜΙΟΥ ΦΑΛΤΑΚΑ
Η ευαισθησία του ποιητή, τα φιλοζωικά συναισθήματα και ο τρόπος με τον οποίο ο Θύμιος Φαλτάκας αγγίζει το θέμα των αδέσποτων ζώων που… παρακαλούν να βρεθούν σε ένα ζεστό σπίτι, αποτυπώνονται στο ποίημά του που φέρει τον τίτλο «Παράκληση». Η ανάγνωσή του, φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να μην προκαλέσει ρίγη συγκίνησης…
Ο Φιλοζωικός Σύλλογος Αιγιάλειας διοργανώνει άλλη μία γιορτή υιοθεσίας η οποία θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου και ο ποιητής… παίρνοντας τη «μιλιά» ενός αδέσποτου, μέσα σε τριάντα στίχους φανερώνει τις συνέπειες της εγκατάλειψης των δεσποζόμενων ζώων στον δρόμο, τα οποία αντιμετωπίζουν τόσες κακουχίες και βρίσκονται καθημερινά σε κίνδυνο, χωρίς τροφή και στέγη.
ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ
Εδώ και κάτι χρόνια είμαι άστεγη,
τελείωσαν πολύ νωρίς της ξεγνοιασιάς οι μέρες,
μονάχη μου στους δρόμους τριγυρίζω,
αδιάκοπα, χωρίς ταυτότητα, δίχως σκοπό.
Ατέλειωτος βραχνάς το φαγητό,
ελάχιστο πολλές φορές εξασφαλίζω,
σπάνια βρίσκω μέρος για να κοιμηθώ.
Τα χρόνια που ήμουνα μικρή αναπολώ,
όλοι με παίρναν αγκαλιά
και με πλημμύριζαν γλυκόλογα και χάδια.
Κάποιες φορές μελαγχολώ,
γιατί μια μέρα, δίχως αφορμή,
με πέταξαν στο δρόμο σαν σκουπίδι.
Προσπάθησα πολλές φορές να ξαναβρώ ένα σπίτι,
τρύγησα μάτια αμέτρητα, με χάρη προσκυνούσα,
περνούσαν όλοι βιαστικοί κι αδιάφορα κοιτούσαν,
κουράστηκα, κατάλαβα και τα ’χω παρατήσει.
Πολύ σκληρά μας φέρεται η ζωή
όμως δεν είναι λύση ο θάνατος
όπως συνήθιζε να λέει ο άμοιρος Κανέλος.
Ποτέ δεν τα κατάφερα
στη φύση μου την πλάτη να γυρίσω,
σε λίγο πάλι μάνα θα γενώ.
Γι’ αυτό, θερμά παρακαλώ, σαν γεννηθούνε τα μικρά,
να τ’ αγαπήσουν άνθρωποι μ’ ευαίσθητες ψυχές
και να τα πάρουνε παντοτινά κοντά τους,
μη ζήσουν όσα πέρασα εγώ, κι ας μην τα ξαναδώ ποτέ μου.
Για μένα, δε με νοιάζει τώρα πια,
συνήθισα μονάχη μου στους δρόμους,
σίγουρα θα τα καταφέρω.
