ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΠΛΑΤΑΝΙΩΤΙΣΣΑ»
Ακροβατώντας στα δύσβατα μονοπάτια της ποίησης από μικρό παιδί, ο Γιώργος Παπασταθόπουλος δεν σταματά να εμπνέεται από καθετί του κεντρίζει το ενδιαφέρον, συνεχίζοντας να υφαίνει περίτεχνα τις λέξεις μεταξύ τους. Σήμερα το Protionline.gr δημοσιεύει ένα ξεχωριστό ποίημά του, που είναι αφιερωμένο στο ιερό προσκύνημα Παναγίας Πλατανιώτισσας.
Ο ποιητής
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αίγιο. Μετά τα εγκύκλια μαθήματα, σπούδασε Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπηρέτησε στη Δ.Ο.Υ. Αιγίου, από όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Έχει, κατά καιρούς, δημοσιεύσει πλήθος ποιημάτων σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά. Υπήρξε βασικό στέλεχος της ΕΦΑ Αιγίου, όπου ερμήνευσε διάφορους θεατρικούς ρόλους και χορωδός στη « Χορωδία Αιγίου», της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος.
Έχει βραβευθεί σε διάφορους ποιητικούς διαγωνισμούς, με σημαντικότερη διάκριση το δεύτερο βραβείο στον παγκόσμιο διαγωνισμό σάτιρας, από το «Νουμά» , ενώ για την ποίηση του έχουν γραφτεί ιδιαίτερες κριτικές. Επίσης, έχει ανθολογηθεί στην Πελοποννησιακή Λογοτεχνία του Κ. Σταμάτη. Επί σειρά ετών σατίριζε από τη στήλη της εφημερίδας «Έρευνα».
Έργα του: «Λυκαυγές», ποίηση (1967), «Από το ένα ως το δέκα» και «Από το Άλφα ως το Ωμέγα»(παιδικά), «Περιπλάνηση», ποίηση (1994), «Πάθη», έμμετρη σάτιρα (1998) και «Στο ψαχνό», σατιρική ποίηση (2005). Το 2014 ανθολογήθηκε στην IV ποιητική ανθολογία των Εκδόσεων «Πνοές λόγου και τέχνης» με 60 ποιήματά του.
Στην Πλατανιώτισσα
Αιωνόβιο πλατάνι στέκει στου χωριού τη μέση
και μ’ ενός γίγαντα κορμί φιλάει τον ουρανό,
σα να προσφέρει στο Θεό μια προσευχή πεσκέσι,
που παίρνει από τις ρίζες του δείλι και πρωινό!
Γιατί εκεί στα πόδια του, μες στον κορμό του θέση,
φυλάει σαν κόρη οφθαλμού ένα μικρό κενό,
σαν χάρισε το σώμα του εδώ για να χωρέσει,
μια εκκλησιά της Παναγιάς, που πάω και προσκυνώ!
Χωράει ψάλτη και παπά κι από πιστούς ολίγους,
και κάνουν όλοι προσευχές μετά μεγάλου σφρίγους,
που πάνε μέσω του κορμού στις κλάρες και στα φύλλα
κι ύστερα μ’ ένα φύσημα, τ’ ανέμου ανατριχίλα,
φτάνει μέχρι τον ουρανό και στου θεού το θρόνο,
από το γέρο πλάτανο της πίστης τ’ οξυγόνο!
