-ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ-
Τον είδα χθες (6 Μαρτίου) εν …μέσω κορωνοϊού σε κεντρικό δρόμο και τον χαιρέτησα από το απέναντι πεζοδρόμιο. Τον είχα ακούσει σε μεγάλο αθηναϊκό κανάλι το προηγούμενο απόγευμα, να μιλά με τον πόνο του χαροκαμένου πατέρα (και «παρ’ ολίγον» παππού), αλλά και να προσπαθεί παράλληλα, ως δικηγόρος, να εξηγήσει την …αστοχία ενός εκ των Τμημάτων του Αρείου Πάγου, για την υπόθεση, με διαύγεια πνεύματος στα 91 του χρόνια!
Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια από τον φοβερό κι άδικο χαμό της Αγγελικούλας και του κυοφορουμένου παιδιού της –καθώς και δύο άλλων νέων ανθρώπων- και η πληγή είναι μόνιμα ανοιχτή. Πληγή των οικογενειών, αλλά και «χαίνουσα» ακόμα (!) πληγή στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Προσπάθησε με την πρωτοβουλία του να την κλείσει (κάπως) ο Πρωθυπουργός με την αναθηματική πλάκα εις μνήμην των «φονευθέντων», στο κτίριο της Μαρφίν στην οδό Σταδίου, που θα αποκαλυφθεί στις 9 Μαΐου, τέσσερις μέρες μετά την τραγική επέτειο της αποφράδας 5ης Μαΐου του 2010.
Τότε που κυριάρχησε το μίσος για συνέλληνες εργαζόμενους στους «κεφαλαιούχους τραπεζίτες». Και η ποινή τους; «Κάψτε τους» φώναζαν οι «τρομοκράτες διαδηλωτές», κατά την επιτυχή έκφραση του συναδέλφου (του οποίου υπήρξα και ασκούμενος), δικηγόρου Χάρη Παπαθανασόπουλου.
Και δυστυχώς, σήμερα, μια ολόκληρη δεκαετία μετά, κάποιοι δεν θέλουν να συμμετάσχουν στο ενωτικό αυτό μνημόσυνο, που δίνει και γενικότερα μηνύματα εθνικής ενότητας.
Γιατί; Μήπως διότι δεν θέλουν την ενότητα και την ομόνοια του λαού; Μήπως γιατί …τους τρέφει ακόμα το μίσος; Ή μήπως γιατί τους καταδιώκουν κάποιες, ίσως όχι δικές τους, αλλά πάντως «ενοχές» εκείνης της περιόδου;
Υ.Γ.1 Τα «μεμονωμένα» στεφάνια δεν σώζουν την …κατάσταση.
Υ.Γ.2 Ας είναι αιώνια η μνήμη της Αγγελικούλας, της Παρασκευής και του Νώντα, κι ο τόπος μας να μην ξαναζήσει ποτέ τέτοια στιγμή!
