-Του Ηλία Ασπρούκου -Περιβαλλοντολόγου-
Η πολιτική πάντα είχε μια γοητεία, το ζήτημα είναι πως άλλους τους γοήτευε και άλλους πάλι τους απογοήτευε. Πίνω το καφεδάκι μου αμέριμνος και νά σου χτυπά η ειδοποίηση στο κινητό, ήταν μήνυμα από έναν πολιτικό που επί τρεισήμισυ ολόκληρα χρόνια, δεν τον είδα ούτε μια φορά ή για να ακριβολογήσω τον είδα ως….. Καλοχαιρέτα.
Είχε φορέσει εκείνο το χαμόγελο της «crest» και ανεβοκατέβαινε τον δρόμο προκειμένου να χαιρετά τον κόσμο. Μετά από αυτό το περιστατικό τον έχασα. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση ο τύπος.
Το μόνο που έκανε ήταν να στέλνει επερωτήσεις στο ίδιο του το κόμμα, που εντελώς τυχαία ήταν κυβέρνηση μόνο και μόνο για να φαίνεται το όνομά του.
Καθώς αναλογιζόμουν αυτή την γραφική περίπτωση βουλευτού και χαμογελούσα με το τραγελαφικό του θέματος, δέχομαι ένα ακόμα μήνυμα από γυναίκα βουλευτίνα αυτή την φορά, η οποία αφού μου έστελνε μέσω μηνύματος τις ευχές της κατάληγε θα είμαι πάντα δίπλα σας. Ε, εκεί θύμωσα και τούτο γιατί θυμήθηκα τα πρόσφατα τραγελαφικά γεγονότα με την μεταφορά του ΑΕΙ από το Αίγιο στην Πάτρα.
Να είναι δίπλα μας σε τι ακριβώς; Σε όλα εκείνα που μας κατέστρεψαν, αφήνοντας μια πόλη ρημαγμένη στο διάβα της και μια περιοχή μαραζωμένη.
Θυμήθηκα το 2019, ήταν εκείνη η βουλευτίνα που συνετέλεσε η Νομική σχολή αντί για την Πάτρα να γίνει στην Κρήτη, ήταν εκείνη η βουλευτίνα που δεν μπορούσε να βρει την κυρία Κεραμέως Υπουργό Παιδείας να της πει δύο κουβέντες ώστε να διατηρηθεί η σχολή ΑΕΙ στο Αίγιο, αντιθέτως μπορούσε να πηγαίνει στις δεξιώσεις μαζί της και να φωτογραφίζονται ταΐζοντας σανό τον κοσμάκη.
Η ίδια λοιπόν κυρία ήθελε να είναι δίπλα μας. Δίπλα μας… να μας διορίσει ή να μας ασφαλτοστρώσει κανέναν δρόμο; Σε τι ακριβώς δίπλα μας ; Επειδή κάποιες φορές μόνο χιούμορ δεν μπορούμε να κάνουμε με κάποια πράγματα, ας πάρουμε τα πράγματα σοβαρά και από την αρχή.
Σκοπός ενός ανθρώπου που ασχολείται με τα κοινά, πρέπει να είναι η ανάδειξη, η προώθηση και στο βαθμό που μπορεί η επίλυση των προβλημάτων που μαστίζουν την περιοχή του, όχι η προσωπική του ανέλιξη και η προβολή.
Κάποιοι έχουν μπερδέψει την λέξη «celebrity», με την λέξη πολιτικός. Παλιά οι πολιτικοί γίνονταν κεράκι για να φωτίσουν τις ζωές των ανθρώπων που ζούσαν στις περιοχές τους, έμπαιναν πλούσιοι και έβγαιναν φτωχοί από την πολιτική. Καθ’ όλη την διάρκεια της τετραετίας, έπαιρναν σβάρνα τα χωριά και τις ραχούλες, με μολύβι και χαρτί κατέγραφαν τα προβλήματα.
Προσπαθούσαν να δώσουν λύση, να κάνουν τις ζωές των ανθρώπων καλύτερες, να δημιουργήσουν και να αφήσουν έργο στην περιοχή τους. Αντίθετα, σήμερα κοιτάνε τι θα φορέσουν, που θα φωτογραφηθούν, ενώ σχεδόν ξεδιάντροπα βάζουν τους οδηγούς τους να τραβάνε φωτογραφίες λες και βρίσκονται στο κόκκινο χαλί των Καννών, ενώ ό,τι καλό υπάρχει κοιτάνε πως θα το καταστρέψουν.
Όσο γιατί δεν μπαίνουν οι νέοι στην πολιτική , απάντηση υπάρχει. Αν κάποιοι ή κάποιες δούνε μια πιο νέα και πιο ωραία κοπέλα με περισσότερες γνώσεις, με ήθος και κυρίως να είναι αγαπητή στον κόσμο κοιτάνε να βρουν τον τρόπο, ώστε να της κόψουν τα πόδια. Κάποτε αυτό επιτυγχάνεται. Ξέρετε ζούμε στην εποχή που οι τενεκέδες κάνουν θόρυβο και τα χρυσάφια κοιμούνται στα σεντούκια.Και έτσι οι ικανοί νέοι μένουν απέξω και από την λίστα γι’ αυτό ο λαός μας λέει ότι οι άνθρωποι είναι θεριά που δεν μπορούν να σηκώσουν το… φως, χίλιες φορές να γεννηθείς τόσες θα σε σταυρώσουν. Για τους ικανούς ισχύουν «τα διόδια της συκοφαντίας»… από τους σίγουρους της λίστας.
Έτσι λοιπόν ήλθε η ώρα οι τέσσερεις λεβέντες βουλευτές της Ν.Δ. που παριστάνουν τους τοπολάτρες να εισπράξουν το ΜΑΥΡΟ των κόπων τους και της προσφοράς τους.
Ένας π. Γενικός Γραμματέας και Βουλευτής( Γ. Τρυφωνίδης) κατάφερε να κρατήσει τις σχολές στην παραμεθώριο περιοχή της Πρέβεζας, ενώ οι τέσσερις Βουλευτές του δικού μας τρίτου νομού της Ελλάδος αδιαφόρησαν ασυστόλως.Δυστυχώς χρόνια βάζουμε και ρυτίδες βγάζουμε και κιλά βάζουμε, μυαλό δεν βάζουμε σαν ψηφοφόροι.
Ένα πράγμα έμαθα μέσα στα χρόνια, να ακούω την φωνή της συνείδησης μου και να πορεύομαι με αυτήν. Γέμισε η ζωή μας με αδιάφορους ανθρώπους, που η πολιτική ήταν η μόνη διέξοδος για να βγουν από την αφάνειά τους. Δυστυχώς αυτοί κυβέρνησαν μια Αχαΐα ολόκληρη και τώρα διεκδικούν πάλι την ψήφο μας.
Καιρός να ξυπνήσουμε, γιατί αλλού βαρούν τα τύμπανα και αλλού ξυπνούν οι κότες και για όσους με ξέρουν κότα δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή μου. Άφηνα τους άλλους να κοκορεύονται. Άλλωστε ο δικός μας δεσμός με την πόλη μας κερδήθηκε και σίγουρα δεν κληρονομήθηκε.
