Πανεπιστήμια παντού… εκτός από το Αίγιο!…
-Του Ηλία Ασπρούκου Περιβαλλοντολόγου-
Καθώς διαβάζω την εφημερίδα, πέφτει το μάτι μου πάνω στο τμήμα που ιδρύθηκε πρόσφατα, υποδεχόμενο για πρώτη φορά πρωτοετείς φοιτητές το ακαδημαϊκό έτος 2019-2020, και λειτουργεί στην Άμφισσα. Αμέσως, σκέπτομαι το Αίγιο… Δεν κατάλαβα τι καλύτερο ή μάλλον τι περισσότερο διαθέτει η Άμφισσα σε σχέση με το Αίγιο;
Να σας πω εγώ τι έχει περισσότερο η Άμφισσα. Έχει πολιτικούς που ενδιαφέρονται πραγματικά για την περιοχή τους σε αντίθεση με εμάς που έχουμε και άνθρωπο πολύ κοντά στον Πρωθυπουργό αλλά αποδείχτηκε μάπα το καρπούζι. Αλλά και ως ψηφοφόροι είμαστε επίσης αδιόρθωτοι γιατί ψηφίσαμε πάλι τους ίδιους που μας καταδίκασαν και μάλιστα επιλέξαμε και ως πρώτο το άτομο που πρωτοστάτησε για το φευγιό των Σχολών.
Δεν μένει παρά να κάνουμε το ίδιο και στα δημοτικά πράγματα και θα πάμε στον πάτο του βαρελιού όπου όλοι καταντούν να είναι διακονιάρηδες της δημοσιότητας. Δυστυχώς ο Δήμος μοιάζει λίγο με…«πισίνα καρχαριών» κάθε φορά που όλοι κολυμπούν τριγύρω κι αν μυρίσουν αίμα, αρχίζουν να τσακώνονται
Όσον αφορά την αντιπολίτευση στην πολιτική αυτή πουλάει μέχρι σήμερα πράγματα που δεν δείχνουν να ενδιαφέρουν τον κόσμο. Τώρα σκοτώνονται για την αρχηγία αλλά εγώ πιστεύω ότι πάλι μετά τις Ευρωεκλογές θα ψάχνουν για αρχηγό. Νομίζω τυχερός θα είναι εκείνος που θα ποντάρει την υπομονετική υποψηφιότητα.
Διάβασα για τα καλά, πως το εν λόγω τμήμα της Άμφισσας «προσφέρει ολοκληρωμένες και υψηλού επιπέδου σπουδές στην οικονομική επιστήμη, με επιπλέον εξειδίκευση στο ρόλο του χώρου και της γης στην οικονομική δραστηριότητα και ανάπτυξη. Μόνο εκείνοι που θέλουν και μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του προγράμματος αξίζουν και πρέπει να καταστούν πτυχιούχοι». Που πρακτικά σημαίνει πως δεν είναι μία απλή σχολή της πλάκας, άντε πάμε να κάνουμε μία σχολή για να πούμε ό,τι κάτι κάναμε, αλλά έργο ουσίας, επί της ουσίας και ουχί κρασοκατάνυξης.
Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, σε όλες τις περιοχές βλέπεις πόσο πολύ νοιάζονται για τον τόπο τους, πόσο πασχίζουν να τον δουν να ανεβαίνει, θέλουν να δημιουργήσουν υποδομές, να πρωτοτυπήσουν και να καινοτομήσουν. Σε αντίθεση με το Αίγιο, κοιτάνε μόνο την πάρτη τους, τίποτα για το καλό της πόλης και των δημοτών, το κύριο μέλημά τους είναι πως θα ζεστάνουν την εκάστοτε καρέκλα που θα αρπάξουν με υποσχέσεις τις στιγμής. Σαν τους άντρες που τάζουν τον ουρανό με τ’ άστρα σε μία γυναίκα μέχρι να την κατακτήσουν και έπειτα αλλάζουν ρότα. Το ίδιο συμβαίνει διαχρονικά στο Αίγιο, οι εκάστοτε επίδοξοι δημοτικοί άρχοντες βερμπαλίζουν στο κουφάρι μιας ρημαγμένης περιοχής, με υποσχεσιολογία. Στο τέλος μόλις αρπάξουν την καρέκλα όλα ξεχνιούνται και η Αιγιάλεια γυρνά και πάλι στην παρακμή της. Όλα γύρω σκοτάδι, κάθε φορά που πάει μία μικρή αχτίδα φωτός να φανεί, όλο και κάποιος θα βρεθεί να την εμποδίσει.
Εκείνο που με εξοργίζει περισσότερο από όλα, είναι το γεγονός πως άνθρωποι που θα μπορούσαν να αφήσουν την σφραγίδα τους, στην προκοπή της Αιγιάλειας είτε δεν κάνουν απολύτως τίποτα, καθώς λάμπουν διά της απραξίας τους , είτε εμποδίζουν με κάθε τρόπο να γίνει κάτι καλό.
Όταν κατείχα θέση ευθύνης το πρώτο μέλημά μου ήταν να δω το Αίγιο, την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα να ακμάζει. Κάθε φορά που χτυπούσε την πόρτα μου κάποιος Δήμαρχος του Αιγίου με χαρά την άνοιγα και με ακόμα μεγαλύτερη χαρά ικανοποιούσα το αίτημά του. Γιατί ήξερε πως πάνω από όλα είναι το Αίγιο, είναι εκείνο το πανέμορφο μπαλκόνι του Κορινθιακού που κάνει την ψυχή μας να γαληνεύει. Έτσι και πριν μερικά χρόνια έστειλα επιστολή στον τότε Πρωθυπουργό και του ζήτησα να μείνει το ΤΕΙ στο Αίγιο και… το αίτημα το δικό μου και της Αιγιάλειας ολόκληρης έγινε αποδεκτό.
Ένα αίτημα που δεν βρήκε ανοιχτά αυτιά και κυρίως ανοιχτά μυαλά στο πρόσφατο παρελθόν. Επειδή δεν θέλω να γίνομαι κακός, αλλά ουσιαστικός οι διεκδικήσεις πρέπει να γίνονται με επιχειρηματολογία όχι με φωνές, ουρλιαχτά και ύβρεις. Όσο πιο μεθοδικά δρα κάποιος τόσο πιο σύντομα έρχεται το αποτέλεσμα. Τέλος πάντων, δύο λέξεις λέμε «Τέλος πάντων» και όλα διαγράφονται μονοκοντυλιά.
Επιστρέφουμε στο διά ταύτα και κλείνω με αυτό, η περιοχή της Αιγιάλειας έχει όλα τα εχέγγυα να γίνει κέντρο πολιτισμού και παιδείας. Επειδή τώρα πια στην χώρα μας ανθίζουν και λουλουδίζουν ιδιωτικά πανεπιστήμια και κέντρα εκπαίδευσης το Αίγιο μπορεί να καταστεί πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για τέτοιες επενδύσεις και όχι παραπαίδι της Πάτρας. Αν αυτό γίνει κατανοητό, σύντομα το Αίγιο και γενικότερα η Αιγιάλεια θα αποκτήσει την αίγλη που της αξίζει χωρίς παρακάλια, υποσχέσεις και κυρίως μικροπολιτικές και παρτακίστηκες συμπεριφορές, ορισμένων που θέλουν να το παίζουν παράγοντες.
Πριν σβήσουν τα φώτα βάλτε αγαπητοί συμπολίτες στο θησαυροφυλάκιο της καρδιά σας το ξεπέταγμά της ανάπτυξης της πόλης μας, διότι η πόλη μας άφησε τελευταία την σκυτάλη των τελευταίων μέτρων της ζωής της με την αναχώρηση των σχολών στην Πάτρα.
Εκεί που υπάρχει ρωγμή, από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως.
