Η ΝΕΑΡΗ ΚΑΙ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΥΡΙΤΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Τον περασμένο Σεπτέμβρη έκλεισε τα 21 της χρόνια, αλλά παρακολουθώντας κάποιος την πορεία της και διαβάζοντας το βιογραφικό της, διαπιστώνει ότι – παρά το νεαρό της ηλικίας της – έχει κατορθώσει να δημιουργήσει αίσθηση στο χώρο του θεάτρου. Η Χριστίνα Κυρίτση είναι ταλαντούχα, σεμνή, ιδιαίτερα δραστήρια και εργατική και όπως λένε οι ειδικοί τού χώρου, το μέλλον διαγράφεται λαμπρό μπροστά της.
Η παρουσία της, ως κεντρικό πρόσωπο (στο ρόλο του καλοκάντζαρου), στο φετινό παραμύθι του πάρκου των Χριστουγέννων, στο Αίγιο, μας έδωσε την ευκαιρία να την γνωρίσουμε καλύτερα και να συζητήσουμε για το θέατρο, αλλά και ότι άλλο μπορείς να συζητήσεις με έναν νέο και ιδιαιτέρως χαρισματικό άνθρωπο.
“Το πάρκο με ενδιέφερε εξ΄αρχής σαν εμπειρία. Η συναναστροφή με τον κόσμο, ο ρόλος του καλοκάτζαρου, η επαναφορά παιδικών αναμνήσεων στους μεγάλους. Ήθελα κάθε άνθρωπος που θα μπαίνει στο πάρκο να νιώθει παιδί. Να νιώθει οικεία και όμορφα”, μας λέει και συμπληρώνει: “Φέτος ανέλαβα την επανασύνδεση της ενήλικης ομάδας των Μονολόγων. Ανεβάσαμε το έργο της Μαρίας Κίτρα “Της μάνας σου η σύνταξη “. Ταυτόχρονα όμως, προετοίμαζα το θεατρικό έργο του κυρίου Βαγγέλη Ηλιόπουλου, “Που πήγαν τα Χριστούγεννα;”, σε δική μου διασκευή καθώς και τη συμμετοχή τής ομάδας μου στην έναρξη του πάρκου με τον κύριο Γεννατά και την παρουσίαση θεατρικού παιχνιδιού με τον κύριο Βαγγέλη Ηλιόπουλο στον “Απόλλωνα”.
Η Χριστίνα Κυρίτση γεννήθηκε στο Αίγιο στις 14 Σεπτεμβρίου 1997. Μητέρα της είναι η Αθανασία Μερτή και πατέρας της ο Κωνσταντίνος Κυρίτσης. Έχει δύο μικρότερα αδέλφια, την Άννα και τον Γιώργο.
Με τους γονείς και τα αδέλφια της
Χριστίνα, να υποθέσω ανήσυχο πνεύμα με καλλιτεχνικές ανησυχίες από παιδί;
Από αρκετά μικρή ηλικία με θυμάμαι να ασχολούμαι με τα καλλιτεχνικά. Ήταν ένας τρόπος έκφρασης για μένα. Μου άρεσε να ζωγραφίζω, να κρατάω σημειώσεις από οτιδήποτε μου κινούσε το ενδιαφέρον, να χορεύω και φυσικά να χαζεύω τη μητέρα μου όταν εκείνη δημιουργούσε πράγματα. Ήταν το ερέθισμά μου και το πρότυπό μου. Την θαύμαζα και τη θαυμάζω.
Και το θέατρο πότε μπήκε στη ζωή σου;
Αρκετά ξαφνικά και μάλλον αναπάντεχα. Ήμουν δεκαπέντε ετών, θυμάμαι, όταν η αδελφή μου ξεκίνησε να συμμετέχει στη θεατρική ομάδα “Μονόλογοι”, της κυρίας Μαριάννας Κωστάκη. Η κυρία Μαριάννα είδε ένα χτένισμα που είχα φτιάξει στην αδελφή μου, το οποίο της άρεσε, με κάλεσε στο χώρο και ξεκίνησα εκεί φτιάχνοντας τα σκηνικά αντικείμενα παραστάσεων καθώς και τη μουσική και τα ρούχα. Σιγά σιγά είχα κατασταλάξει ότι αυτό ήθελα να ακολουθήσω. Ήμουν όμως πολύ κλειστή σαν χαρακτήρας και με τρομοκρατούσε η ιδέα της έκθεσής μου μπροστά σε αρκετά μάτια. Για αυτό και είχα αποφασίσει να είμαι στο πίσω μέρος κάθε παράστασης. Το θέατρο πια είχε γίνει η καθημερινότητα μου, η διέξοδος μου και ένας τρόπος να εκφράζω τις ανησυχίες μου σαν έφηβη. Αρκετές φορές έφευγα από τα φροντιστήρια μου, για να πάω σε πρόβα, με ηρεμούσε. Οι παραστάσεις που συνέβαλα στη σκηνογραφία/ενδυματολογία σαν πρώτη επαφή με το θέατρο, ήταν της παιδικής μας σκηνής “Ο Τουρτούρης”, της εφηβικής σκηνής “ Ο πρίγκηπας Νεραίνιος”και συνεχίσαμε με την “Αβ εφηβείας”, “Ντάργουιν ο μισός” κ.α.
Επόμενο βήμα οι θεατρικές σπουδές;
Ναι, πέρασα στη Σχολή Καλών Τεχνών, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών στο Ναύπλιο το 2015. Γνώρισα ανθρώπους αρκετά δραστήριους, με ίδιους στόχους, ιδέες, ανησυχίες. Την ίδια χρονιά, συμμετείχα σε installation ενδυματολογίας στην Αθήνα στο Βρυσάκι, με ένα μονόλογο από το έργο του Ζαν Ζενε “ το μπαλκόνι “. Την επόμενη χρονιά συμμετείχα στο Ισπανικό Φεστιβάλ, στην Αθήνα με έναν μονόλογο, ο οποίος παρουσιάστηκε στο θέατρο Έναστρον, στο Hilton και στο Metro stage ( θέατρο δρόμου). Το θέατρο δρόμου με ενθουσίασε. Ένα πανί, οι περαστικοί που τρέχουν να προλάβουν και εσύ, να προσπαθείς να κλέψεις λίγο από το χρόνο τους.
Συνέχισες όμως και στους “Μονόλογους”
Βέβαια. Καθώς συνέχιζα τις σπουδές μου, ήθελα να μοιραστώ όλα αυτά που μάθαινα. Βοηθούσα την ομάδα των Μονολόγων κάνοντας θεατρικά παιχνίδια στα παιδιά. Την επόμενη χρονιά ανέλαβα και την παιδική σκηνή των Μονολόγων. Τα παιδιά τα λάτρεψα. Με μάθαιναν και τους μάθαινα. Ανεβάσαμε τον Μικρό Πρίγκιπα, ένα αντιπολεμικό έργο, όπου διάλεξαν τα παιδιά μου. Παράλληλα στο Ναύπλιο συμμετείχα στη θεατρική ομάδα Vino Veritas, στο ρόλου του χορού και ύστερα στο ρόλο της Αγαύης, ανεβάζοντας τις “Βάκχες” του Ευριπίδη, το οποίο παρουσιάστηκε την χρονιά εκείνη στο Ναύπλιο και πέρυσι σε φεστιβάλ της Αρχαίας Μεσσήνης καθώς και στις Μυκήνες. Ταυτόχρονα ανεβάσαμε πέρυσι το Δεκέμβρη, με την παιδική ομάδα των Μονολόγων το θεατρικό έργο “ Το γράμμα στον” Αϊ Βασίλη “ , όπου παρουσιάστηκε στο πάρκο των Χριστουγέννων στο Αίγιο.
Και πέρυσι ανέλαβες ολοκληρωτικά την θεατρική ομάδα των “Μονολόγων”.
Στην αρχή μου φάνηκε αρκετά δύσκολο καθώς δούλευα και βρισκόμουν ταυτόχρονα σε Αθήνα και Ναύπλιο. Με τους εφήβους μου ανεβάσαμε ένα θεατρικό έργο για τους πρόσφυγες, το οποίο ονομάσαμε “8 παιδιά και 1 κιθάρα”. Με κείμενα από παιδιά που βίωσαν τον πόλεμο στη Γάζα, με συνδυασμό ζωντανής μουσικής από τη Μικρά Ασία . Ήθελα να δώσω στα παιδιά να καταλάβουν πως το θέατρο έχει κοινωνικό χαρακτήρα, και γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον όταν υπάρχει μέσα σε αυτό η ανησυχία τους, πράγματα που απασχολούν τα ίδια και τον κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο ζουν και θα συνεχίσουν να ζουν σε αυτόν.
Ποιοι δημιουργοί σε έχουν επηρεάσει περισσότερο;
Η αλήθεια είναι πως οι επιρροές και τα ερεθίσματα είναι πολλά αλλά όχι πάντα συγκεκριμένα. Επιρροή για εμένα μπορεί να αποτελέσει ένας πίνακας, ένας άνθρωπος που περπατά στο δρόμο, μια συζήτηση, η συνεισφορά εσωτερικών ερεθισμάτων, ο έρωτας, ο θυμός, οι μυρωδιές, τα προσωπικά βιώματα και οι αναμνήσεις, τα πάντα! Ωστόσο, ένα βασικό μου ερέθισμα, είναι ο Καζιμίρ Έντσμιτ, ένας από τους ένθερμους θεωρητικούς του εξπρεσιονισμού ο οποίος χαρακτηριστικά λέει “ο κόσμος είναι εδώ, θα ήταν παράλογο να τον επαναλάβουμε. Το ύψιστο χρέος τής τέχνης συνίσταται στην ανεύρεση του ιδιαίτερου πυρήνα του κάθε όντος ή πράγματος και στην αναδημιουργία του”.
Η συνταγή μιας επιτυχημένης θεατρικής παράστασης ποια είναι;
Συνταγή επιτυχημένης παράστασης… Το δέσιμο τής ομάδας. Πιστεύω πολύ στη χημεία των ανθρώπων εντός και εκτός πρόβας. Στην ισότητα που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στα άτομα που συνεργάζεσαι. Για να πούμε μια παράσταση πετυχημένη πρέπει να ερευνήσουμε τον προσωπικό κόπο του καθενός, πως αυτός ‘’παντρεύεται’’ με το σύνολο και ύστερα πως συμβάλει στο αποτέλεσμα. Χαρακτηριστικά έχω πει πως η παράσταση είναι ακόμα μια πρόβα με αρκετά μάτια, ο χρόνος που έχεις ξοδέψει για να φτάσεις σε αυτή,είναι το πιο βασικό.
Η κρίση έχει επηρεάσει το θέατρο; Και τι ρόλο μπορεί να παίξει η τέχνη στην εποχή της κρίσης;
Το θέατρο ανέκαθεν ήταν και είναι ένα από τα βασικότερα “όργανα” της κοινωνίας μας. Αναπνέει μαζί της. Κάθε εξέλιξη της, είτε πολιτική,είτε οικονομική επηρεάζει το θέατρο ως θέατρο καθώς και τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό. Αν παρατηρήσετε καλλιτέχνες διαφορετικών εποχών, βλέπουν τα πράγματα αλλιώς, και ίσως τους είναι και πιο έντονη η τωρινή κατάσταση, αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την ατομική τους ιδιαιτερότητα, αλλά και από την εποχή τους. Είναι απαίτηση της εποχής μας λοιπόν να παρατηρούμε τα πράγματα στην εξέλιξή τους, να τα βλέπουμε πως αλλάζουν, πως επηρεάζονται από άλλα πράγματα και από κάθε είδους διαδικασίες και πως είναι μεταβλητά. Αυτόν τον τρόπο παρατήρησης πρέπει να τον συναντάμε στη τέχνη μας. Η κρίση ( όχι μόνο οικονομική αλλά και κοινωνική) υπάρχει, επηρεάζει, εμείς πως θα επηρεάσουμε την κρίση;
Το θέατρο αντιγράφει τη ζωή ή το αντίθετο;
Πολλές φορές ακούω πως το θέατρο αντιγράφει τη ζωή. Θα σας το πω απλά. Ξυπνάτε το πρωί, πρέπει να πάτε για δουλειά, αλλά χθες το βράδυ συνέβη κάτι πολύ δυσάρεστο που ψυχολογικά αλλά και σωματικά σάς έχει ρίξει. Ωστόσο, η δουλειά απαιτεί να είστε χαρούμενοι και αυτομάτως φοράτε μια μάσκα και παίζετε. Αρκετούς θεατρικούς ρόλους μπορείς να τους συναντήσεις στη ζωή σου, μπορεί να σου θυμίσουν κάτι. Η έκθεση του εαυτού σου με την έκθεσή σου στη σκηνή είναι το ίδιο αγχωτική για εμένα. Άλλωστε το έχουν ξαναπεί. Ενα παιχνίδι είναι η ζωή, όπως και το θέατρο.
Κλείνοντας, τι είναι για σένα το θέατρο; Με λίγα λόγια.
Το θέατρο για μένα είναι ένα μέσο έκθεσης και έκφρασης των σκέψεων και του μυαλού μου. Κάθε ρόλος και μια διαφορετική γραμμή εξερεύνησης, εμπειρίας και ταύτισης. Ένα μυστήριο που δεν πρέπει να διστάσεις να εξερευνήσεις και να προσπαθήσεις να επιλύσεις. Δεν ξέρω αν καταφέρω να φτάσω εκεί που στοχεύω. Η πορεία όμως προς την εκπλήρωση τού στόχου είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Μακάρι όλος ο κόσμος να ασχολείται με τη τέχνη. Να καταλάβουμε όλοι την αξία της, την ιστορία της και εμείς οι νέοι την εξέλιξή της.
