ΚΑΙ ΑΛΛΑ… ΕΠΤΑ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΤΡΙΨΑ
«Σάρωσε» τα βραβεία ο Αιγιώτης πολυβραβευμένος ποιητής Θανάσης Τρίψας στον διαγωνισμό του Πολιτιστικού Ομίλου Λόγου και Τέχνης «Καφενείο των Ιδεών» Σαλαμίνας, αποτελώντας από μόνος του… ειδική κατηγορία!
Από τα οκτώ ποιήματά του που διακρίθηκαν, ξεχωρίζει ίσως αυτό που απέσπασε το πρώτο βραβείο, φέρει τον τίτλο «Ωδή εις εγγονή» και είναι εμπνευσμένο από την ενός έτους εγγονή του ποιητή!
Συγκεκριμένα, το εν λόγω ποίημα έλαβε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία «Αφιερωματικής ποίησης». Το ποίημά του «Παραινέσεις» έλαβε το τρίτο βραβείο στην κατηγορία «Παραινετική ποίηση», το «Κρίμα» τρίτο βραβείο στην «Θαλασσινή ποίηση», το «Ακροβάτης Ονείρου» τρίτο βραβείο στην «Ποίηση προβληματισμού», το ποίημα «Δονήσεις σιωπής» δεύτερο βραβείο στην «Ανέντακτη ποίηση», το «Ψυχών εκδοχές» τρίτο βραβείο στη «Λυρική», δεύτερο βραβείο στην «Ποίηση διαλογισμού» έλαβε ο «Συσχετισμός ερωτηματικών» και το ποίημα «Υιοθεσία ονείρων» πρώτο έπαινο στην κατηγορία «Ερωτική ποίηση».
Ο ίδιος ο ποιητής με την ιδιαίτερα ευαίσθητη γραφή, δεν παραλείπει να ευχαριστήσει τον Πολιτιστικό Όμιλο, την κριτική επιτροπή και τον πρόεδρο κ. Κουμπάτη για την τιμή των οκτώ βραβεύσεων στα ποιήματά του κατά την συμμετοχή του στον 35ο Διαγωνισμό. ΄΄Το ποίημα ΄΄Ωδή εις εγγονή΄΄ είναι γραμμένο και αφιερωμένο στην μόλις ενός έτους εγγονή μου και σε όλους εκείνους που έχουν την ευλογία του Θεού να κρατούν στην αγκαλιά τους την πιο ξάστερη, την πιο γλυκιά και την πιο αγνή αγάπη΄΄, αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Τρίψας. Αξίζει να διαβαστεί…
Ωδή εις εγγονή
Από τους κήπους των μελίρρυτων ψυχών
μοίρα εδιάλεξε το πιο όμορφο λουλούδι,
που ‘χε το χρώμα της μορφής, που ‘χει αγγελούδι, να μας το φέρει
με το φώς των αστεριών.
Κι έφερε σένα, σαν αχτίδα της αυγής,
της προσμονής μας τ’ αγιοκέρι για να σβήσει, σκέψη γλυκιά μέσα στις ώρες μας να αφήσει,
σαν το κελάρυσμα χαρούμενης πηγής.
Της ευτυχίας μυρωδιές είχες μαζί,
κείνες που πίνει η ψυχή και την μεθάνε,
τα δυο μας χέρια σαν τον ήλιο σου κρατάνε, τον μεταγγίζεις στην καρδιά
μας για να ζει.
Και μ’ ένα χάδι του θεού πήρες ευχή,
να ‘ναι τα χείλη σου με γέλιο στολισμένα,
τα δυο ματάκια σου φεγγάρια φωτισμένα, πάνω να βλέπουμε μια
θάλασσα και γη.
Τα πρώτα λόγια σου γραμμένα στη ματιά,
έμαθε τώρα η ψυχή μας να διαβάζει,
σαν λεν η αγάπη μας πως μέσα σου φωλιάζει κι αργά απλώνεται
σαν θάλασσα πλατιά.
Και καρτερούμε, απ΄ τα μάτια σαν χαθούν, στα γελαστά σου τα χειλάκια σαν θα φτάσουν, συμπαντικές αναριγές να μας μοιράσουν, σαν των αγγέλων
τα φτερά να ακουστούν.
Μακριά η στράτα κι η ζωή να κουραστεί
για χρόνια αμέτρητα ψηλά να σε πηγαίνει, μακρύ το υφάδι της ζωής που σου υφαίνει, μέσα στου χρόνου
τα βαθιά να ξεχαστεί.
Βαθιές κι οι ρίζες που σου πλέξανε φωλιά,
στα δυο κλαδιά που σμίξαν κάποτε σε ένα, κείνα που βλάστησαν και άνθισαν εσένα, να ευωδιάζεις
στην δική τους αγκαλιά.
