-ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ-
Είναι γεγονός πως όσο κι αν είναι αναμενόμενος ο θάνατος για ανθρώπους γύρω στα 80 (81 είναι το προσδόκιμο ζωής …σήμερα για τους άνδρες), η είδηση του χαμού γνωστών αλλά και άγνωστων, αγαπημένων όμως, σε …παγώνει.
Ειδικά στην …χθεσινή περίπτωση του Γιάννη Πουλόπουλου, μείναμε, για λίγα δευτερόλεπτα έστω, …άγαλμα. Ρώτησαν τον Λευτέρη Παπαδόπουλο χθες ποιο ήταν το καλύτερο τραγούδι του Πουλόπουλου: «Το άγαλμα» απάντησε, χωρίς καθόλου να σκεφθεί.
«Έφυγε» λοιπόν, χωρίς να έχουμε …νέα του τα τελευταία χρόνια, ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους τραγουδιστές, που μεσουράνησε στις δεκαετίες του ’60 και του ’70.
Τότε που είμασταν εμείς (εγώ) παιδιά και έφηβοι, τότε που οι φωνές των τραγουδιστών μίλαγαν κατευθείαν στην καρδιά! Τότε, που στίχος, μουσική και ερμηνεία ήσαν δεμένα αρμονικά και υπέροχα, με …υλικά σπουδαίων στιχουργών, συνθετών και τραγουδιστών. Μα η φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου ήταν απαλή σαν πούπουλο, μελαγχολική σαν συννεφιασμένη «Κυριακή» των ονείρων μας αλλά και γλυκιά σαν τους πρώτους εφηβικούς μας έρωτες. Αλλά να που αμέσως …ερχόταν το «Άγαλμα», τραγουδισμένο μοναδικά από την θεϊκή φωνή του, για να νιώσουμε πως ο πρώτος άδολος έρωτας που μας ανέβασε ξαφνικά στα ουράνια, το ίδιο ξαφνικά …μαρμάρωσε! Και μας …πλάκωσε βαριά θάβοντας τις πρώτες μας αγάπες αυτό το …άγαλμα, αν και «δεν αρνήθηκε (νωρίτερα) ν’ ακούσει τον πόνο μας…».
Καλό του ταξίδι, και ίσως εκεί ψηλά αν υπάρχουν «αγάλματα», δεν θ’ αρνηθούν κι εκείνα ν’ ακούσουν τους δικούς του πόνους, που δεν ήσαν και λίγοι…
