Ο 91ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ «ΞΕΤΥΛΙΓΕΙ ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ» ΤΩΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΩΝ ΤΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ
Τόπος συνάντησης με τον άνθρωπο που φιλοξενούμε σήμερα, ορίστηκε για τις 12 το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης (15/12) η πλατεία των Υψηλών Αλωνίων. Ελέω κορωνοϊού και Lock Down δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Πιο συγκεκριμένα, στο «μπαλκόνι του Κορινθιακού», σε ένα παγκάκι που το τελευταίο διάστημα αποτελεί κατά κάποιο τρόπο… στέκι ποδοσφαιρόφιλων, που σχεδόν καθημερινά συγκεντρώνονται και συζητούν για τον Παναιγιάλειο και όχι μόνο. Λίγα λεπτά πριν τις 12 ο Τέλης Αντωνόπουλος έκανε την εμφάνισή του επάνω στο μηχανάκι του, τη … θρυλική φλορέτα που αποτελεί το «σήμα κατατεθέν» του παλαίμαχου Αιγιώτη ποδοσφαιράνθρωπου για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Και φυσικά έχοντας μαζί του το απαραίτητο «αξεσουάρ». Την πλαστική σακούλα με τις αμέτρητες φωτογραφίες και τα αποκόμματα εφημερίδων, τις ποδοσφαιρικές αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής. Τον ερχόμενο Φεβρουάριο θα συμπληρώσει 91 χρόνια ζωής και σήμερα είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία Αιγιώτης που φόρεσε τη φανέλα του Παναιγιαλείου. Ο κυρ Τέλης θυμάται τα πάντα, ακόμη και από τα τέλη της δεκαετίας του ’30, αλλά ειδικά από τη λήξη του πολέμου και έπειτα με τις ποδοσφαιρικές του αναμνήσεις θα μπορούσε να γράψει ολόκληρο βιβλίο…
Ο Αριστοτέλης (Τέλης) Αντωνόπουλος γεννήθηκε στο Αίγιο στις 22 Φεβρουαρίου του 1930. Είναι παντρεμένος με την κυρία Μαρία και έχουν αποκτήσει δύο παιδιά, την Ακριβή και τον Παναγιώτη. Εργάστηκε για πολλά χρόνια, περίπου 40, ως φορτοεκφορτωτής Λιμένος ξηράς στο Αίγιο. Εντάχθηκε στο δυναμικό του Παναιγιαλείου λίγο μετά τον πόλεμο και το 1949 σε ηλικία 19 χρονών έκανε την πρώτη του επίσημη εμφάνιση με τη «μελανόλευκη» φανέλα, τη οποία τίμησε μέχρι το 1955.
«Ήταν η χρονιά που ολοκληρώθηκε ο κύκλος της ομάδας που αποτελούσαν αποκλειστικά και μόνο Αιγιώτες ποδοσφαιριστές και ξεκίνησε η εποχή των «μισθοφόρων πασάδων», όπως τους αποκαλώ εγώ. Όχι με κακία βέβαια. Κάθε άλλο. Άλλωστε τότε ξεκίνησε η λαμπρή πορεία του Παναιγιαλείου που έγραψε ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο με τις διακρίσεις του αρχικά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και από το 1959 στην Α΄ Εθνική. Άλλαξε επίπεδο η ομάδα. Έχασε όμως, κατά κάποιο τρόπο, την ταυτότητα που είχε με τους Αιγιώτες παίκτες», μας λέει.
Ποιοι ήταν οι πρώτοι μη γηγενείς ποδοσφαιριστές που ήρθαν στην ομάδα μετά το 1955;
Ο Φυλακτός σαν παίκτης – προπονητής πρώτα από όλους. Ο Χειμωνίδης τερματοφύλακας, ο Νικολαϊδης, ο Μαμάσης, ο Γκιώνης, ο Κορνηλάκης, ο Μαργαρίτης, ο Αγγελίνας.. Μετά ο Μπέλλας, το 1958 νομίζω και οι υπόλοιποι. Ο Μπέλλας που σταμάτησε νωρίς και ανέλαβε τη θέση του γενικού αρχηγού στη θέση του Τάκη Σκαμνά. Και με πρόεδρο τον Σωτηράκη Παναγιωτόπουλο ο Παναιγιάλειος μεγαλούργησε για τα επόμενα χρόνια
Κύριε Τέλη η πρώτη σας επαφή με το γήπεδο και τον Παναιγιάλειο πότε ήταν; Σε ποια ηλικία παρακολουθήσατε το πρώτο παιχνίδι;
Δεν ήμουν ούτε 10 χρονών. Σε ένα φιλικό με τον Ολυμπιακό, το 1939 νομίζω που χάσαμε με 5-2. Ένα γήπεδο χωρίς κερκίδες φυσικά, κλεισμένο με τάβλες και ελαιόπανα. Από τότε πέρασα όλη μου τη ζωή σε αυτόν τον χώρο. Στις επάλξεις πάντα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 και μετά σαν φίλαθλος. Μέχρι πρόσφατα. Πήγαινα στα παιχνίδια μέχρι πέρυσι.
Ο Παναιγιάλειος το 1951. Όρθιοι από αριστερά: Βασίλης Φλώρος, Δημήτρης Κόλλιας (προπονητής), Δημήτρης Πολυζωνόπουλος, Στάθης Σταθακόπουλος, Τέλης Αντωνόπουλος, Παναγιώτης Χριστοδούλου, Γιάννης Παπασταύρου.
Κάτω: Γιώργος Λουρίδας, Γιώργος Κάρλος, Κώστας Μινασιάν, Χρήστος Αρβανίτης, Γιάννης Σωτηρόπουλος.
Και φυσικά ήσασταν παρών στα εγκαίνια του γηπέδου όταν ανακαινίστηκε. Και μάλιστα ως ποδοσφαιριστής της ομάδας.
Κατά αρχήν να σας πω ότι για όσο διάστημα το έφτιαχναν, νοίκιασε ο Παναιγιάλειος, ένα μεγάλο χωράφι λίγο πιο κάτω, στην Παύλου Μελά, στο χώρο που βρίσκονται σήμερα τα γυμνάσια και το διαμόρφωσε σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Ξερό βέβαια, που ήταν περιφραγμένο με σύρματα. Τα εγκαίνια του Εθνικού Σταδίου έγιναν το 1950. Είχε περάσει πλέον στη Γ.Γ. Αθλητισμού. Είχε έρθει και ο Παναθηναϊκός, παίξαμε μαζί του φιλικό και η ατμόσφαιρα ήταν εορταστική.
Μιλήστε μου και για λίγο νωρίτερα, την περίοδο που μετονομάστηκε από Παναιγιάλειος σε Παναιγιεύς.
Στα τέλη τής δεκαετίας του ’40 ο Παναιγιάλειος ήταν σε μία μεταβατική περίοδο. Δυσκολευόταν ακόμη και με αντιπάλους από το Αίγιο, όπως η Α.Ε.Κ. Αιγίου και ο Εθνικός. Τελικά το 1949 πήραν τη μεγάλη απόφαση οι παράγοντες των τριών ομάδων και προχώρησαν στη συγχώνευση και η δημιουργία μιας νέας ομάδας που θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια. Έτσι πήρε το όνομα ΠΑΝΑΙΓΙΕΥΣ χωρίς ωστόσο να καταφέρει πολλά πράγματα. Υπήρξαν και αντιδράσεις από τον κόσμο και μοιραία την επόμενη χρονιά διαλύθηκε και έκανε πάλι την εμφάνισή της με το όνομα που αγαπήθηκε και έγινε γνωστή στον φίλαθλο κόσμο.
1950, Eγκαίνια του Εθνικού σταδίου Αιγίου με φιλικό – φιέστα απέναντι στον Παναθηναϊκό. Ο Τέλης Αντωνόπουλος, αριστερά με το λάβαρο του ΠΑΟ και στο κέντρο ο δήμαρχος Αθηναίων και πρόεδρος του Παναθηναϊκού την περίοδο 1945-51, Κωνσταντίνος Κοτζιάς.
«Η ομάδα ένωσε τους Αιγιώτες στην περίοδο του εμφυλίου»
Ο Παναιγιάλειος, έπαιξε ρόλο στην ομόνοια της πόλης την περίοδο του εμφυλίου;
Τεράστιο θα έλεγα. Ένωσε σε μεγάλο βαθμό τους Αιγιώτες σε μία πολύ δύσκολη και τραγική περίοδο για τη χώρα. Οι περισσότεροι τότε ήταν χωρισμένοι λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων, αλλά η ομάδα που τους ένωνε ανεξάρτητα από την ιδεολογία τους ήταν ο Παναιγιάλειος. Και αυτό το γεγονός βοήθησε και ήταν ένας λόγος για να αποφευχθούν ακόμη χειρότερα. Για αυτό συνηθίζουμε να λέμε ότι ο Παναιγιάλειος είναι κάτι παραπάνω από μία απλή ποδοσφαιρική ομάδα. Με μεγάλη κοινωνική προσφορά στον τόπο μας που μόνο εμείς οι Αιγιώτες – και ακόμη περισσότερο οι παλαιότεροι – μπορούμε να το νιώσουμε.
Κύριε Τέλη, τι σημαίνει το όνομα Αστέριος Μπέλλας για τον Παναιγιάλειο;
Εγώ αυτό που έχω να πω, είναι ότι αν ο Μπέλλας δεν είχε έρθει τότε στο Αίγιο, η ιστορία του Παναιγιαλείου θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα ζούσαμε τη χρυσή δεκαετία της ομάδας που δόξασε την πόλη και την Αιγιάλεια σε ολόκληρη την Ελλάδα. Από τότε ο Παναιγιάλειος έγινε σημείο αναφοράς του ποδοσφαίρου της επαρχίας και ήταν πρωτοπόρος σε πολλά πράγματα. Ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία, μαζί βέβαια με τον πρόεδρο Σωτήρη Παναγιωτόπουλο. Πρωτοστάτες των πασάδων του Αιγίου, της ένδοξης Μαύρης Θύελλας.
Και μετά τον Παναιγιάλειο ο Εθνικός Αιγίου. Προπονητής για σχεδόν 30 χρόνια.
Από το 1968 μέχρι που έφυγα από τα γήπεδα. Να σημειώσω ότι στον Παναιγιάλειο εκτός από τους «μικρούς» διετέλεσα και βοηθός προπονητή στη μεγάλη ομάδα. Με Πυτιχούτη και Ζαφειρόπουλο. Τώρα, στον Εθνικό, τι να πρωτοθυμηθώ; Πόσοι παίκτες πέρασαν από τα χέρια μου την εποχή που είχε τη μεγάλη ομάδα; Ο Λιάτος, ο Κώστας και ο Αντώνης Μιχαλόπουλος, ο Φουρκής, ο Θεολόγης, ο Ανδρέας Καράμπαμπας, ο Ανδρέας και ο Βούλης Καραϊνδρος, ο Νίκος Αντωνόπουλος, ο Καβαδίας, ο Κώστας Σπηλιόπουλος ή Μπόλιος, ο Γιάννης Κετές γνωστός και ως Κουκούτσας, ο Γιώργος Παπαδόπουλος, ο Κώστας Ευαγγελίου, ο Γιάννης Ιατρόπουλος, ο Δημήτρης Καλλιγάς και πολλοί ακόμη. Σίγουρα ξεχνάω κάποιους. Ο Εθνικός ήταν η δεύτερη μεγάλη ομάδα του Αιγίου εκείνα τα χρόνια πίσω από τον Παναιγιάλειο. Όπως ήταν παλιότερα ή ΑΕΚ ή ΑΕ Αιγίου όπως μετονομάστηκε.
Ο περιορισμένος χώρος της μίας σελίδας είναι πολύ μικρός για να χωρέσει τις ποδοσφαιρικές αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής. Προσπαθήσαμε να καταγράψουμε τις πιο σημαντικές στιγμές μέσα από τη αφήγηση του Τέλη Αντωνόπουλου, ενός ανθρώπου που πλέον αποτελεί «σύμβολο», όχι μόνο για την ιστορία της «Μαύρης Θύελλας», αλλά και για το τοπικό ποδόσφαιρο γενικότερα. Κύριε Τέλη σας ευχαριστούμε θερμά για την προσφορά σας….
