«ΦΩΝΑΖΕΙ» Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
Η φρίκη του πολέμου, οι ανθρώπινες απώλειες, το δράμα των χιλιάδων προσφύγων, δεν θα μπορούσαν να μην αγγίξουν την ψυχή των ποιητών. Η καταξιωμένη ποιήτρια Πόλα Γιαννακοπούλου – Βακιρλή, έγραψε πρόσφατα και με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, τέσσερα ποιήματα, τα οποία απέστειλε στην «Π», με αφορμή τη σημερινή Ημέρα Ποίησης.
Αξίζει να διαβαστούν…
Αν κατεβούν οι άγγελοι στη γη
Αν κατεβούν οι άγγελοι στη γη
θα ζωντανέψουν τα νεκρά περιστέρια
Και το κλαδί της ελιάς θα κουβαλάνε
στους ρημαγμένους τόπους
Με τα φτερά τους την παγωμένη
γη αγκαλιάζοντας
μήνυμα χαρμόσυνο ζωής θα φέρουν
σε τοπία καμένα
Με τη φωνή τους τη μελωδική
μες απ’ τις στάχτες του πολέμου
τη λευτεριά θα τραγουδάνε
Κι ανασκάβοντας μισά χαμόγελα των ανθρώπων
την Άνοιξη θα φέρουν στους τάφους
όσων απάνθρωπα λεηλατήθηκαν
απ’ την κακία
Πίνακας ειρήνης
Σταματήστε τον πόλεμο τώρα
Οι λαοί μπορούν να ζήσουν
Και χωρίς αφεντικά
Αφέντες οι ίδιοι στον τόπο τους
Μεγαλόσχημοι της γης,
πολεμόχαροι Ακούτε:
Δεν είναι οι οβίδες και οι πύραυλοι
παιχνίδια στα χέρια των παιδιών
ούτε οι φωτιές και οι καπνοί
αποκριάτικα εφφέ
στο κάψιμο του βασιλιά καρνάβαλου
Είναι οι τάφοι του ονείρου τους
σ’έναν κόσμο ελεύθερο να ζήσουν
χαράζοντας τη μοίρα τους σε πίνακα ειρήνης.
ΣΕΙΡΗΝΕΣ
Μέρα ήτανε του πολέμου
Και τη νύχτα αγάπησα
Στη σιγή υπολογίζοντας
των ιαχών των τυμπάνων
που εκκωφαντικά ουρλιάζανε
με όργανα σειρήνες
Όχι δεν ήταν εκείνες που τον
Οδυσσέα καλούσαν
να χαρεί τη ζωή μηδενίζοντας τον νόστο
και την αγάπη για τη γυναίκα του,
την Πηνελόπη
που χρόνια τον περίμενε
με υφάδι και στημόνι
μαζί το κοινό όνειρο να πλέξουν
Πόσο γλυκά ηχούσανε στ’ αυτιά του
Μα εκείνος κολλημένος στης σχεδίας
του την πλώρη το νησί μονάχα είχε
στο νου του
Τον είχε πεθυμήσει τον ακριβό του τόπο
Είκοσι χρόνια μακριά πότε
στα τείχη της Τροίας
πολεμώντας κι άλλοτε θαλασσοδέρνοντας
σε μάχες με τον άγριο Ποσειδώνα
Τώρα Σειρήνες τρόμου, σκόνης
και ποδοβολητού
Θανάτου είναι κάλεσμα σε υπόγεια φρικτά
όπου στοιβάζονται ανθρώπινα κουβάρια
να ξεφύγουνε τη φρίκη ή μικρά παιδιά
με το αρκουδάκι τους στα χέρια
για παρηγοριά που αγκαλιάζουν με λατρεία
σαν να ζητάνε συμπαράσταση στο ακούσιο παιχνίδι του θανάτου
Στους πάνω ορόφους αλληλοσπαράζονται στρατιώτες
Δίχως έλεος Αλλιώτικα ουρλιάζουν
οι σειρήνες του πολέμου
Το θεριό
Πηγάδι αδικοσκοτωμένων ο πόλεμος
Κορμιά που κείτονται νεκρά στο στόμ
α του βάραθρου
Άταφα σώματα που διψάνε για μια χούφτα χώμα κι έναν στερνό ασπασμό
Νήματα ζωής που κόπηκαν πρόωρα στα δυο στα πέντε στα χίλια κομμάτια
Καμβάς δημιουργίας ανεξόφλητος
Σαν σταυροβελονιά μισοτελειωμένη
του υφαντού που μαρτύρησε την
ομοβροντία των κανονιών
και τον ανελέητο των σειρήνων ήχο
σε σκοτεινά καταφύγια σκιαγμένων
υπάρξεων
Ένα παιδί μοιράζει τα τουβλάκια του
ακριβοδίκαια στα συνομήλικα
ή και τα μικρότερα
που σκούζουν για το πικρό γάλα της μάνας
Το μεγαλύτερο ζωγραφίζει σ’ ένα τετράδιο
τη χτεσινή ευτυχία
Έναν ήλιο πάνω από τη στέγη του σχολειού του και στο προαύλιο παιδιά που
παίζουν μπάλα
Γελαστός κι ο δάσκαλος
που για αγάπη μιλούσε
Πού πήγαν στ’ αλήθεια τόσες
εικόνες φωτεινές;
Ποιος δαίμονας του σκοταδιού έσπειρε τόσο θάνατο;
Πού θα βρουν δικαίωση οι σκοτωμένοι;
Υπάρχει άραγε ελπίδα;
Μόνο σαν χορτάσει το θεριό
σκέφτηκα!
