-Aπο τον Ηλία Δημ. Ασπρούκο- Περιβαλλοντολόγο-
Ζούμε στην εποχή που δύσκολα ακούμε τον διπλανό μας, αφού όλοι λίγο πολύ διεπόμαστε από το γνώρισμα της ξερολίασης και ακόμα δυσκολότερα αρεσκόμαστε στην κριτική ή την αυτοκριτική, μιας και πάντα εμείς έχουμε το δίκιο και όλοι οι άλλοι το άδικο.
Όλο αυτό μεταφέρεται στην κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική ζωή. Ναι, γιατί γνώρισμα πολιτικού ήθους είναι η δεκτικότητα στην όποια κριτική. Ίσως να είναι και αυτό το μεγάλο αγκάθι της όποιας παρακμής.
Για πολλές δεκαετίες οι πολιτικοί και κυρίως οι Δημοτικοί άρχοντες αρέσκονταν να δημιουργούν αυλή η οποία τους εκθείαζε από τη μια και από την άλλη τους έσκαβε αργά και σταθερά το λάκκο. Κάπως έτσι άφηναν κατά μέρος τα προβλήματα της πόλης, μικρά ή μεγάλα και ασχολούνταν με το μικρόκοσμό τους. Στο πλαίσιο αυτό γίνονταν ρουσφετολογικές προσλήψεις, παραβλέψεις, αστοχίες και τούτο όχι γιατί δεν μπορούσαν απαραίτητα να προσφέρουν στον τόπο τους, αλλά για να μην χαλάσουν τις σχέσεις τους με τους φίλους τους και τους συνεργάτες τους. Προτίμησαν να βαλτώσει ο τόπος, παρά να σπάσουν αβγά για να φτιάξουν ομελέτα προς το συμφέρον της πόλης.
Με την πάροδο του χρόνου διαπιστώνει κανείς, πως ενώ το Αίγιο θα μπορούσε να είναι μια πόλη απίστευτης καλαισθησίας και καθαριότητας, είναι πόλη που μοιάζει με χωριό. Σκουπίδια, αυτοκίνητα παντού διπλό και τριπλό παρκαρισμένα σε κεντρικούς δρόμους, πάρκα γεμάτα χόρτα, παιδικές χαρές τις ψάχνεις με το φανάρι του Διογένη, αδέσποτα σκυλιά να περιφέρονται στους δρόμους, πεζοδρόμια απροσπέλαστα για ΑΜΕΑ και πόσα ακόμα … Όμως η πόλη μας έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα τη φυσική ομορφιά που απλόχερα ο Θεός της χάρισε. Συνδυάζει βουνό και θάλασσα, πράσινο και γαλάζιο σε λιγότερο από τρία λεπτά.
Δυστυχώς όπως μια γυναίκα επαφίεται στην εξωτερική της εμφάνιση και δεν καλλιεργεί τον ψυχικό της κόσμο μέσα από τις γνώσεις και την παιδεία. Έτσι και το Αίγιο Αφέθηκε… Αφέθηκε στις σειρήνες του «όλα καλά καμωμένα είναι», «είσαι ο καλύτερος δήμαρχος που πέρασε ποτέ», «είσαι ο μόνος που τα κατάφερε» κ.α. τέτοια… Λίγο πριν βουλιάξει το καράβι της δημοτικής αρχής τα ποντίκια είχαν ήδη φύγει και έψαχναν αλλού πολιτική στέγη, βεβαίως απαραίτητα πολιτικό στασίδι για την επόμενη μέρα όπου κάποιον άλλον θα κολάκευαν για να επωφεληθούν. Έτσι λοιπόν, πολιτικοί παράγοντες παραγοντίσκοι με μηδενικά προσόντα λυμαίνονταν το Αίγιο για δεκαετίες… Μέχρι που επήλθε η απόλυτη παρακμή.
Τώρα θα μου πείτε γιατί τα γράφω αυτά; Η απάντηση είναι στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. Όλοι κατά καιρούς είδαμε τα λάθη μας να τα λουζόμαστε, ανθρώπους του οποίους δεν επρόκειτο ποτέ να εμπιστευτούμε να μας διοικούν, πρόσωπα να το παίζουν παράγοντες ενώ κατά βάση δεν έλεγχαν ούτε τη δική τους ψήφο, φαφλατάδες και μικροπωλητές ονείρων και προσδοκιών να καμώνονται τους κάμποσους. Επειδή το παρελθόν μας προσφέρει ένα καλό μάθημα καιρός να πορευτούμε με αυτό και ας προσπαθήσουμε επιτέλους να αλλάξουμε το παρόν και το μέλλον.
Όποιος σου λέει αλήθειες και θίγει τα κακώς κείμενα δεν είναι απαραίτητα αντίπαλός σου, μην λαμβάνεις υπόψη σου τη γνώμη των ολίγων που σε πλαισιώνουν αλλά τη γνώμη της κοινωνίας, μια βόλτα στη πόλη, ένας καφές με απλούς συμπολίτες είναι ένας τρόπος να σφυγμομετρήσεις και να σφυγμομετρηθείς… Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται και στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα προβλήματα και τα αιτήματα.
Ο μόνος τρόπος για να πάει μπροστά αυτός ο τόπος είναι να λειτουργούν τα μυαλά όπως και τα αλεξίπτωτα πάντα ανοιχτά, σε νέες ιδέες, οράματα και συζήτηση με τον κόσμο. Όχι κλειδαμπαρωμένοι πίσω από γραφεία, όχι σε παρεούλες και στεγανά.
