ΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ
Η Τερέζα Τσούκνου γεννήθηκε, μεγάλωσε και πήγε σχολείο στην Αθήνα όμως έχει καταγωγή από την Αιγιάλεια, από την μητέρα και τον πατέρα της. Τα μικράτα της χρόνια τα έζησε στο χωριό και συγκεκριμένα αρχικά στο Βερίνο όπου διέμεναν οικογενειακώς και έπειτα για κάποια λίγα χρόνια στις Νεραντζιές. Τελείωσε την ¨Πράξη 7¨ δραματική σχολή με επιτυχία το 2016 και τα τελευταία δύο χρόνια ασχολείται με το Body Music και το Tap Dance.
Είναι μια ανερχόμενη ηθοποιός που δεν σταματά να αναζητά την δημιουργία. Να αποζητά την εκφραστικότητα μέσα από κάθε ρόλο της ή στην προσωπική της ζωή και την καθημερινότητα. Η νεαρή καλλιτέχνιδα, σε μια τετ ατ τετ συνομιλία που είχε με το protionline.gr ανοίγει τα «χαρτιά» της και μιλάει για όσα σκέφτεται και ζει, για το έργο της μέχρι τώρα, την πορεία στον χώρο και αναλύει το πέρασμα των χρόνων της που την έφτασαν ως εδώ, καθώς και για τις συνεργασίες της. Ας την απολαύσουμε:
Τερέζα, πως ανακάλυψες ότι μέσα σου έχεις καλλιτεχνική φλέβα; Σε ποια ηλικία; Πως ξεκίνησε όλο αυτό;
«Δεν ήταν κάτι που το ονειρευόμουν από μικρή. Όχι. Το αποφάσισα χωρίς να ξέρω και εγώ η ίδια το γιατί… όταν ήμουν περίπου 18 ετών και έτσι, έψαξα τις δραματικές σχολές. Πήγα και έδωσα εξετάσεις στο εθνικό θέατρο όμως απέτυχα. Έναν χρόνο αργότερα, άκουσα για την ¨Πράξη 7¨ και μου άρεσε πολύ σαν ιδέα. Έκανα μια καλή προετοιμασία τον μονόλογό μου και πήγα χωρίς δισταγμό. Εκεί πέρασα τα τέσσερα πιο ξέγνοιαστα και αποκαλυπτικά χρόνια της ζωής μου ως τώρα. Οι λόγοι που τελικά είδα ότι το θέατρο μου ταιριάζει, αποκαλύφθηκαν όσο ήμουν ακόμα σπουδάστρια. Θυμάμαι πως όταν ήμουν 7-8 ετών είχα βρει στην βιβλιοθήκη της μαμάς μου το θεατρικό έργο ¨Λεωφορείον ο Πόθος¨ του Τένεσι Ουίλιαμς. Είχα σαν μυστικό παιχνίδι – που έπαιζα τα μεσημέρια που οι γονείς μου κοιμόντουσαν – να διαβάζω τους διαλόγους και να αλλάζω ρόλους αλλάζοντας την φωνή μου και θέση στον χώρο, για να δω πως αλλιώς ακούγεται. Μπορείς να πεις ότι κάπως έτσι ξεκίνησε όλο αυτό και ας μην θυμόμουν το περιστατικό όταν έδινα τις εξετάσεις».
Ποια είναι η τελευταία πρόσφατη δουλειά που ήσουν; Τι έχεις αποκομίσει;
«Η τελευταία παράσταση που συμμετείχα ήταν η παράσταση ¨Σαμοθράκης Νήματα¨. Ξεκίνησε από ένα σεμινάριο που έκανα στο θέατρο «ΑΛΦΑ ΙΔΕΑ» με καθηγητές τους κυρίους Κώστα Γάκη και Άκη Φιλιό. Δουλεύαμε επάνω στο θέατρο – ντοκουμέντο. Είχαμε σαν θέμα το πιο αγαπημένο μου μέρος στην γη: Το νησί της Σαμοθράκης. Κάναμε ένα ταξίδι στο νησί το Πάσχα του 2018 για έρευνα και για συνεντεύξεις. Με το υλικό αυτό, αλλά και με την δουλειά και την μελέτη όλου του επόμενου χειμώνα, δημιουργήσαμε αυτή την παράσταση. Το καλοκαίρι του 2018 παίξαμε μερικές παραστάσεις σε ανοιχτές πλατείες και σχολεία του νησιού. Έπειτα, γυρνώντας στην Αθήνα θεωρήσαμε πως ο κόπος που είχαμε κάνει ήταν πολύ μεγαλύτερος από το να παρουσιαστεί σε μόνο μερικές παραστάσεις, οπότε φτιάξαμε την ομάδα ‘’Omi Goat’’ μαζί με άλλα 13 ταλαντούχα, υπέροχα παιδιά και με σκηνοθέτη τον μουσικό κύριο Άκη Φιλιό. Με όπλο την σχεδόν ¨ερωτική¨ αγάπη που μας δένει σαν μοντέρνο θεατρικό μπουλούκι, μέχρι πριν το ξέσπασμα της πανδημίας παίζαμε σε διάφορα θέατρα και μέρη όπως το ¨Αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο εμπρός¨, το «ΑΛΦΑ ΙΔΕΑ» το «Λιθογραφείον» στην Πάτρα και σε δεκάδες μικρά τοπικά φεστιβάλ στην Αττική. Ελπίζω να κλείσει ο κύκλος ¨Σαμοθράκης Νήματα¨ ρομαντικά, με μερικές ακόμα παραστάσεις. Κρατάω όλη αυτήν την τελευταία εμπειρία σαν κάτι πολύτιμο γιατί όντως είναι. Αυτή η δουλειά όσο κουραστική και αν είναι, άλλο τόσο σε ανταμείβει. Παίζαμε με ταβάνι μόνο τα αστέρια ή ένα γέρικο πλατάνι και γεμίσαμε όλοι εικόνες. Ερμηνεύσαμε υπό βροχή στο νησί της αναρχίας και της ορτανσίας και ο κόσμος περίμενε και έμεινε να ακούσει τις ιστορίες μας, με ομπρέλες ή χωρίς. Στην Σαμοθράκη δεν ορίζεις εσύ τι θα κάνεις, σου προτείνει το νησί και εσύ απλά ακολουθείς. Σαφώς γιατί τα μέλη της ομάδας είναι το ¨σπίτι¨ μου και οι υπέροχοι συνάδελφοι ¨αδέρφια¨ μου».
Πως θα ήθελες να είναι η καλλιτεχνική συνέχεια σου; Σε τι προετοιμάζεσαι δημιουργικά;
«Είτε στο θέατρο, είτε κάπου αλλού θα ήθελα να συνεργάζομαι με άτομα που τους αρέσει η συνεργασία και αυτός ο τρόπος επικοινωνίας. Πιστεύω βαθιά στην δύναμη της ομάδας και στο ¨ένας για όλους και όλοι για έναν¨. Αυτή τη στιγμή δεν συμμετέχω σε κάποια παράσταση, οπότε υπάρχω και συνεχίζω τις τελευταίες εβδομάδες μόνο σαν μαθήτρια σε έναν πολύ ωραίο underground χώρο και συγκεκριμένα στο ¨Playground for the arts¨, που με μερικούς άλλους πανέμορφους και πανέξυπνους τύπους μελετάμε σωματικά κρουστά και κλακέτες, με την δασκάλα μου την κυρία Νατάσα, η οποία είναι πολύ cool δασκάλα και άνθρωπος. Επίσης, δουλεύω στο θέατρο «Ακροπόλ» στο κομμάτι της ταξιθεσίας μαζί με άλλα πέντε άτομα που έχουμε φτιάξει και εκεί μια πολύ ωραία ομάδα, που η διαφορετικότητά μας μεταξύ μας, είναι αυτή που μας ενώνει κιόλας. Όταν με το καλό ανοίξει το θέατρο που είναι κλειστό λόγω συνθηκών, εκεί θα συνεχίσω».
Ποιες είναι οι συνεργασίες που έχεις ξεχωρίσει; Για ποιους καλλιτέχνες συνεργάστηκες ως τώρα έχεις την καλύτερη εντύπωση;
«Δεν θα μπορούσα να μην πω τους Omi Goat. Είμαστε άνθρωποι που βρεθήκαμε τυχαία… και τελικά γίναμε μια πολύ δεμένη ομάδα. Και φυσικά, τον κύριο Άκη Φιλιό, τον σκηνοθέτη μας που είναι και ένας από τους μουσικούς της τελευταίας μας παράστασης. Ήταν δίπλα μας και στήριγμα μας σε όλα τα εμπόδια με τον πιο μοναδικό, αλλοπρόσαλλο και ταυτόχρονα δημιουργικό τρόπο».
Τι είναι τελικά η μουσική και το θέατρο για σένα;
«Το θέατρο είναι ένας τρόπος να ¨πειράξεις¨ τον χρόνο και την ύπαρξη σου. Και αυτό είναι κάτι το πολύ διασκεδαστικό. Είναι σπουδαίο γιατί είναι κάτι που το μοιράζεσαι. Η μουσική είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέσο έκφρασης του ανθρώπου και ίσως κάτι εσωτερικό και πιο προσωπικό. Μουσική μπορείς να ακούσεις πηγαίνοντας σε κάποια συναυλία αλλά και μόνος σου στο σπίτι σου ή οπουδήποτε. Μπορείς να ακούσεις την μουσική οποιουδήποτε καλλιτέχνη ή ακόμα και να δημιουργήσεις δική σου. Η μουσική υπάρχει παντού. Έτσι κι αλλιώς αν το καλοσκεφτείς… είσαι εσύ ο ίδιος, μουσική. Ο λόγος από μόνος του είναι μελωδικός και η καρδιά σου χτύπα με ρυθμό».
Το θέατρο σε τοπικό επίπεδο, στην Αιγιάλεια το παρακολουθείς;
«Έχω παρακολουθήσει στο παρελθόν παραστάσεις αλλά επειδή δεν μένω στο Αίγιο παρά μόνο στις διακοπές μου για λίγο διάστημα, δεν τις έχω δει όλες. Παρακολουθώ τις τελευταίες παραστάσεις από το internet. Ξέρω πως τώρα στην Θ.Ε.Α. ετοιμαζόντουσαν για τον ¨Ματωμένο γάμο¨ του Λόρκα. Υπέροχο και σκληρό έργο, αφού πάλλεται ανάμεσα στον νόμο και στο πάθος. Εύχομαι στα παιδιά καλή τύχη όταν αυτό με το καλό θα παιχτεί τελικά και ελπίζω να καταφέρω να μπορέσω να το παρακολουθήσω από κοντά. Είναι μεγάλη υπόθεση το θέατρο σε αυτές τις συνθήκες. Θαυμάζω το ερασιτεχνικό θέατρο. Πολλές φορές βλέπω παραστάσεις σε μεγάλα θέατρα στο κέντρο της Αθήνας, με πασίγνωστους ηθοποιούς, οικονομικά τεράστιες παραγωγές, με ¨υπερδιαφήμιση¨ και φαντασμαγορίες… που στο τέλος όμως ουσιαστικά δεν έχουν κανένα νόημα. Στον αντίποδα, γεννιούνται συνέχεια ομάδες σε τοπικό επίπεδο, ερασιτεχνικές είτε επαγγελματικές ομάδες που κρατάνε ζωντανό το «πραγματικό» θέατρο και συνήθως δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις τεράστιες γνωστές και φημισμένες παραγωγές. Αν ¨ψαχτούμε¨ λιγάκι όλοι μας… μπορούμε να ανακαλύψουμε διαμάντια».
Τερέζα, από ποιο μετερίζι προτιμάς να υπηρετείς αυτό που θέλεις; Αυτό της μουσικής μέσα από το θέατρο; Την υποκριτική; Τον χορό στο σανίδι;
«Σίγουρα από αυτό του ηθοποιού νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια γιατί δεν είμαι ούτε μουσικός και ούτε και χορεύτρια. Πάντα ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό που εξυπηρετεί τον σκοπό σου κάθε φορά. Είτε αυτό είναι η φωνή σου είτε το σώμα σου. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορώ να φανταστώ το θέατρο χωρίς μουσική και την μουσική δίχως το θέατρο. Το ένα ¨μπαίνει¨ στο άλλο για να δημιουργήσεις έναν διαφορετικό και πολύ ελκυστικό κόσμο. Ακόμα και αν σε κάτι που παρουσιάζεις δεν υπάρχει πρακτικά μουσική, σίγουρα πρέπει και υπάρχει απαραίτητα ρυθμός και ροή. Οπότε αυτό είναι από μόνο του και το ιδανικό πάντρεμα».
