background img
banner
banner

ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ: ‘‘Το κράτος που ζούμε σήμερα, γεννήθηκε χάρις στην Επανάσταση του 1821’’

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΜΙΛΑ ΣΤO PROTIONLINE.GR ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

Πρόκειται για μια διαφορετική… δημοσιογράφο, μια σπάνια περίπτωση συγγραφέα αστυνομικών νουβελών μιας εποχής, που έγραψε ιστορία… καταγράφοντας την ιστορία. Στα γραφόμενά της μεσουρανούν οι πολιτικές εξελίξεις, οι μουσικές νοοτροπίες, ο πολιτιστικός στόμφος και το… αλληλοφάγωμα των δεκαετιών ‘50 έως ‘70. Μια γυναίκα που ναι μεν ήρθε στον κόσμο πριν περίπου έναν αιώνα, αλλά η ¨πένα¨ της και η καρδιά της το ¨λένε¨ ακόμα και δεν πτοείται ούτε από την πανδημία, ούτε από το πέρασμα του χρόνου, ούτε από τον ανταγωνισμό και τη μειωμένη ανταπόκριση του κόσμου προς το βιβλίο τα τελευταία χρόνια.

Σήμερα το protionline.gr φιλοξενεί την συγγραφέα Αθηνά Κακούρη η οποία, εξηγεί και περιγράφει διάφορες πτυχές της ¨γραφής¨ της και της ζωής της, μιλάει για το πώς και γιατί διατηρήθηκε ο ελληνισμός ¨ζωντανός¨ στα τετρακόσια χρόνια της Τουρκοκρατίας και πολλά ακόμα. Στο τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «1821: Η αρχή που δεν ολοκληρώθηκε» (εκδόσεις Πατάκη – 2013) η συγγραφέας βλέπει ως κυρίαρχη μορφή της εποχής τον Ιωάννη Καποδίστρια και επισημαίνει τις δυνάμεις εκείνες που τον ¨εμπόδισαν¨ τότε να δημιουργήσει ένα ισχυρό ελληνικό κράτος. Η εικονογράφησή του στόχο είχε κυρίως την καλύτερη ¨κατανόηση¨ της στρατηγικής. Ο τρόπος της γραφής της είναι απλός και άμεσος, ενώ γίνονται αναφορές και συσχετισμοί που βοηθούν τον αναγνώστη να συναισθανθεί το πόσο αυτό το παρελθόν επηρεάζει όντως την ελληνική πραγματικότητα. Η Αθηνά Κακούρη, είτε μέσα από ένα φινιστρίνι επιβατικού καραβιού, είτε μέσα από τα καλντερίμια της Χάιφα, είτε μέσα από τις σελίδες ενός περιοδικού… με το ίδιο τρόπο είδε τον κόσμο και τον αποτύπωσε.

Λίγα λόγια για την δημοσιογράφο με την ¨ανήσυχη¨ πένα

Η Αθηνά Κακούρη γεννήθηκε στην Πάτρα το 1928. Τα πρώτα χρόνια της ζωής της ως παιδί, τα περνάει στην Αχαϊκή πρωτεύουσα, ενώ λίγο πριν την έναρξη του δευτέρου πολέμου, η πρωτεύουσα γίνεται ο τόπος διαμονής της. Έπειτα από το τέλος του πολέμου, εργάστηκε σε ναυτικά πρακτορεία σε Πάτρα και Αθήνα και έπειτα, προσλαμβάνεται στο περιοδικό “Ταχυδρόμος” ως δημοσιογράφος / μυθιστοριογράφος, ενώ ανάγνωσε ορισμένες ραδιοφωνικές “σειρές” τις οποίες και μετέφρασε από την ξένη λογοτεχνία. Λίγα χρόνια αργότερα θα βρεθεί στη Βιέννη, όπου θα σπουδάζει Νεότερη Ιστορία, ενώ συνεχίζει να ασχολείται ενεργά με την δημοσιογραφία. Υπηρέτησε ως Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου του Ερυθρού Σταυρού Πατρών, ως ιδρυτικό μέλος του Τμήματος Αιμοδοσίας Πατρών και ως στέλεχος του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών. Επίσης, είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών. Σύζυγός της υπήρξε ο αρχαιολόγος Σπύρος Ιακωβίδης.

Το συγγραφικό της έργο

Η λογοτεχνική της καριέρα άρχισε το 1950, όταν δημοσίευσε μία σειρά χρονογραφημάτων έπειτα από ένα ταξίδι της στη Μέση Ανατολή, στην εφημερίδα “Ο Νεολόγος των Πατρών”. Το 1954 μετέφρασε το αμερικάνικο διήγημα ¨Ο διάβολος και ο Ντανιέλ Ουέμπστερ¨ του Στέφεν Βίνσεντ Μπένετ η οποία μετάφραση βραβεύτηκε σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό. Στο τέλος της δεκαετίας του 1950, άρχισε να δημοσιεύει αστυνομικά διηγήματα στο περιοδικό “Ταχυδρόμος”. Πολλά από αυτά τα διηγήματα, βρίσκονται στην συλλογή “Αλάτι στα φιστίκια”. Συγχρόνως συνεργαζόταν με εκδοτικούς οίκους σε μεταφράσεις αγγλικών και γαλλικών μυθιστορημάτων ή ιστορικών συγγραμμάτων. Άρχισε να γράφει ιστορικά μυθιστορήματα στο τέλος της δεκαετίας του 1970. Τα πιο γνωστά της ιστορικά μυθιστορήματα είναι τα ¨Πριμαρόλια¨ και η ¨Θέκλη¨, ενώ το τελευταίο βιβλίο της με τίτλο ¨ Η αρχή που δεν ολοκληρώθηκε¨, έχει πάρει πολύ θετικές κριτικές από κριτικούς παγκοσμίως.

Digital StillCamera

Το βιβλίο σας «1821: Η αρχή που δεν ολοκληρώθηκε» είχε επιτυχία. Για κάποιους είναι ένα «αγκάλιασμα» της ιστορίας. Για εσάς τι είναι;
Το κράτος που ζούμε σήμερα, γεννήθηκε χάρις στην Επανάσταση του 1821. Οφείλουμε λοιπόν να λέμε και να ξαναλέμε εκείνη την Ιστορία, γιατί οι νέες πηγές που πλουτίζουν τις γνώσεις μας και ο τρόπος αφηγήσεως αλλάζει και το γεγονός αυτό, είναι τόσο σπουδαίο ώστε δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί εξαντλημένο. Νομίζω ότι το βιβλίο μου βρίσκει απήχηση επειδή είναι ευκολοδιάβαστο, συνοπτικό. Όμως ταυτόχρονα προσφέρει τρία καινούρια στοιχειά. Την ¨θέση¨ και τον ρόλο του Καποδίστρια, ο όποιος κακώς τοποθετείται σαν να μας έρχεται ουρανοκατέβατος το 1829… αφενός, και αφετέρου η αρχή πού έγινε με την Επανάσταση και δυστυχώς δεν ολοκληρώθηκε, με… επακόλουθο τους αλλεπάλληλους πολέμους ως και το 1912-13. Ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε προβλέψει και προσπαθήσει να πείσει τις Δυνάμεις να συμπεριλάβουν στα όρια του πρώτου ελληνικού κράτους τις Θεσσαλία, Ήπειρο, Δυτική Μακεδονία, Κρήτη και Σάμο. Δεν εισακούστηκε όμως. Στο βιβλίο μου αφηγούμαι τα κύρια γεγονότα, πολιτικά και διπλωματικά των δέκα ετών από την Επανάσταση του 1821 ως τη δολοφονία του Καποδίστρια, το 1831. Το τρίτο που προσφέρει αυτό το βιβλίο είναι μια παράλληλη πορεία ανάμεσα στα γεγονότα της Επαναστάσεως και την μεγαλειώδη τέχνη την οποία την ενέπνευσαν.

Πώς στη συντηρητική Πάτρα της δεκαετίας του 1950, έγινε η πρώτη προσέγγισή σας με τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία;
Δεν θα έλεγα… «συντηρητική» την Πάτρα του ’50. Τίποτα δεν ήταν «συντηρητικό» στη χώρα τότε, όλα ήταν ερείπια και έπρεπε να ξαναγίνουν εξ’ αρχής και διαφορετικά. Όλα τότε ήταν δράση, κίνηση και δημιουργία. Το 1953, με την επιτυχέστατη υποτίμηση της δραχμής, μπήκαμε σε μια εντυπωσιακή τροχιά ανάπτυξης. Είχα την μεγάλη τύχη να ταξιδέψω επί πέντε βδομάδες με ένα θαυμάσιο σουηδικό εμπορικό πλοίο στην ανατολική Μεσόγειο. Στην Χάιφα, είχαμε να ξεφορτώσουμε ξυλεία, υπήρχε συνωστισμός και αγκυροβολήσαμε περιμένοντας για πολλές μέρες να έρθει η σειρά μας. Ο πράκτορας, μας οργάνωνε καθημερινά επισκέψεις στην Ιερουσαλήμ, στον Ιορδάνη ποταμό, στα πρότυπα χώρια τους, τα κιμπούτς και στα εργοστάσια, στις καλλιέργειες τους. Το κράτος του Ισραήλ είχε γεννηθεί μόλις λίγα χρόνια πριν, το 1948. Υπήρχαν πολλές αναλογίες και άλλες τόσες διαφορές, από την δική μας πατρίδα! Γυρίζοντας στην πόλη μου, έγραψα μια σειρά από χρονογραφήματα με τις εμπειρίες που βίωσα. Δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Νεολόγος των Πατρών».

Πώς αποκτήσατε πρόσβαση στο γνωστό περιοδικό της εποχής ‘50-’60 «Ταχυδρόμος» και πήρατε την πρώτη επαγγελματική σας ταυτότητα;
Το περιοδικό «Ταχυδρόμος» το διεύθυναν τότε ο Γιώργος και η Λένα Σαββίδη, δύο άνθρωποι πού ήταν λίγο… δημοσιογράφοι και πολύ… επιμορφωτές. Αν δείτε τα φύλλα του «Ταχυδρόμου» τότε, θα θαυμάσετε την ποιότητα της ύλης και των συνεργατών τους. Το ζεύγος Σαββίδη δεν συμμεριζόταν την αντίληψη που υπήρχε τότε στον τόπο, ότι το ¨αστυνομικό¨ είναι ένα είδος… περιφρονητέο. Δημοσιεύτηκαν τα αστυνομικά διηγήματα πού είχα αρχίσει να γράφω. Αργότερα, έγινα τακτικός συντάκτης του περιοδικού. Αυτό σήμαινε κυρίως μετάφραση και διασκευή ξένων άρθρων, αλλά και μια φορά στο τόσο… κάποιο μεγάλο ρεπορτάζ. Τέτοιο ήταν εκείνο πού έκαμα για τα Αναστενάρια, την πυροβασία στην περιοχή των Σερρών. Ήταν σπουδαίο σχολείο για μένα ο «Ταχυδρόμος». Με εξάσκησε στην συντομία, την σαφήνεια και τον σεβασμό προς τον αναγνώστη. Έμαθα πώς να κρατάς το ενδιαφέρον του αναγνώστη, πώς πρέπει να τον ¨ελκύσεις¨.

Έχετε γράψει μια σειρά ιστορικά μυθιστορήματα και τελευταία στραφήκατε προς την ελληνική ιστορία. Γιατί χρειάζεται να ξέρουμε όλα αυτά τα γεγονότα που περιγράφετε, αφού ούτως ή άλλως είναι… περασμένα;
Περασμένα είναι, βεβαίως… αλλά είναι και ενεργά. Δεν μπορείς να καταλάβεις και να αποτιμήσεις τα φαινόμενα του σήμερα, αν δεν ξέρεις τι σε οδήγησε μέχρι το σήμερα που ζεις. Απόδειξη κατ’ εκτίμησή μου, είναι η παρανόηση για το τί συνέβαινε στη χώρα μας στα ’50 και σας ανέφερα προηγουμένως. Υπάρχουν και άλλες τέτοιες σοβαρές ¨παρανοήσεις¨. Πρέπει όλοι μας, να μελετήσουμε καλύτερα, πιο ψύχραιμα και πληρέστερα ώστε να ξεφορτωθούμε τις όποιες ιστορικές παρανοήσεις. Αλλά πέρα από αυτό, η Ιστορία και μάλιστα η Ελληνική Ιστορία είναι συναρπαστική. Υπάρχουν πολλά βιβλία γραμμένα βαρετά, αλλά την ίδια την Ιστορία μυθιστόρημα δεν μπορεί να την συναγωνιστεί.

Με ποιους Αιγιαλείς δημοσιογράφους ή λογοτέχνες, έχετε συνεργαστεί; Ξεχωρίζετε κάποιους;
Δεν έχω εποπτεία της πνευματικής παραγωγής στην Αιγιάλεια, άρα πιθανότατα ήδη… αδικώ πολλούς. Δεν έχω εικόνα από σύγχρονους δημοσιογράφους και ανθρώπους των γραφικών τεχνών στην περιοχή, δυστυχώς. Γνωρίζω όμως έναν πολύ καλό μυθιστοριογράφο, τον Βλάσση Τρεχλή, πού ειδικεύεται στο ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά με φιλοσοφικές και διάφορες άλλες προεκτάσεις. Γράφει με τέχνη και πολύ φαντασία. Δεν ξέρω εάν είμαι περισσότερο φίλη με τον Βλάσση ή με την ¨βιβλιοφάγο¨ και εκπληκτικών ικανοτήτων σύζυγό του, την Ζωή.

Πώς ζείτε τον τελευταίο χρόνο; Ο covid πόσο έχει επηρεάσει την ζωή σας; Θα κάνετε το εμβόλιο; Φοβάστε τον κορωνοϊό;
Κλείστηκα στο σπίτι μου πολλές εβδομάδες, διάβασα και διαβάζω πολλά βιβλία. Έκανα και κάνω ατέλειωτες βόλτες μέσα στο διαμέρισμά μου, για να εξασκούμαι. Αποζήτησα πολύ την οικογένεια μου και τους φίλους μου, τις εξόδους. Αλλά σκέφτομαι… πόσο τυχεροί είμαστε πού με αυτά τα μέτρα, μπορούμε να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο. Άνθρωποι που ζουν σε χώρες ¨αναστατωμένες¨ όπως η Συρία και η Λιβύη, δεν έχουν τρόπο να προστατευτούν από τις κάθε λογής βόμβες που τους θερίζουν καθημερινά. Το εμβόλιο το έκανα ήδη. Και ναι… φοβάμαι τον κορωνοιό. Όλοι οι λογικοί άνθρωποι τον φοβούνται. Το θέμα είναι πώς διαχειρίζεσαι τον φόβο σου: Παριστάνεις ότι δεν υπάρχει; Προσπαθείς να κρυφτείς για να τον ξεγελάσεις; Τον κοιτάς κατάματα και ζυγιάζεις την κατάσταση;


Διαβάστε περισσότερα:
· ·
Κατηγορίες Άρθρου
ΠΡΟΣΩΠΑ

Τα σχόλια είναι κλειστά.

protionline.gr