«ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΞΑΣΤΟΧΩ» -ΛΕΞΕΙΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ… ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ
Διαβατήριο από το χθες στο σήμερα και υπενθύμιση της ιστορίας των λέξεων που κουβαλούν την ιστορία λαών κι ανθρώπων, αποτελεί το νέο συγγραφικό πόνημα του Βασίλη Μπαριαμπά, με τίτλο «Τη γλώσσα μου δεν ξαστοχώ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηδύφωνο. Το βιβλίο αποτελεί μία έρευνα και καταγραφή των ηπειρώτικων λέξεων που χάνονται, με αναφορά στη γενέτειρα του συγγραφέα, Βόρεια Ήπειρο και τα πρώτα ερεθίσματά του για τη γλώσσα.
Ποιος είναι…
Ο Βασίλης Μπαριαμπάς γεννήθηκε το 1939 στο χωριό Φανάρι των Αγίων Σαράντα. Τελείωσε την Παιδαγωγική Ακαδημία στην ελληνική γλώσσα στο Αργυρόκαστρο. Επειδή τότε στην Αλβανία δεν υπήρχαν ανώτερες σπουδές στην ελληνική γλώσσα, συνέχισε φιλολογία στην αλβανική. Για δέκα χρόνια δίδαξε στο Δημοτικό Σχολείο κι άλλα 23 χρόνια Ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία στο 8τάξιο σχολείο.
Έκανε μετεκπαίδευση στη Γλώσσα στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας όπου μελέτησε συστηματικά Λαογραφία.
Από το 1993 ζει και εργάζεται στο Αίγιο μαζί με την οικογένειά του, προσφέροντας ταυτόχρονα και κοινωνικό έργο με την έκδοση της εφημερίδας «Ομογενής» και τηλεοπτικές εκπομπές.
Η ιδιαίτερη σχέση του συγγραφέα με τη γλωσσική επιστήμη
Το βιβλίο προλογίζει ο καθηγητής- συγγραφέας Κώστας Βελαώρας σκιαγραφώντας την προσωπικότητα του Βασίλη Μπαριαμπά σε συνάρτηση με την ιδιαίτερη σχέση του με τη γλωσσική επιστήμη.
Καταγράφει δε τα τρία συμπεράσματά του από τον αγώνα ζωής του συγγραφέα να περισώσει ό,τι μπορεί από τη γλώσσα των προγόνων του: «Ότι είναι πολλά τα λήμματα που χάθηκαν ή χάνονται, ότι πλήθος αυτών των ξεχασμένων λημμάτων έχουν μακρά ιστορία καθώς πηγάζουν από τα πρώτα γλωσσικά στηρίγματα και προέρχονται από μακριά ή απευθείας από την προπατορική αρχαιότητα και ότι ο λόγος έχει μία τέτοια καθαρότητα, υγεία και αθωότητα που μπορείς να περιγράψεις και την πιο πονηρή, τολμηρή, προκλητική ή σκανδαλώδη σκηνή, αλλά αυτή να δείχνει αγνή και αμόλυντη».
Η γλώσσα τροφοδοτεί τη συνείδηση
Τέλος, ο ίδιος ο συγγραφέας, επισημαίνει: ΄΄Σε τούτη τη σύντομη εργασία καταπιάνομαι με την προπατορική μου λαλιά. Είναι αυτή που πρωτάκουσα μέσα στο σπίτι μου. Είναι η ίδια που μίλησαν οι γονείς μου, οι παππούδες μου, οι παππούδες των παππούδων μου, οι μακρινοί πρόγονοι ως τη βαθιά αρχαιότητα. Είναι η ζωντανή γλώσσα που μιλάμε χιλιάδες χρόνια και τροφοδοτεί τη συνείδηση με μια αίσθηση αιωνιότητας, μέρος της οποίας είμαστε κι εμείς. Αυτή την αιωνιότητα θέλω να υπερασπιστώ με αυτό το πόνημα. Η ζωή των ανθρώπων είναι η ζωή των λέξεων. Ή και ανάποδα, η ζωή των λέξεων είναι η ζωή των ανθρώπων΄΄.
