-Γράφει ο Παναγιώτης Βάγιας, Φιλόλογος- Δημοσιογράφος-
Τον Φίλιππο Οικονόμου δεν τον γνωρίζω προσωπικά, ούτε τον είχα καθηγητή. Ήξερα όμως από τρίτους και από τη φήμη που τον ακολουθούσε ότι πρόκειται για έναν ξεχωριστό άνθρωπο. Οι ιδιότητες του και μόνο το επιβεβαίωναν: Φυσικός, Μουσικολόγος, Ιεροψάλτης, καθηγητής Βυζαντινής μουσικής, μαέστρος, συγγραφέας πολλών βιβλίων. Άνθρωπος πολυτάλαντος δηλαδή. Από αυτούς που στη ζωή σου θέλεις να γνωρίζεις, να συναναστρέφεσαι και να αντλείς από τη σοφία και την πείρα τους.
Μου δόθηκε λοιπόν η σπάνια ευκαιρία να τον γνωρίσω όταν, πριν από 6 χρόνια, με τους «Πράσινους Φίλους» ετοιμάζαμε το βιβλίο για την ιστορία του 1ου Γυμνασίου Αιγίου. Ο Φίλιππος είχε χρηματίσει καθηγητής Φυσικής στο Γυμνάσιο Αρρένων αλλά και Διευθυντής του Λυκείου και Προϊστάμενος εκπαίδευσης. Έτσι, μπορούσα να τον προσεγγίσω και να τον γνωρίσω από κοντά. Μου έδωσε απλόχερα αυτή τη δυνατότητα. Όταν επικοινώνησα μαζί του με κάλεσε άμεσα στο σπίτι του για να συνομιλήσουμε. Με περίμενε στο δρόμο προς Νικολέϊκα για να μη χαθώ και με χαρά με υποδέχθηκε τόσο αυτός όσο και η γλυκιά σύζυγός του, εκπαιδευτικός κι εκείνη. Στο ζεστό τους σπίτι ένιωσα οικεία και άνετα. Κουβεντιάσαμε για το σχολείο του και δέχθηκε αμέσως την πρότασή μου για μια συνέντευξη με τους μαθητές. Έτσι κι έγινε. Λίγες μέρες αργότερα, μια Κυριακή απόγευμα, μπήκε στο γνώριμό του χώρο, στο Γυμνάσιο. Χαμογελαστός, ευδιάθετος, καλοντυμένος. Χαιρέτισε ένα- ένα τα παιδιά και αρχίσαμε τη συζήτηση μαζί του για το παρελθόν. Αναμνήσεις από τα πρώτα του χρόνια ως καθηγητής, δραστηριότητες, εκδηλώσεις, εκδρομές. Όμως στο συγκεκριμένο σχολείο φοίτησε από το 1948 ως μαθητής στη Γ’ Γυμνασίου. Θυμήθηκε το Δρούσμανη και τον Κοντόπουλο και τους χαρακτήρισε «σύμβολα της εποχής». Μόνο καλά λόγια είχε και για τους καθηγητές του και γέλασε όταν μας ανέφερε το… καλό αποτέλεσμα από το πρώτο του διαγώνισμα στη Λογική. Ο Γυμνασιάρχης Παπαθανασίου, ο οποίος δίδασκε το μάθημα, είπε μέσα στην τάξη: «το καλύτερο γραπτό μου το έδωσε ο Οικονόμου και γι αυτό του έβαλα 13!»
Λίγα χρόνια αργότερα πέρασε το κατώφλι του ίδιου σχολείου ως καθηγητής πια, για να ολοκληρώσει τη θητεία του τη δεκαετία του ’80. Απάντησε χωρίς ενδοιασμούς σε όλες τις ερωτήσεις, έχοντας έναν μαγικό τρόπο να τα συνδυάζει. Τη Φυσική, τη μουσική, τον πολιτισμό. Θαύμασα την καθαρή σκέψη του και το φωτεινό μυαλό του. Αν και ηλικιωμένος η ευστροφία του παρέπεμπε σε έφηβο! Μίλησε αμέσως στις καρδιές των παιδιών και στη δική μου. Όχι μόνο για τα ενδιαφέροντα που μας είπε. Κυρίως όμως γιατί μας έκανε να νιώσουμε σημαντικοί και ίσοι απέναντί του. Ούτε για μια στιγμή δεν άφησε να φανεί ότι εκείνος ξεχωρίζει από τον περίγυρό του ως προσωπικότητα. Ακόμα και όταν μας ανέφερε ότι από το 1970 είχε αρθρογραφήσει για τη χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών στην εκπαίδευση! «Να ένας καθηγητής που διδάσκει ακόμα με τη συμπεριφορά του» σκέφτηκα.
Χάρηκε όμως και ο ίδιος την επικοινωνία. Φωτογραφήθηκε με τα νέα παιδιά και τα συμβούλεψε τρυφερά σαν πατέρας.
Έβγαλε από την τσάντα του ένα παλιό σχολικό τετράδιο. Μέσα περιείχε πάνω από τριάντα φωτογραφίες από τη σχολική ζωή του Γυμνασίου. Παλιές, ασπρόμαυρες, αυθεντικές. Με λεζάντες και πληροφορίες για τη κάθε μια. Μας τις εμπιστεύτηκε να τις αξιοποιήσουμε στο βιβλίο, όπως και κάναμε.
Τον αποχαιρετίσαμε στο σιδερένιο πορτάκι και φαινόταν πολύ συγκινημένος. Μετά από λίγες μέρες πάλι μας εξέπληξε. Έφερε για τη βιβλιοθήκη του σχολείου μας μια ολόκληρη σειρά με τα περίπου δεκαπέντε βιβλία που ο ίδιος είχε γράψει. Μου ζήτησε μάλιστα να του πω τα ενδιαφέροντά μου και επιμένοντας μου χάρισε ένα πόνημά του για το ρεμπέτικο τραγούδι. Τον ξαναβρήκαμε στην εκδήλωση παρουσίασης στον «Απόλλωνα». Είχαμε αποφασίσει να τον καλέσουμε στη σκηνή για να μεταφέρει ζωντανά στον κόσμο τη σχολική του εμπειρία στο πλέον ιστορικό Γυμνάσιο της Αιγιάλειας. Το έκανε με χαρά, αποδεικνύοντας πόσο πολύ αγαπά τους μαθητές, το σχολείο και τον άνθρωπο. Καταχειροκροτήθηκε από όλους. Ο καιρός πέρασε και την επόμενη χρονιά έχασε τη μάχη με τη ζωή. Έφυγε ήρεμος, περήφανος και πάντα αξιοπρεπής. Θέλησα να τον ξαναδώ αλλά εκείνος αρνήθηκε ευγενικά.
Ο Φίλιππας, για τους δικούς του, έφυγε πλήρης ημερών και γεμάτος δράσεις, προσφορά και εμπειρία. Η είδηση του θανάτου του στεναχώρησε τόσο εμένα όσο και χιλιάδες συμπολίτες μας. Ένιωσα όμως τόσο τυχερός που γνώρισα αυτόν τον μοναδικό δάσκαλο και άνθρωπο.
Φυλάω πάντα μέσα μου όσα είχε πει για τη σχέση του με τους μαθητές: «Αν θέλεις να μεταδώσεις κάτι στα παιδιά, πρέπει να τα αγαπάς. Και να το νιώσουν αυτό. Εγώ ποτέ δεν παρίστανα τον επιστήμονα ή τον παντογνώστη. Τα παιδιά εκτιμούν τη δουλειά σου να τους μάθεις γράμματα. Αρκεί αυτό να συνδυάζεται με αγάπη». Για μένα ο Φίλιππος δεν έφυγε ποτέ. Γιατί μπορεί να τον γνώρισα λίγο αλλά μου πρόσφερε πάρα πολλά. Τον κράτησα μέσα στην ψυχή μου και τον θυμάμαι πάντα.
Έτσι απλά και όμορφα. Όπως ταιριάζει στους ξεχωριστούς και σπουδαίους που γνωρίζουμε στο διάβα της ζωής μας.
